Klasikçilik ve Yeni Klasikçilik- Klasik Sanatı Diriltmeye Yönelik Bir Akım

Klasikçilik ve Yeni Klasikçilik- Klasik Sanatı Diriltmeye Yönelik Bir Akım


Klasik" sözcüğü Eski Yunan ve Eski Roma dönemlerinde yapılmış heykel, resim, kabartma ve binaları olduğu kadar, edebiyat yapıtlarını da tanımlamakta kullanılır "Klasikçilik" bu eski sanat yapıtlarının yanı sıra, onlardan esinlenilerek sonradan yaratılmış ya da taklit edilmiş sanat yapıtlarını tanımlar "Yeniklasikçilik" (Neoklasik Akım) ise 18 yüzyılda, özellikle Fransa'da ve Kuzey Avrupa'da başlayan ve 19 yüzyılda gelişen, klasik sanatı diriltmeye yönelik bir akımdır

Klasikçilik batıda ilk kez Rönesans döneminde İtalya'da doğdu O dönemde biçimsel kusursuzluk arayışı içinde olan sanatçılar Eski Yunan ve Eski Roma sanatını incelemeye, klasik yapıtlardaki uyum, denge, yalınlık, bütünlük ve evrensellik gibi önemli nitelikleri kendi yapıtlarında da uygulamaya çalıştılar Klasik sanata duyulan ilginin Rönesans sanatına yansıması yapıtlarda renk yerine desen ve kabartmaların ağırlık kazanmasıyla kendini gösterdi Michelangelo, Raffaello, Leonardo da Vinci gibi usta sanatçılar Klasikçilik'in en yetkin örneklerini verdiler

18 yüzyılın ortalarında Yeniklasikçilik Akımı'nın gelişmesinde, İS 79'da Vezüv Yanardağının püskürttüğü lavlar altında kalan Pompei ve Herculaneum kentlerinin yeniden ortaya çıkarılmasının büyük payı vardı Bu olay klasik sanata duyulan ilginin canlanmasına yol açtı Yitirilmiş bir altın çağa duyulan özlemle Eski Yunan ve Roma yapıtlarının tıpkısını yapma eğilimi güçlendi 1734'te Papa XII Clemens arkeolojik buluntuların sergilendiği ilk müzeyi açtı 1800'e gelindiğinde Avrupa'da saç biçimlerinden giysilere ve ev

eşyalarına kadar her şey Eski Yunan ve Roma sanatlarına duyulan özlemi yansıtıyordu Alman Johann Joachim Winckelmann (171768), basit bir dizi açıklamayla yeni klasikçi sanatçıların izlemesi gereken yolu gösteren bir kitap yazdı İlyada ve Odysseia'dan esinlenerek Homeros çağında yaşamış insanların kahramanlığını ve güzelliğini dile getirdi Yeniklasikçi sanat dalları içinde en etkileyici olan heykelcilikti İtalyan Antonio Canova (17571822) taklitçilikten kaçınarak yetkin bir güzellik peşinde oldu Canova, heykelleriyle Yeniklasikçilik'in en önemli temsilcisi sayılır Rokoko ve barok sanatın süslü ve gösterişli üslubuna tepki duyan JacquesLouis David, JeanAuguste Ingres (17801867) ve PierrePaul Prud'hon (17581823) gibi sanatçılar klasik sanatın ilke ve kurallarını benimseyen yeni bir üslup ve estetik tutumla değerli yapıtlar verdiler David'in Horatius Kardeşler'in Yemini, Antiokhos ve Stratonike, Ingres' in Homeros'un

Tanrılaştırılması, XIII Louis' nin Andı adlı tablolan ve Canova'nın Cupid ve Psyche ileZafer Kazanmış Venüs adlı heykelleri Yeniklasikçilik'in en yetkin örneklerindendir
Yeniklasikçilik mimarlıkta da kendini gösterdi Soylu görünüşlü, süs ve gösterişten uzak anıtsal yapılar ağırlık kazandı 18 yüzyılın sonlarında tiyatro, kilise, hapishane, fabrika, okul binalarının yapımında Eski Yunan ve Roma yapıları yeni inşaat gereçleri ve teknikleri kullanılarak taklit edildi Gereksiz süslemelere yer verilmeyişi Yeniklasikçi yapıların modern bir görünüm kazanmasını sağladı
20 yüzyıl mimarlarından Fransız Le Corbusier ve Alman Ludvvig Mies van der Rohe (18861969) işlevsel planlı, temel geometrik biçimlerden oluşan yalın mimarlık örnekleri verdiler

Edebiyat alanında Fransız Pierre Corneille (160684) ve Jean Racine, Alman Johann Wolfgang Goethe, Friedrich Schiller ve İngiliz Alexander Pope (16881744) klasik yönelişin önde gelen adlarıdır Müzik alanında klasik dönem 18 yüzyıl sonlarında başladı Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn, Georg Friedrich Hândel ve Ludvvig van Beethoven orkestra müziğinin ağırlıkta olduğu eşsiz güzellikte yapıtlar bestelediler