Karadeniz'in Gün Batımları

Karadeniz'in Gün Batımları

Gün biter, sırılsıklam bir gece başlardı saçlarından

Saçlarından başlayarak yoksullaşırdı gece

Her gece bir askerin ölüsünü çekiştirirdi deniz

Ellerimin yoksulluğunu sunardım sana

Denizlerin sonsuza kaçan maviliğinde

Ben kendini uyduran bir cinnettim belki de

Cinnetimi kahkahayla bastırırken her akşam

Her sabah güneşi göğsümde ağırlamak isterken

Bir başı boşlukta yüzerdi deli çehrem

Yağmurun dokunduğu dudaklarımda keder

Yaşadığım boşlukta gölgeler oynaşırdı

Her gece bir askerin ölüsünü çekiştirirdi deniz

Sokaklara dağıtırken çocukluk seslerini

Bir kadın saçlarını toplardı denizlerden

Sendin kimseyi gözyaşlarına tanık etmeyen kadın

Ruhumuzu sürükleyen nehirlerdi saçların

Sendin hayatı kutsayan çocukların aşkına

Sonunda kendine arkadaş kalan kadın

En sonunda kendine arkadaş kalan kadın

Mavilik gözlerinde şimdi bir akarsudur

Boynun duman eğrisidir dünya yokuşlarında

Yüzün pulsu bir yaprak, güneş gücünde kalbin

Bizden şehre düşen ışıklar olsun diye

Kıyılara vursun diye ölümler sırrı

Çektiğimiz her acını ilk akşamında

Hüznümüzü tanrılarla canavarlar paylaştı

'Yeryüzü Mühürlennce'

Hıdır Toraman