Mevlâna'nın Bir Gazelinden

“O”na gizlice yalvar, dua et ve de ağla,
Kalkıp da gecelerde dereler gibi cağla,
Nihayet nida gelsin o kul gibi sana da,
Hani gözyaşlarını dökerdi ya ard arda
Bir gün inciler akıp yaşlar aşınca haddi,
Seherde kulağına bir gizli nida geldi:
“Suçluysan bağışlandın, günahtan yarlığandın,
Cenneti istiyorsan firdevsi de kazandın
O halde artık bırak artık ağlama yeter!”
Dedi ki: “Hayır gönül ancak cemali ister,
Cemali ister gönül, kalksın aradan perde,
O’dur bir tek ümidim O’dur deva her derde
Buna engelse ya Rab yedi ateşten derya,
Sana kavuşmak için atılırım oraya
Fakat Rabbim kovarsan beni huzurdan eğer,
Yumulursa nurundan bu yaşlı mahsun gözler,
Cehennemde olayım daha layıktır bana,
Çünkü seni görmezsem cennet döner düşmana
Ben zaten usanmışım bu geçici renklerden,
Geçici kokulardan geçici ahenklerden,
Nerde beka nurları, nerede aydınlıklar,
Zulmet çok mu sürecek, Ya Rabbi nerde bahar?”
Denildi ki: “Öyleyse bari biraz az ağla,
Çünkü gözler kaybolur bazan akan yaşlarla,
Görmek için var iken göremez ışıkları,
Görmek için var iken içer karanlıkları”

Dedi ki: “Göreceksem nihayet birgün O’nu,
Vuslatla bitecekse bu ayrılığın sonu
Yüceler yücesinden elbette alarak nur
Açılır her bir zerrem, her hücrem bir göz olur

Söyle üzülür müyüm böyle mes’utsa ruhum?
Yok eğer olacaksa akibet O’ndan mahrum,
Cemali göremezsem bakamazsam Rabbime,
Bırak kör kalsın o göz, kalsın ebedi ama!”