Nazım'dan...

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer

Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar

Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu

Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok

Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver

Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler

(1956)

DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi

Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin

Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat

Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim

Bir değil,
beş değil,
yüz milyonlarlasın maalesef

Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye

Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf

Ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende

Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
— demeğe de dilim varmıyor ama —
kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!

1947

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Nazım'dan... KIZ ÇOCUĞU Kapıları çalan benim kapıları birer birer Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk Çalıyorum kapınızı, teyze, amca, bir imza ver Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler (1956) DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU Akrep gibisin kardeşim, korkak bir karanlık içindesin akrep gibi Serçe gibisin kardeşim, serçenin telaşı içindesin Midye gibisin kardeşim, midye gibi kapalı, rahat Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim Bir değil, beş değil, yüz milyonlarlasın maalesef Koyun gibisin kardeşim, gocuklu celep kaldırınca sopasını sürüye katılıverirsin hemen ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani, hani şu derya içre olup deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf Ve bu dünyada, bu zulüm senin sayende Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak kabahat senin, — demeğe de dilim varmıyor ama — kabahatın çoğu senin, canım kardeşim! 1947