Ağla Gözüm

Ağla gözüm ağla, yaş dök ceyhûnca,
Her bir damla düşsün alevden hınca

Binbir sevda aksın Nil nehri gibi
Kızarsın ufuklar gül rengi gibi

Ağla gözüm ağla, bahar yeşersin
Gecede kalmışlar gündüze ersin

Lahût kristalden boşansın yağmur
Yayılsın vicdana akis akis nûr

Başını secdeye mıhlasın kullar
Sonsuza ulaşsın şükürden yollar

Ağla gözlerim sen, ısla yüzümü
Çevir nevbahâra ölü güzümü

Çevir bakışını maverâya bir
Kalmasın maddeden zerre kadar kir

Mânâ soluklasın bütün duygular
Silinsin ütopik süslü kurgular

Ağla ki yüreğim tertemiz olsun
Boşalan hislere ümit, aşk dolsun

Niyagara gibi çağla gözlerim
Ben de yıllar yılı bunu özlerim

Çağla ki küf ve pas silinsin özden
“Hakk’a sığınmalı katresiz gözden”

Ağla gözüm ağla zaman geç oldu
Gönül bahçesinin gülleri soldu

Son tohum çürümeden solmadan ak
Belki son çekirdek doğurur şafak

Ağla mevsimlerin şahı belirsin
Ağla ölü kalbler bir bir dirilsin

Ağla kirpiklerin ıslansın nûrla
Ağlarken Hakk’a er, binbir sürûrla

Elbette “Göz ağlar kalb mahzûn olur”
Hak için ağlayan Rü’yeti bulur

Mehmet ERDOĞAN