Avluda Oturan Şizofrenler - Cahit Koytak

Avluda Oturan Şizofrenler

I

Bir daha giymemek üzre
Devirip taçlarını
Şuuraltında
Karanlıkta oturuyor küskün krallar

Bunların ruhlarına ne olmuş?
Kartallar delip göğüslerini
Yedi kat göğe mi çıkarmış?

Burada ayaklarına keçe
bağlamış Şimdiki Zaman
Ki uyuyan Geçmiş uyanmasın:
suyun başındaki dev
bin başlı ejderha
kapıyı tutan gardiyan
Kiremitler birbirine nasıl
aktarırsa yağmur suyunu
Onlar da öyle aktarıyor
-kendilerinden bir şey katmadan-
Yüzlerine içlerine yağan
ve artık onların olmayan hüznü:

Kimseyle konuşulmayacak kadar
Tanrı'yla konuşulmayacak kadar dipte
derinde kalan şeylerin hüznü

Kaderin çöküp tortulandığı
Meleklerin şeytanların dolaşmadığı
Işığın ve düşüncenin ulaşmadığı yerler,
Usun ve ruhun dibi
Serin ve tozlu bilinmezlik:

Bazen boğulmuş bir çığlık
Çözülüp gitmiş bir maske
Bazen bir hançer
(kötü huylu bir yarada paslanan
Ya da bir kemik
(vicdanın eritemediği
Salına salına iniyor aşağı

Tozutarak
dipte uyuyan Zaman'ı

Sonra herşeyi
herşeyi yeniden örtüyor balçık

II

Bu vadinin Mesihleri de yorgun
Uykuda geziniyor
çöl vurgunu yalvaçlar
Üryan haberciler

Tanrı'nın açtığı kuyuları
-susuz yolcuların önünde-
Taşla dolduruyor ifritler

Ve yutuyorlar sivri burunlarıyla
Sükuna ermek için aklın
katettiği mesafeleri

Düşüncelerle dolu
kederle dolu başını
Kaldırıp yakarıyor
Hurcuna belalı ganimetler
devşiren yolcu:

Yarab kanımda dolaşan iğne
Ruha dayandı!
Eti geçip
Uluyan aklı geçip,

Tutku elimde kırık
bir kılıç gibi işe yaramaz oldu
Ama fırlatıp atamıyorum onu:
Elime yapışık
kalbime yapışık!
Ve koynumda serin
bir su kırbası gibi
Gezdirdiğim imanım
Delinmiş bir post şimdi;
Bir köşede gelip solucanların
yuva kurmasını bekliyor

III

Kimse fark etmedi
gıcırdayarak birden
kapandığını büyük kapının

Ve köprü de kaldırıldı Her şey
hesaplı kitaplı
Kuş uçurulmuyor

-Surların dışında
sıcacık evlerimizi
ve tüyden ve dumandan çocukluk günlerimizi
oyuncaklarımızı bineklerimizi
bıraktığımız bahçe
yanıyor şimdi
yanıyor güzelim tarlalar ve asmalar
ve sularında sevgilinin
beyaz topuklarını
yıkadığımız pınar

Cahit Koytak