.....Ali Haydar Timisi Şiirleri.....

VURULURSUN

Avcıdan korkarsan uçmayı unutursun

Bulutlara bakamazsın utancından

Belki ölüm uzaktır

Ama, yaşamaktan yorulursun

Bilmek en ağırı olsa da tüm yüklerin

Görmek en dayanılmazı olsa da eylemlerin

Bildiğin kadar insansın

Söylediğin kadar yalnız

Ve dünyanın üzerinde

Sevebildiğin kadar mutlusun

Atını karanlığın üzerine sürüyorsan

Tünelin ucundaki ışığaysa sevdan

Duyuyorsan isyanını dağ başında kardelenin

Ve fabrikada,

tarlada

Senin de nasır tutuyorsa ellerin

On iki saat vardiyada

gün sayıyorsa bedenin

Bildiklerinin gördüklerinin yüküyse belini büken

Ve bütün bunların arasında

İnsanların yüzlerinden okuyorken yalanı

Hâlâ sevebiliyorsan onları

Ekmeğine katık edebiliyorsan umut dolu yarınları

İşte o zaman insansın

Sen ellerinde namluların sızısı

Soğuğun, açlığın kol gezdiği evlerde

Bir başına

Aç, susuz

Köylerinde ateşlerin pusu kurduğu

Ve sefaletin kol gezdiği gönüllerde

Ayakkabılarının altındaki çamura inat

Gülebiliyorsan bembeyaz düşlerinle

Ve buza kesmiş ellerinle

Savuruyorsan toprağa umudu

İşte o zaman adam gibi adamsın

Yaşamın boş bir çuval gibi duruyorsa

Dünyaya boşa gelmişsin

Unutma,

Ölümden korkarsan yaşamayı unutursun

Kanatların öksüz kalır iki yanında

Ve kandırsan bile tüm dünyayı

Yüreğinden kaçamazsın

Yorulursun

Çiçekli bir bahar sabahı

Maziden gelen bir kurşun çalar kapını

Vurulursun

Ali Haydar TİMİSİ

BİR DELİ MAVİ


Zaman ömrümün en büyük haini

Bir sır gibi akıyor avuçlarımdan

Sen bilmem hangi iklimlerin çiçeği

Kim bilir hangi güneşe sevdalı

Açıyorsun bulutsuz gülüşlere

Gözlerinde okyanusun en güzel mavisi

Sarılıyorsun

Boyundan büyük düşlere

Biliyorum

Her sevda bir oyun

Bu limanlar saklamaz artık beni

Gelsen bir fırtına gibi üstüme

En derininde denizlerin

Sevda ülkelerine savursan

Ve bahara hasret bedenimi

Gözlerinle avutsan

Keşke diyorum

Keşke dağlardan bir çığ gibi kopup da

Üzerime düşsen bir gece vakti

Ve ben kar altında öyle soluksuz

Senin sevdanla boğulsam