Şahmeran ( Gercek Efsane )

Şahmeran, daha çok güney, orta ve doğu Anadolu resminde, masallarında, hikâyelerinde rastlanan akıllı ve iyicil olarak tanımlanan bellerinden aşağısı yılan, üstü ise insan şeklindeki Maran adı verilen, doğaüstü yaratıkların başında bulunan ve hiç yaşlanmayan, ölünce ruhunun kızına geçtiğine inanılan varlık

GizleÖzellikleri

Farsça yılanların şahı anlamına gelen "şah-ı meran" dan gelir Ancak, Şahmeran'a ilişkin tüm efsanevi kayıtlar ve Şahmeran efsanelerine özgü tüm betimlemelerde varlık dişidir Şahmeran kültürü daha çok Cizre ve Nusaybin civarinda yerleşiktir

Akdeniz bölgesinin Tarsus ilçesinde de bu varlığın o yörede yaşadığına inanılır[1] Aynı isimli bir efsane Mardin yöresinde de geçer Bu yörede Şahmeran bir resimle tasvir edilir ve Şahmeran ustaları tarafından yapılan tablolar evlerin duvarlarını süsler

Erbüke, Türk halk inancında yarı insan yarı yılan olan varlıktır Erböke de denir Bu varlıkların başında Yılan Ana ve/veya Yılan Ata (Şahmaran) bulunur Dişi olanları için ?İşbüke? kullanılır (Sözcük; Er ?insan? ve Büke ?ejderha, yılan? sözcüklerinin bileşimidir)[2]

?Bir Bölüm Geri Atla

GizleCemşab ve Şahmaran

Binlerce yıl önce yedi katlı yeraltında Tarsus'ta yaşayan yılanlar vardı Meran adı verilen bu yılanlar, gerçekten akıllı ve şefkatli idi Onlar barış içinde yaşarlardı Meranların kraliçesine Şahmeran denirdi O genç ve güzel bir kadındı Efsaneye göre, Sahmeranı gören ilk insan Cemşab oldu O, geçimi için odun satan fakir bir ailenin oğluydu Bir gün Cemşab ve arkadaşları bal dolu bir mağara keşfederler[3] Balı çıkarmak için Cemşab'ı aşağıya indiren arkadaşları, paylarına daha çok bal düşmesi için onu orada bırakıp kaçarlar Cemşab mağarada bir delik görür ve buradan ışık sızdığını farkeder Cebindeki bıçak ile deliği büyütünce, ömründe görmediği kadar güzel bir bahçeye girer Bu bahçede eşi benzeri olmayan çiçekler ve bir havuz ile pek çok yılan görür Havuzun başındaki tahtta süt beyaz vücutlu bir yılan oturmaktadır Şahmaran'ın güvenini kazanan Cemşab uzun yıllar bu bahçede yaşar Yıllar sonra, ailesini çok özlediğini söyleyip gitmek için yalvarır Bunun üzerine Şahmaran da kendisini salıvereceğini, ancak yerini kimseye söylemeyeceğine dair söz vermesini ister Şahmaran'a söz verip ailesine kavuşan Cemşab uzun yıllar verdiği sözde durarak Şahmaran'ın yerini kimseye söylememiş Bir gün ülkenin padişahı hastalanmış Vezir, hastalığın çaresinin Şahmaran'ın etini yemek olduğunu söylemiş ve her yere haber salınmış Cemşab kuyunun yerini gösterince ve Şahmaran bulunup dışarı çıkarılmış Şahmaran Cemşab'a; "Beni toprak çanakta kaynatıp suyumu Vezire içir, etimi de Padişaha yedir" demiş[1] Böylece Vezir ölmüş Padişah da iyileşip Cemşab'ı veziri yapmış Efsaneye göre Şahmaran'ın öldürüldüğünü yılanlar o günden beri bilmemektedirler Tarsus'un, Şahmaran'ın öldürüldüğünü öğrenen yılanlar tarafından bir gün istila edileceği rivayet edilir

Alıntı:

ALINTIDIR