Yalıboyu'ndan Özbekistan Çöllerine (Biz Türkler Çok Asil Ve Cefakar Bir Milletiz)

Anlatan : Arire Nezetli İDRİSLİ - Hazırlayan: Neşe SARISOY

1928 yılında Kırım'ın Yalıboyu'ndaki güzel Simeiz'de doğdum Sürgün edildiğimizde 15 yaşındaydım O günler birinci gününden son gününe kadar hep aklımda Nasıl unutulur ki o günler? İstesem de unutamıyorum

Sürgünden bir gün önce her şey sakindi Pek çok evde olduğu gibi bizim evde de cepheden gelen izinli Rus askerleri yaşardı 17 Mayıs 1944 günü evimizde büyük bir temizlik yapmaya başladık Her şeyi yıkıyor siliyor süpürüyorduk Bizim bu çalışmalarımızı gören Rus askerleri "Niçin yapıyorsunuz böyle bir şeyi? Ne gerek var? Ya birden buradan çıkarılırsanız boşuna yapmış olmayacak mısınız?" dediklerinde ben "Ömrümde bir yere gitmedim Babaannem de hayatında hiç tren görmedi Bir kere bile seyahat etmedi Niye gidelim ki durup dururken?" diye onlara soruyla cevap veriyordum Başka bir şey söylemediler sürüleceğimize dair bir tek kelime etmediler

18 Mayıs sabaha karşı saat dört veya beş civarıydı Askerler geldi evimize:

- Çıkın çabuk çıkın!

- Niçin? Ne oldu? Nereye?

- Çıkın çabuk hazırlanın! Yolcusunuz!

- Ne yolcusu? Niçin?

- Hainsiniz siz! Sovyet Hükûmeti'nin kararı bu! Çabuk sallanmayın! Çabuk çıkın!

Şaşkındık Sersem gibiydik Büyük bir kaos yaşanıyordu Evde beş kişiydik Teyzem avluda ağlıyor "Bizleri öldürecekler! Kefenlerinizi alın! Bizleri öldürecekler! Kefenlerinizi alın!" diye bağırıyordu O gün hatırımdadır çok tuhaf bir olay da olmuştu O gün bir fırtına vardı Simeiz'de Rüzgâr uğulduyor ağaçları sarsıyor kimi ağaçların dalları kopuyordu Rüzgârın ağaçların uğultularına köpeklerin acı acı havlamaları ulumaları (Arire hanım da ağlıyordu Nasıl ağlamasın ki?) ineklerin böğürmeleri ve bizlerin feryatları karışıyordu O günün sesleri Tarifsizdi o günün feryadları Korkunçtu Ardından dolu yağdı iri iri dolulardı Biz ağlamadık yalnızca Sanki bizimle beraber gök ağladı hayvanlarımız ağladı Ağaçlarımız ağladı

Bizleri Akmescit'e getirip hayvan vagonlarına doldurdular 28 gün yol gittik Bütün yol boyunca bir kere yemek verdiler Sarıtav (Saratov)'da Bazılarımız yanına yiyecek bir şeyler alabilmişti Bazılarının unu vardı pişirip bize de verirlerdi Vagonumuz o kadar doluydu o kadar sıkışıktı ki ayaklarımı uzatamıyordum Vagonumuzda ölenleri yol kenarına bırakıp gittik gömemedik Semerkand'a getirdiler stadyuma topladılar Yanımıza alabildiğimiz eşyaları bohçacıklarımızı bir kenara topladılar Bizleri tüfeklerle ite kalka hamama götürdüler Anlatılır gibi şeyler değildi Bizleri dipçikliyor küfürler ediyor ve üzerimize ilaçlı kaynar su atıyorlardı Kaynar suya dayanamayıp ölenler oldu Kaynar sular (Yanaklarından akan ince ince yaşlar sel oldu burada Arire Hanım'ın Bir süre hıçkırıklardan dolayı konuşamadı)

Hamamdan sonra yine stadyuma getirdiler bizleri Biz dönene kadar bohçalarımız eşyalarımız karıştırılmış işe yarayacaklar yağmalanmıştı Eşek arabalarına koyup köylere dağıttılar At ahırlarında yattık Ne yorganımız ne döşeğimiz vardı Günlerce haftalarca yerde yattık Oradaki ağır şartlarda pek çok insanımız hastalandı pek çoğu öldü Yeterli yiyecek verilmezdi Ağır işlerde çalıştırılırdık Yaşlı kadınlarımız hep Kırım hasretini anlatırlardı; pek çoğu son günlerini yaşarken son nefeslerini vermeden bir yudum dahi olsa Kırım'ın suyunu içmek isterlerdi Bir yudum bir yudumcuk Kırım suyu olsa içsem rahat ölebilirdim derlerdi

Bir gün bir kadıncağızla oğlunu çakallar yemiş Aç çakallar Oğlancağızı ayakkabılarından tanıyabildik Bu olaydan üç gün sonra cepheden babası geldi Selâm verdi (Burada Arire hanım yine kendini tutamadı hıçkırıklara boğuldu) Askerden gelen bu yiğit selâm verdikten sonra Cemaat" dedi "Benim karım Anife oğlum Server'i görenleriniz tanıyanlarınız var mı? Fotisalalı idiler? Kim biliyor?" Hiç kimse bir şey yemedi hiç kimse sesini çıkaramadı Nasıl densin çakallar yedi diye

Sonra bir kadıncık yaşlı bir kadıncık; "A balam! Allah Allah sana sabırlar versin! Yazımız böyle imiş Allah rahmet eylesin! " dedi ve anlattı Ocepheden gelen yiğit adam gözlerimizin önünde kendini yere atıp öyle bir ağladı öyle bir dövündü öyle bir yerleri tırmaladı ki dayanılır şey değildi Sonra adamı o yiğiti kaldırdılar yerden su verdiler biraz olsun teskin etmeye çalıştılar Adamcağız yerden kalktığında saçları bembeyaz olmuş çökmüş bir anda ihtiyarlamıştı

Şimdi düşünüyorum yaşadığımız bu facialara dehşetli günlere rağmen nasıl sağ kalabildik nasıl olup da Vatanımız Kırım'a dönebildik diye? Bunun bir tek açıklaması var o da birlik İsmail Bey Gaspıralı'nın bize miras bıraktığı birlik Biz birbirimizi koruyarak birbirimizle dayanışarak ekmeğimizi paylaşarak birlikte mücadele ederek bugünlere gelebildik Burada adını anmadan geçemeyeceğim bir kişi var Gafur ağa Kemaneci idi Sürgün günlerinin o ağır o dayanılmazpislik ve açlık içinde geçen günlerinde bize kemanesiyle kaytarmalar çalardı 5 dakika olsun onunla güler hiç olmazsa gülerek ağlardık Bize "Qorqmañ balalarbir kün Vatanğa qaytarmız şen qaytarmalar çalarmız" diye sürekli moral ve kuvvet verirdi

Allah'a şükür her şeye rağmen dimdik ayakta kaldık Millet olarak yok olmadık Şimdi de halimiz ağır Ama birlik beraberlik içerisinde bu günleri de geçeriz inşallah!

Emel Dergisi Sayı:210 Eylül - Ekim 1995 Sf 36

Anlatan : Şerife ÜMER

Ben 1936 yılında Kırım'ın Biten köyünde doğdum Babamın adı Ümer Akayannemin adı Dudu Hanım'dır

Babam köyün çobanlığını yapıyor annem ise evdeki hayvanlara bakıyordu Ablalarım ise kolhozda çalışıyorlardı

Bizim ailemiz on bir kişi idi Evimiz de ise ablalarım ve çocuklarıyla on dört kişi yaşıyordu Ablalarımın beyleri II Dünya Savaşı'nda çarpışmaktaydılar

Halkımızın Kırım'dan sürüldüğü 1944 yılında biz de sürüldük Sürgünde Özbekistan'ın Semerkant şehrinin Cambay köyüne yerleştirildik Burada yaşanan mezalime dayanamayan aile fertlerimiz teker teker ölmeye başladılar "Kolhoz Ahırı"nda sağ olarak sadece annem ve ben kaldık Ancak daha bir ay bile geçmeden annem de hastalandı Annem gece iyice fenalaşınca bana "lâmbaları yak evlâdım" dedi

Herhalde benim korkacağımı düşünmüştü Ailemin bütün fertlerini kaybetmek bende ölümden sonra en korkunç gelen yalnız kalma korkusunu doğurmuş olacak ki annemin öldüğünü anlarlar da yanımdan alırlar diye lâmbayı yakmadım Annemin ölüsünün koynuna girdim ve yattım Komşularımız annemin öldüğünü anlamasınlar diye sabahları kapının önüne dikiliyor "Annem hasta rahatsız etmeyin" diyerek kimseyi içeriye sokmuyor akşamları da gene annemin koynuna girip yatıyordum Dört gün sonra komşular annemin öldüğünü anladılar ve beniannemin koynundan zorla çıkardılar O günden beri sanki annemi bekliyormuş gibi geceleri uyuyamıyor ancak akşam üzeri biraz uyukluyorum

Annemin ölümünden sonra Emine Abla beni Komintenin Kolhozu'na bağlı olan çocuk yuvasına verdi Bu yuvada daha önceden tanıştığım Tesela Zeytullayeva bakıcı olarak çalışıyordu Tesela Zeytullayeva bakıcı olarak çalışıyordu Tesela Zeytullayeva annemin yerine geçmişti Fakat 1947 yılından itibaren çocuk eğitiminde çalışan Kırım Tatarlarını işten çıkarmaya başladılar Benim kaldığım yuvada çalışan Tesela Zeytullayeva da işinden atıldı Bana annelik yapan Tesela Apte'den ayrılmak istemediğimden onun yanına alması için çok yalvardım o da beni ailesinin yanına götürdü

Orta okulu bitirdikten sonra Semerkant Ticaret Meslek Yüksek Okulunda okudu Bütün Kırım Tatarları'nda olduğu gibi benim de içimden öz vatanım Kırım'da yaşama arzusu hiç eksilmedi Bu sebeple 1972'de Vatan Kırım'a döndüm

Vatan Kırım'da pek çok sıkıntı ve zulümle karşılaştım Sık sık yerleştiğimiz yerlerden atılıyor hapsediliyor dövülüyorduk Bir seferin de o kadar çok bunalttılar ki polis komiseri Zolotov'a "Siz Faşistsiniz" dedim O da polisleri çağırarak "Bu kadını hapsedin" dedi Hamile olduğuma bakmadan beni sürükleyerek polis arabasına bindirmeye çalıştılar Ben binmek istemiyordireniyor etrafımdakilere çarpıyordum Sokakta insanlar toplanıp beni savurmaya başlayınca polisler beni serbest bırakmak zorunda kaldılar Fakat sonradan arkadaşlarımdan duyduğuma göre o sırada fotoğrafımı çekmişler ve suçlular panosuna asmışlar Bir kaç gün sonra hastaneye kaldırıldım ve doğum yaptım Çocuğumu doğumdan on beş gün sonra bile bana göstermediler Bana çocuğun çok zayıf olduğunu ve onu göremeyeceğimi söylediler Çocuğum şimdi heyecanlanınca elleri titremekte kekelemekte Herhalde beni askerlerin sürükledikleri sırada çocuk da etkilendi

Fotoğrafımın suçlular panosuna asılması ve Kırım Tatarı olmam gibi sebeplerle beni işe almadılar ikâmet izni vermediler hatta yaşamama bile müsaade etmek istemediler Evimiz olmadığı için sokakta yatmak zorunda kaldık

İşte çektiğim bunca zorluklara rağmen öz vatanım Kırım'da yaşamaya devam ediyorum

Emel Dergisi Sayı: 198 Eylül - Ekim 1993 Sf 33