Unutulmuş Yaralarıma Tuzdur Adın

içinde olmadığım ama senden gelen bi geceden
unutulmuş yaralarıma tuzdur adın
kavgadır kalbimin gözündeki fer
bir devrimin eskimiş yüzüyüm derinimde puslu ihtilaller
yanmış süt kokulu sabahların eşiğinde bekleyen gece!
bana göz kırpıyor kalabalık yalnızlığım şimdi arsızca fütursuzca
kimi nerde arayacağımı sordum mavi gözlü hüzne
dedi “geç! aşkı geç!”
geçemedim

yedi geceyi geçtim yedi güvercin vurdum yedi yıldız biçtim yedi nehir içtim yedi dağ ezdim yedi yemin verdim yedi gül derdim ve yedi kez titredim bakışlarının sırtında
bir eren geçiverdi içimden o vakit dedim “kimi, nerde arayayım?!”
dedi “vur! aşkı vur!”
vuramadım


bir tutam hayat buldum kokmuştu çekilmişti bütün suları unutulmuştu bütün sözler
ve sanki görmek için kapanmıştı gözlerin ayağına ölüm ölüm kör müydü?
bir cebinde birikmiş kan buldum kullanılmış hayatın alıp bağrıma bastım sonra biraz daha yokladım ve bir and buldum sol dikişte dedim” kimi, nerde arayayım?!”
dedi “sök! aşkı sök!”
sökemedim

bir şiir yazdım kalbine içinde kalbin hiç geçmedi bir çığlık çığırdım utancın yüzüne karanlık çatladı kalbin ıssızlığına yağmur gibi düşürdüm şimşekleri ve gözlerime çark ettim karabasanları bir elimi sana verdim ötekini aramadım bile bir yangın geçiverdi yamacımdan dedim “ kimi, nerde arayayım?!”
dedi “ kır! aşkı kır!”
kıramadım


eşkıya bir kahır biçti ömrümü
sonrasında canhıraş kavgalarküskün ölümler
aynı yollardan geçtimfarklı sehpalarda idam edildim
ve unutmanın en deli yükünü taşıdım ben, sözlerinin kahpe yüzünde!!!
yalanın ve ihanetin insafsızlığı bendeydi
benden soruldu uykusuzluğun yük olduğu gecelerin hesabı!
aşkı geçemedim, vuramadım, sökemedim, kıramadım!!!
kendime kaldım kendimi topladım tuttum elimden bağladım gözlerimi
“aşk!” dedim attım içime seni
sonrası kimsenin kalbini meşgul etmeyecek kadar basit:
içimde bir sen aşk içinde
içimde bir ben bir sen içinde
içimde bir biz bin hiç içinde


sırrın kalemine perde indirdim
ve ben bir kez daha ye-nil-dim!!!


Kahraman Tazeoğlu