Cinnet, Hiddet, Dalalet Ve Hattâ...

Batış için batılılaşmaya gerek yok; biz bize yetiyoruz! Cinnet, hiddet, dalalet ve hattâ hıyanet söz konusu olduğunda “batılı” diyerek işinden içinden sıyrıldığını zannedenler yanılıyor “Bizden olmayanlara” mahsus davranış biçimlerine “biz” olanlarda da rastlanabiliyor Her kötü şeyi batılılara havale etmenin dayanılmaz hafifliğine muhatabız ne yazık ki Meselâ günümüzde, doğu batı ayırt etmeksizin, “tek gecelik aşklarıyla” mutlu olanlar, aşk gibi ulvi bir kavramı dahi iğdiş etmekle vazifelendirilmiş sanki Doğusu batısı bir tarafa, öncelikle kendimizle yüzleşelim! Batıda dahi rastlanılması zor hâdiselere şahit oluyoruz Vicdan tatile çıkmış durumda Maddi sıkıntıların tetikleyici etkisinden ziyade; insanın maddi ihtiyaçlarını giderebilmesi, yaşanmaya değer bir hayata kavuşabilmesi anlamına gelmiyor! Bu minval üzere, cinnet, hiddet, dalalet yalnızca yoksullarda görülmüyor Demek ki topluca toparlanabilmek gerekiyor “Toparlanın gitmiyoruz” şiarını benimseyebilmeliyiz Evet, toparlanacağız, gitmeyeceğiz “Gelecek bin yılda da buradayız” Fakat titremediğimiz müddetçe toparlanamayız! Demek ki temenni ettiğimiz öze dönüş için öncelikle özeleştiri yapmamız icap ediyor “Cennet vatan” yerine “cinnet vatan” inşa edenlere “surat asmak hakkımız” olsa gerek
Biçimleri değişen şiddete dayalı hâdiselerde bariz bir artış mevcut Açık hava tımarhanesine hoş geldiniz! Psikologlar, insanın kendisini değersiz hissetmesinden dolayı, şiddetin arttığı kanaatinde Sahiden de şiddet gün geçtikçe artıyor Değişen yalnızca biçimleri İnsan, öylesine vahşi ki Kıyıcı ve yıkıcı! Dökülen kana, alınan cana, bir de cinsel istismarı, soygunculuğu ilave edin Şiddete dayalı bu hâdiseler teğet geçmiyor aslında! Hiçbir şey olmamış, olmuyormuş gibi yaşamaya devam ediyoruz Çünkü şiddet sıradanlaşıyor
Ve Türk tiyatrosunun başyapıtlarından olan “Bir adam yaratmak” isimli şaheserden varoluş buhranı ile alâkalı çarpıcı bir sahne nüksediyor zihnimde: Mansur soruyor: “Hüsrev! Seni böyle gördükçe parça parça oluyorum Ne yapabilirim senin için?” Hüsrev cevap veriyor: “Elinden gelirse beni bu insanlardan kurtar”
Malûm olduğu üzere, “adaletin küçüldüğü ülkelerde, büyük olan artık suçlulardır” Ya da Adalet topal mıdır sahiden? Adaletsizlik bir tarafa Mesele şu: Çağdaş olmakla övünülüyor fakat tutum ve davranışlar “medeniyetten nasibini almamış” cinsten Neyi tedavi edebilir bu çağdaşlık söylemi?
Hastalığı teşhis için “çocukluğa inmek” gerekecek Sarsıntısız toplum arayan toplumsuz kalır herhalde! Evet Toplum sarsıntı geçiriyor Kişiliği tehdit altında! Sarsıntı, kaygı ve panik yaşatıyor “Canlı üzerinde beden ve ruh açısından önemli ve etkili yaralanma belirtileri” bırakıyor “Bütün duygularım ağır yaralı” psikolojisi bir nevi Umutsuzluk, mutsuzluk, yalnızlık, yabancılaşma hat safhada artık Sarsıntının bilhassa kalıcı etkisine dikkat edilmeli Yaranın anlık müdahale ile giderildiği zannedilse de, mikroptan arındırılamamış yaralar “sorun” teşkil edebilir! Hattâ kim olduğunu dahi unutulabilir kişi Topluluklar da böyle Sarsıntı, direnci, direnişi kırar, çaresizleştirir, hâdiseler anlamlandırılamaz Dolayısıyla yara derindir, işkenceye dönüşmüştür Teslim alır, tutsaklaştırır! Ve hakikaten, “şahsiyeti olmayanın hiçbir şeyi yoktur”

AFŞİN SELİM