Bir Ermeni Katliamı

“On Yıllık Emanete İhanet Edenlerin, Vefadan Bahsetmeleri En Büyük Vefasızlıktır”
-Anlayana Sivri Sinek Saz…-

Bu yazıyı okuduğunuz gün Dünya’da Ermeni Diasporasının yaygara yapmaya başladığı gündür Yani yirmi dört Nisan…Ermenileri muhatap kabul etmek bile bu millete yakışmaz Ancak biz yine insanlık görevini yapmak mecburiyetindeyiz
Bir büyüğün “ Kenar-ı Dicle’de bir kurt kapsa koyunu/ Gelir de adli ilâhi Ömer’den sorar onu” dediği gibi, dünyada sıkıntı içinde hangi millet varsa onun yardımına koşmuş, onu korumuş, kollamış bir milletin evlatları olarak; yanlışta olanın yanlışını göstermek de ata görevidir Dün kapımızın iti gibi paçamıza dolaşan bir güruhun bugün katliamdan bahsetmesi; bu millete yapılacak en büyük hakarettir Tarihin bütün dönemlerinde şamar oğlanı gibi yerden yere vurulan Ermenilere sahip çıkan tek millet, Türk milleti ve onun meydana getirdiği devletler olmuştur
Onun için herkes haddini bilmeli, birlik yaşadığımız ve yaşamaya devem edeceğimiz insanları üzecek olayları iki de bir hiçbir millet; bu Ermeniler de olsa Türk Milletinin önüne çıkarmamalı Başta Ermeniler olmak üzere; Ermenilere dalkavukluk eden bütün dünya milletleri önce kendi tarihlerine baksınlar
Eteklerindeki kurumuş kafaları, parçalanmış milyonlarca cesetleri, aç ve yoksul bırakılmış insanları, yurtlarından edilmiş milletleri düşünsünler…
Ermenilerin tarihine bakmaya lüzum yok Çünkü hâlâ katilliklerini örtbas edemedikleri bir Hocalı Katliamı insanlığın gözü önünde duruyor
Azerbaycan’da bir buçuk milyon Türk, öz vatanında ayrı kaçkın “ sürgün” hayatı sürüyor
Sözü uzatmanın âlemi yok
1920 yılında Erbaa Canbolat Yaylasında meydana gelen bir katliamı burada anlatayım… Vahşetin boyutlarını siz tahayyül edin…
Derenin yamacından yukarı tırmandı ayağı kayıyordu Yürümesi zorlaşmıştı Ayağının altındaki çakıl parçaları bilye gibi kayıyor, aşağıda sert yamaçlardan aşağı elli metelik uçurma düşüyordu Nerden buraya girmişti Kaç gündür aradığını bulamıyordu Tabanları şişmişti Bir eliyle çalılara uzandı, vücudunu zor çekti Artık dermanı kalmamıştı Birkaç adım daha attı
Tamam, işte düzlük burasıydı Bir bakmadığı yer burası kalmıştı Köyden üç adam kayıptı Babası, (Mehmet Oğlu Yusuf) Ahmet dayısının oğlu Mehmet ve Cebilerin Ahmet oğlu Arif Korkudan kimse ormana gidememişti Eşkıyalar aman vermiyordu Ali’nin korkacak bir şeyi yoktu Ya canını alacaklar, ya da can alacaktı Arada belindeki tabancayı kontrol etmeyi unutmuyordu Biraz dinlendi, nefes nefese kalmıştı Şuradan ormanın içine girecek, yayla yerinin bozları araştıracaktı Vakit de bir hayli geçmişti Kurt, kuş önünü kesse aldırmazdı
En çok kahpelikten korkuyordu Arkadan vurulmak Bu düşman mert değildi Kalleşti Bir görünüp, bir kayboluyordu Ah göğüs göğse çarpışsalar, onlara ne mal olduğunu gösterirdi Hava sıcaktı Yayla yerinin altında garip bir koku geliyordu Ne olduğunu anlayamadı Elini burnuna tuttu Bir eli silahındaydı Bir hışırtı duyar gibi oldu, silahıyla döndü, bir şey yoktu… Bir kuş çalıların arasından uçtu gitti Eğildi, hışır hışır bir şey geliyordu Gürgen ağacının gövdesine yapıştı, sesler artmıştı
Silahını doğrultu, tetiğe dokundu, sesler gürültüye dönüştü On, on beş tane domuz sürüsü derenin yamacından aşağı iniyordu Bir tanesi azılıydı Ortaya çıkmak istedi Vazgeçti Önünden geçtiler, birisi yuvarlandı, diğerleri ona çarptı, paldır küldür aşağı inmeye başladılar Demek ki yanız değildi Gürgenlerin arasından yürümeye devam etti Az önce duyduğu koku dağılmıştı Şimdi yurt yerindeydi Buralarda eskiden kalanlar olmuştu
Ot, diz boyuydu Mor renkli dağ çiçekleri yüreğini okşuyordu Ah bir de içindeki burukluk olmasa… Yürüdü, içini tarif edemediği bir heyecan bürüdü Son derece dikkatliydi Beş duyusu teyakkuz halindeydi Her an karşısına biri çıkacak gibiydi Sanki birileri onu gözetliyordu İki de bir sağa sola bakıyordu İşte orada kara bir kütük yatıyordu Üzerinde bir elbise parçası görünüyordu Çömeldi, adım adım yaklaşmaya başladı Kesif bir koku vardı Birkaç adım daha attı, ayağına bir şey takıldı Baktı, çığlığı attı:
—Allah’ım! Ah! Of! Of Allah’ım!
Sağa sola yalpaladı, kütük sandığı şey babasının başıydı
—Baba! Baba!
Üç başın, üçü de bir tarafa atılmıştı, kollar, eller, bacaklar, ayaklar doğranmıştı Her yer kan ve ölüm kokuyordu Ne dizinde derman, ne gözünde fer vardı Çömeldi Elerini dizlerinin üstüne koydu, öylece kaldı Aklı, fikri durmuştu… Gözleri sabitlendi, kan izlerinde dikili kaldı, başında tuhaf bir ağrı vardı Göğnü döndü, öğürmeye başladı İçinde ne varsa dışarı çıkardı
Koştu, yayla yerinde bir çeşme vardı Elini, yüzünü, üstünü başını yıkadı Hiçbir şey görmüyordu Sağı solu kan lekeleriyle doluydu Güneşin ışıkları bile kanlıydı Otların rengi, çiçeklerin rengi bile değişmişti Bir merkep ona bakıyordu Kulaklarını dikti, uzun uzun anırdı İstemeyerek geri geldi, her yerde kan vardı Kan ve ölüm vardı Neden sonra:
—Ne istediler, senden baba? Ne istediler! Ya Mehmet dayı senden ne istediler, Arif Ağabey senin suçun neydi?
Hıçkıra hıçkıra ağladı, ağladı…
Nice zaman sonra kendine gelir gibi oldu Sırtındaki mintanını çıkardı, bir kolunu koluna geçirdi Başları, kolları, elleri, bacakları ve ayakları topladı Kurtlar, çıyanlar, yaraların üstündeydi Arif’in dili dışarıda kalmıştı Beyninin üstünde bir yer sancılanıyordu Her an çıldırabilirdi Bunun yapanı bulsa anında gebertirdi Ne yapacağını bilmiyordu Bu ne büyük vahşetti Ağır, ağır ayağa kalktı Doğranmış ceset yığınlarına baktı, elindeki silahın tetiğine bastı, çıldırmış gibiydi, acı bir haykırışla:
—Katiller! Diye bağırarak çılgınca koşmaya başladı…
—Katiller, katiller!
Bu ses, dalga dalga ağaçların arasından koca ormana yayıldı… Ağaçlar boyunlarını büktü, çiçekler yeri öptü Yeri göğü dolduran mor renkli kır çiçekleri yürekleri parçalıyordu…(**)

Mehmet Emin
***
(*) Bu olay Erbaa Çermik Köyünde meydana gelmiştir Pontus Meselesi, Yılmaz Kurt TBMM Yayınları, S330
(**) M Emin ULU: Belgelerle 1315’lilerin Dramı S481i