20. Yüzyıl Felsefesi

20 yüzyıl felsefesi, 19 yüzyıl sonlarından başlayıp günümüze kadar gelen ve devam eden düşünce geleneklerini ve felsefi akımları kapsarHer çağın felsefesinin kendi toplumsal, kültürel ve siyasal koşullarıyla etkileşimli olması gibi, 20 yüzyıl felsefesi de kendi siyasal ve toplumsal gelişmelerinden etkilenmiştir



20 yüzyıl felsefesi, 19 yüzyıl sonlarından başlayıp günümüze kadar gelen ve devam eden düşünce geleneklerini ve felsefi akımları kapsar Her çağın felsefesinin kendi toplumsal, kültürel ve siyasal koşullarıyla etkileşimli olması gibi, 20 yüzyıl felsefesi de kendi siyasal ve toplumsal gelişmelerinden etkilenmiştir Çağın siyasal olayları, kültürel ve teknolojik gelişmeler, bilimsel alandaki yeni sonuçlar, ortaya çıkan yeni düşünce eğilimlerinin hepsi 20 yüzyıl felsefesinde görülen bilime yönelik sorgulayıcı yaklaşımların, aklın sorgulanması girişimlerinin, dile yönelik ilginin, özne kavramı üzerinde yürütülen tartışmaların, zihin problemlerinin, yeni bir boyut kazanan bilgi sorununun, cinsellik soruşturmasının,yabancılaşma ve iktidar sorunsalının arkaplanını oluşturmaktadır Bu çağın düşünürlerinin çoğunluğu bir şekilde çalışmalarında çağın kuramsal sorunlarını dillendirmiş ve yanıt arayışında olmuştur

Önemli akımlar

Analitik felsefe
Dil felsefesi
Yorumsamacılık
Yapısöküm
Varoluşçuluk
Mantıksal Pozitivizm
Nihilizm
Fenomenoloji
Yapısalcılık
Eleştirel teori

Önemli filozoflar

Henri Bergson ( 1846- 1941)
Gottlob Frege ( 1848- 1925)
Edmund Husserl ( 1859- 1938)
Rudolf Steiner ( 1861- 1925)
Albert Jay Nock ( 1870- 1945)
Vladimir Lenin ( 1870- 1924)
Bertrand Russell ( 1872- 1970)
George Edward Moore ( 1873- 1958)
Ernst Cassirer ( 1874- 1945)
Albert Schweitzer ( 1875- 1965)
Martin Buber ( 1878- 1965)
Leon Trotsky ( 1879- 1940)
Otto Weininger ( 1880- 1903)
Oswald Spengler ( 1880- 1936)
Pierre Teilhard de Chardin ( 1881- 1955)
Ludwig von Mises ( 1881- 1973)
Moritz Schlick ( 1882- 1936)
Jose Ortega y Gasset ( 1883- 1955)
Gaston Bachelard ( 1884- 1962)
Ernst Bloch ( 1885- 1977)
Jerry Fodor ( 1935- )
Alain Badiou ( 1937- )
Thomas Nagel ( 1937- )
Robert Nozick ( 1938- 2002)
Gilbert Harman ( 1938- )
Tzvetan Todorov ( 1939- )
John D Caputo ( 1940- )
Saul Kripke ( 1940-)
Philippe Lacoue-Labarthe ( 1940- )
Jean-Luc Nancy ( 1940- )
David K Lewis ( 1941- 2001)
Giorgio Agamben ( 1942- )
John McDowell ( 1942-)
Luce Irigaray ( 1930- )
Michel Serres ( 1930- )
Daniel Dennett ( 1942- )
Georg Lukacs ( 1885- 1971)
Ludwig Wittgenstein ( 1889- 1951)
Martin Heidegger ( 1889- 1976)
Rudolf Carnap ( 1891- 1970)
Antonio Gramsci ( 1891- 1937)
Michael Polanyi ( 1891- 1976)
Walter Benjamin ( 1892- 1940)
Mao Zedong ( 1893- 1976)
Max Horkheimer ( 1895- 1973)
Georges Bataille ( 1897- 1962
David Blitz (Unknown- )
Leo Strauss ( 1899- 1973)
Gilbert Ryle ( 1900- 1976)
Hans-Georg Gadamer ( 1900- 2002)
Jacques Lacan ( 1901- 1981)
Alfred Tarski ( 1901- 1983)
Henri Lefebvre ( 1901- 1991)
CLR James ( 1901- 1989)
Mortimer Adler ( 1902- 2001)
Herbert Feigl ( 1902- 1988)
Eric Hoffer ( 1902- 1983)
Guy Debord ( 1931- 1994)
Roger Penrose ( 1931- )
Richard Rorty ( 1931- )
Charles Taylor ( 1931- )
John Searle ( 1932- )
Paul Virilio ( 1932- )
Antonio Negri ( 1933- )
Jaegwon Kim ( 1934- )
Oskar Negt ( 1934- )
Hilary Putnam ( 1926- )
Bernard Williams ( 1929- 2003)
Jürgen Habermas ( 1929- )
Jean Baudrillard ( 1929- )
David Kaplan ( 1929-)
Pierre Bourdieu ( 1930- 2002)
Jacques Derrida ( 1930- 2004)
Karl Popper ( 1902- 1994)
F P Ramsey ( 1903- 1930)
Theodor Adorno ( 1903- 1969)
Georges Canguilhem ( 1904- 1995)
Ayn Rand ( 1905- 1982)
Jean-Paul Sartre ( 1905- 1980)
Hannah Arendt ( 1906- 1975)
Emmanuel Levinas ( 1906- 1995)
Nelson Goodman ( 1906- 1989)
Maurice Blanchot ( 1907- 2003)
Jean Hyppolite ( 1907- 1968)
Claude Lévi-Strauss ( 1908- )
Maurice Merleau-Ponty ( 1908- 1961)
Simone de Beauvoir ( 1908- 1986)
WV Quine ( 1908- 2000)
Simone Weil ( 1909- 1943)
Max Black ( 1909- 1988)
Isaiah Berlin ( 1909- 1997)
Alfred Ayer ( 1910- 1989)
Kenneth E Boulding ( 1910- 1993)
J L Austin ( 1911- 1960)
Marshall McLuhan ( 1911- 1980)
Wilfrid Sellars ( 1912- 1989)
Arne Næss ( 1912- )
Alan Turing ( 1912- 1954)
Albert Camus ( 1913- 1960)
Paul Ricoeur ( 1913- 2005)
Roderick Chisholm ( 1916- 1999)
Georg Henrik von Wright ( 1916- 2003)
Eugene Gendlin ( 1926- )
Leonardo Polo ( 1926- )
Hans Köchler ( 1948- )
Slavoj Zizek ( 1949- )
Colin McGinn ( 1950- )
Donald Davidson ( 1917- 2003)
Louis Althusser ( 1918- 1990)
Paul de Man ( 1919- 1983)
GEM Anscombe ( 1919- 2001)
RM Hare ( 1919- 2002)
P F Strawson ( 1919- 2006)
Philippa Foot ( 1920-)
John Rawls ( 1921- 2002)
Sidney Morgenbesser ( 1921- 2004)
Cornelius Castoriadis ( 1922- 1997)
Thomas Samuel Kuhn ( 1922- 1996)
Imre Lakatos ( 1922- 1974)
Aleksandr Zinovyev ( 1922- )
Rene Girard ( 1923- )
Walter Pitts ( 1923- 1969)
Arthur Danto ( 1924- )
Paul Feyerabend ( 1924- 1994)
William H Gass ( 1924- )
Jean-François Lyotard ( 1924- 1998)
Gilles Deleuze ( 1925- 1995)
Michael Dummett ( 1925- )
Stanley Cavell ( 1926- )
Michel Foucault ( 1926- 1984)
Christopher Peacocke ( 1950- )
Hamid Dabashi ( 1951-)
Christine Korsgaard ( 1952-)
Bernard Stiegler ( 1952- )
Cornel West ( 1953- )
Kwame Anthony Akroma-Ampim Kusi Appiah ( 1954- )
John Zerzan ( 1943- )
Simon Blackburn ( 1944-)
Peter Singer ( 1946-)
Alan Belk ( 1947- )



Analitik felsefe

20 yüzyılın ana akımlarından birisidir analitik felsefeKökenleri Hume'a kadar uzanan bir felsefe geleneği olarak analitik felsefe, bir yandan dünyanın çok büyük sayıda karmaşık olmayan öğeden meydana geldiğini, öte yandan felsefenin görevinin de bir senteze ulaşma çabası değil dilsel ya da mantıksal analiz olduğu iddiasından hareket ederBilimden yana tutum alıp metafiziğe karşı duran bu analitik düşünürler, belli bir şekilde realizmi savunurlar diyebilirizBu akımın önemli farklılıklarıyla birlikte önde gelen temsilcileri George Edward Moore, Bertrand Russell, Gattlob Frege, Ludwig Wittgenstein ve Viyana Çevresi ya da Viyana Okulu olarak bilinmektedir


Yorumsamacılık

Yorumsama ya da hermenuitik yöntemine dayanan felsefe akımı Felsefe tarihi boyunca yorumsamacılık denilen yaklaşım çeşitli biçimlerde ortaya çıkmış ve çok eski bir düşünme geleneği olmakla birlikte, asıl olarak Schleiermacher , Dilthey , Gadamer'ın katkılarıyla belirginlik kazanmış bir 20 yüzyıl düşüncesidirYorumsamacılık, anlam ve anlamlandırma meseleleri noktasında önceliği yorumlayıcıya veren bir yaklaşım gösterir Genel olarak ''metin bilimi'' ya da ''metin okuması'' şeklinde anlaşılmış olsa da (kutsal metinlerin anlaşılması ve açıklanması), yorumsamacılık, 19yüzyılın sonlarından itibaren bir felsefe eğilimi olarak sahneye çıkmıştır Fenomenoloji

Kurucusu Edmund Husserl olan felsefe geleğidir20 yüzyılın tüm felsefi gelişmesini etkilemiş, özne ve bilgi konularında geleneksel felsfe eğilimlerinin dışında bir yaklaşım biçimi geliştirmeye yönelmiştir" Askıya alma" ve " fenomenolojik indirgeme" olarak adlandıral ikili bir işlemle fenomenoloji, Kant'ın bilgi alanının dışında bıraktığı gerçekliğin bilinebilir olduğunu öne sürmüş, kendi epistemolojik konumunu bu anlamda öteki felsefelerden üstün tutmaya çalışmıştır Fenomenoloji felsefesinde Hegel etkisi görülür ve bir akım olarak kendisi de öncelikle varoluşçu felsefeyi, daha sonrada tüm postmodern felsefe tartışmalarını etkilemiştir Martin Heidegger, Maurice-Merlaue Ponty, Jean-Paul Sartre gibi aynı zamanda varoluşçu felsefenin öncüleri olarak kabul edilen filozoflar, fenomenolojiden etkilenmiş olmalarının yanı sıra, fenomenolojik felsefenin temsilcileri de sayılırlar

Yapısalcılık

Yapısalcılık, bir felsefe akımı olarak Yapısalcı Dilbilim ve onun öncüsü Ferdinand de Sausseure'den kaynaklanır20yüzyılın en önemli akımlarından birisidirFelsefe tarihi icindeki önemli dönüşümlerin kaynaklarından birisi olmuşturBilgi, özne, tarih, dil, benlik, bilinç, toplum vb bütün teorik kavramlara ilişkin farklı bir perspektif ortaya koymuş ve kendisinden sonra Postyapısalcılık olarak bilinen gelişmenin öncüsü olmuştur Claude Levi-Strauss, Althusser gibi isimlerle anılır Postyapısalcı felsefe

Özellikle Fransa'da yapısalcılıktan sonra gelişmiş olan ve kaynağında yapısalcılık, fenomenoloji, varoluşculuk, Nietzscheci felsefe gibi felsefe geleneklerinin bulunduğu, köklü düşünce ve felsefe eleştirisiyle birlikte kendini gösteren felsefe geleneği postyapısalcı felsefe olarak adlandırılmaktadır Aydınlanma Çağı felsefesi başta olmak üzere, tüm Batı felsefesi tarihine eleştirel bir yönelim gösteren, her tür özcü, ikici (düalist), akıl-merkezci yaklaşımı sorgulayan bir felsefi tutum sözkonusudur buradaBaşlıca temsilcileri Michel Foucault, Jacques Derrida, Ernesto Laclau, Jean Baudrillard, Julia Kristeva, Gilles Deleuze gibi isimlerdir

Postmodern felsefe

Postmodern felsefe, modern düşüncenin ya da başka bir değişle aydınlanmacılıktan gelen zihniyet yapısının temelleri bakımından sorgulanması ve genel olarak yadsınması biçiminde ortaya çıkan felsefe eğilimi olarak adlandırılabilirPostmodern felsefenin soruşturması yalnızca modern düşünceyle sınırlı kalmaz, bir bütün felsefe tarihini hedeflerPostmodern felsefe olarak addedilen felsefeler, genel bir eğilim olarak, özcülük, temelcilik, gerçekçilik, nesnellik, öznelik, düalizm gibi modern felsefede doruğuna ulaşmış olan temel felsefi nosyonları kuşkuyla karşılar ve yadsır Bu yaklaşım, Jacques Derrida gibi düşürlerde görüldüğü üzere, Platon'dan beri süregelen ve Modernizmde doruğuna ulaşan metafiziksel felsefeyi sonlandırmaya yönelir

Eleştirel Realizm

Eleştirel realizm, özellikle realizmin kuramsal sınırlılıklarını ve sorunları aşarak yeniden değerlendirme yönelimidir20 yüzyıl felsefesinde yapısalcı, pozitivist, yorumsamacı yaklaşımların dışında yeni bir yönelim olarak belirirÖzellikle bilim felsefesi alanında söz sahibi olarak ortaya çıkarKlasik realizmde bilimin, ampirik olguların gözlemlenmesine indirgenmesinden kaynaklanan sınırlılıkları eleştirel realizm yaklaşımıyla aşılmaya çalışılır Nicolai Hartmann yüzyılın ilk yarısında bu akımın temsilcilerinden sayılır Ayrıca en eski felsefi anlamında realizm, fikirlerin gerçekliğine inanmak anlamına geldiğinden, eleştirel realizm bu anlamda da bir ayrım koyarEleştirel realizm, buna göre, hem dünyanın gerçekliğini hem de yapısal mekanizmaları kabul ederOntolojik anlamda dünyadaki ''şeyler'' ya da ''varlıklar'' onu tasavvur eden bilinçten bağımsız olarak vardırRealizm ve eleştirel realizm felsefe, bilim, edebiyat eleştirisi gibi alanlarda farklı boyut ve katmanlarda karşımıza çıkarFikirlerin gerçekliğine inanmak şeklindeki realizmin felsefi anlamından edebiyattaki realizmin gerçekcilik olarak anlaşılması bu anlam farklarını gösterirGeorg Lukács'ın tanımlamasına göre edebiyatta realizm, edebiyatın realitenin/gerçekliğin bir yansıması olduğu fikrinden hareket eder Bilim felsefesi alanında da realizmin gerçekcilik şeklinde anlaşılması sözkonusudurBu noktada eleştirel realizmin ya da gerçekciligin en önemli ismi Roy Bhaskar'dırFelsefi anlamda eleştirel realistler Bhaskar'ın öncü açılımlarını değerlendirmişlerdir Andrew Sayer bu felsefi akımın başka bir önemli ismidir

Eleştirel Rasyonalizm

20 yüzyıl, özellikle ikinci yarısından itibaren akla yönelik kuşkular, itirazlar ve yadsıyışlar yüzyılı olmakla birlikte, birçok önemli filozof akıl savunuları yapmaya çalışırBunların önemli bir bölümü, bilinen anlamda akıl ve akılcılık savunusunu değil, kendileri de sorguladıkları eleştirel bir akılcılık anlayışı geliştirirler Habermas örneğin, Adorno ve Horkheimer'de görülen araçsal akıl eleştirisininin çok fazla genelleştirilmesine ve bir bütün aklın araçsal akla indirgenmesine karşıdırKendisi de akılcılığı eleştirmekte, fakat yine de akıla bir pay bırakmaktadırÖte yandan eleştirel rasyonalizm denilince ilk akla gelen isim bilim felsefecisi Karl PopperdirÖğrencisi Karl FeyerabendAkla Veda" denilmeden önce Popper, eleştirel bir rasyonalizm yöntemi geliştirmeye çalışmıştırpopper'in eleştirel rasyonalizme dayanan bilim felsefesi, temelde kesin doğrular anlamında bilimsel bilgilere ulaşmayı mümkün görür tarafından görüşleri yoğun eleştirilere maruz kalıp " Eleştirel teori

Frankfurt Okulunun teorik ve felsefi konumunu gösteren adlandırma Theodor Adorno, Max Horkheimer, Jürgen Habermas, Walter BenjaminMarksizm içinde yer almaktadırlar, ancak Marksizmle ilişkileri özel bir nitelik arz eder; Ortodoks Marksimin tamamen dışında kalırlarAydınlanmacılıkla eleştirel bir ilişki kurarlar, akıl kavramına yönelik çeşitli boyutlarda eleştiriler getirirlerPostmodern soruşturmada görülen akıl eleştirilerinin ilk ipuçlarını Frankfurt Okulu düşünürlerinde görmek mümkündürElbette Frankfurt okulu'nun her üyesinde farklı boyutta bir eleştirellik sözkonusudur, ama bu düşünürleri bir okul içinde birleştiren ögelerin temelinde ''eleştirel teoriyi'' benimsemeleri yatarEleştirel teori, hem teorinin/felsefenin eleştirel bir şekilde değerlendirilmesini ve yeniden yapılandırılmasını, hem de uygulamada eleştirel bir yönelim gözetilmesini ifade ederOkulun en genel anlamda ''eleştirel bir düşünce'' ve ''eleştirel bir toplum teorisi'' kurmayı amaçladığı, felsefi çalışmalarında bu eleştirelliğin ortaya konulduğu söylenebilir okulun en tanıdık simalarıdırBu düşünürler