Ahmed Rasim

Gazeteci, tarihçi, yazar Ahmet Rasim 21 Eylül 1932’de Heybeliada' daki evinde öldü 1865'te İstanbul' da doğan Ahmet Rasim Ahmed Mithat'ın yönlendirmesiyle basın hayatına atıldı; makale, sohbet, şiir ve çevrilerini çeşitli dergi ve gazetelerde yayımladı Cumhuriyet döneminde İleri, Vakit, Akşam ve Cumhuriyet gazetelerinde yazdı



Ahmed Rasim gazeteci, yazar ve milletvekili Posta ve telgraf memuru olan Behaeddin Efendinin oğlu olup, 1864 yılında İstanbul’da doğdu Doğmadan anne ve babası ayrıldığı için sıkıntılar içinde büyüdü Annesinin ve akrabalarının yardımıyla, ilk mektebi sonra da 1883’te Darüşşafaka Lisesini birincilikle bitirdi

Ahmed Rasim, okulu bitirdikten sonra bir müddet Posta ve Telgraf Nezaretinde memur olarak çalıştı Ancak Ahmed Rasim, bu şekildeki bir memuriyetten sıkıldığı için, ayrıldı İki defa Maarif Nezareti Teftiş Encümenine tayin edilmişse de, yine ayrıldı Daha okul sıralarında iken ilgi duyduğu, hevesli olduğu yazarlık mesleğini 1927 yılına kadar aralıksız sürdürdü Aynı sene İstanbul mebusu olarak meclise girdi 21 Eylül 1933 tarihinde İstanbul’da vefat etti

Ahmed Rasim, kalemi ile geçindiği için en çok eser veren yazarlardan biridir Yazarlığa Ahmed Midhat Efendinin teşvikiyle başladı İlk olarak Tercüman-ı Hakikat Gazetesinde Fransızca'dan yaptığı bir tercümesi yayınlandı Sonra sırasıyla, Ceride-i Havadis, Tercüman-ı Hakikat, Ma’lumat gibi gazetelere yazı yazmaya başladı Bunun yanında Güneş, Gülşen, Sebat, Hamiyyet, Şafak, Servet, Tanin, Tasvir-i Efkar vb dergilere yazı yazıyordu Bazı yazılarında takma isimler kullanıyordu Mesela Leyla, Feride, Hanımlara Mahsus gibi

Ahmed Rasim, çeşitli konularda tarih, roman, şiir, otobiyografi, vb birçok dalda eser vermiştir İlkokullarda okutulmak için dört ciltlik bir Osmanlı Tarihi hazırlamıştır Roman ve hikayeleri ilk acemilik devirlerine rastlar Ahmed Rasim de bu roman ve hikayelerinde Ahmed Midhat Efendi gibi okuyucuya bilgi vermeye çalışmıştır Şiirleri eski biçimde yazılmış şarkı ve gazellerden ibaret olup, Nedim’in tesirleri görülür Fıkra ve hatıralarında ise İstanbul’un son yıllardaki halini tasvir etmiştir Burada çeşitli insan tiplerini başarıyla tasvir etmiştir Dünyayı ve insanları hoş ve gülünç tarafları ile ele alan Ahmed Rasim’in eserlerinde yaşama sevinci her şeye hakimdir Edebi zevkte ve dilde orta bir yol tutma taraftarıdır Sayıca yüzden fazla olan eserlerinde canlı bir Türkçe kullanmıştır

Romanları : Meyl-i Dil (1892), Nakam (1899), Kitabe-i Gam (1899), Hamamcı Ülfet (1922)

Fıkra ve makaleleri: Tarih ve Muharrir (1329), Şehir Mektupları (1316), Eşkal-i Zaman (1334), Muharrir Bu Ya (1926), Menakıb-ı İslam (1325)

Hatıraları: Gecelerim (1312 - 1316), Fuhş-ı Atik Fuhş-ı Cedid (1340), Muharrir, Şair, Edib (1342)