Aşk Kendinden Kurtulma İsteğidir

Aşk macerası, uygar toplumlara tutkuyu ve cinsel arzuların zarif sihrini getirdi Uygarlık öncesi toplumlarda aşk yoktu Biz, Romeo ve Leyla gibi aşıklarla medeni olduk

Hepimiz aşık olmadan önce, farkında olmadan kendimizi aşka hazırlarız Peki, aşık olmadan önceki süreçte ne olur da biz aşık olmak isteriz?

İnsan kendinden mutlu olmadığı zamanlarda aşka hazırlanır Yani, kendinizden, çevrenizden, işinizden hoşnut değilseniz; kendinizi sevmiyorsanız, bu aşkın aranmasına giden yola çıkmaktır

Psikolojik olarak kendimizi sevmediğimiz bu süreçte, karşımıza beğeneceğimiz biri çıkar Bu kişiyi öylesine seçmeyiz Birine aşık olmamız için, bizde olmayan bir takım özelliklerin onda olması gerekir Bizden üstün, kendiyle mutlu görünen birini seçeriz Hatta bazen ondan nefret bile edebiliriz Bu duygu sonunda kendini aşk olarak değiştirir

Kendinizi ne kadar beğenmiyorsanız, ne kadar mutsuzsanız, aşık olma seviyeniz de o derece tutkulu olur Yani aşk, aslında kendinden kurtulma isteğidir

Eğer kendinizi tamamıyla beğenir ve severseniz, aşık olamazsınız Bunun tam tersi olan durumlarda da, yani özgüveniniz hiç yoksa ve egonuz çok güçsüzse, yine aşık olamazsınız Aşık olmak için biraz özsaygı ve özgüvene ihtiyaç vardır

Biriyle birlikte olabilmeniz için, kendinizle biraz olsun barışık olmanız gerekir Kendinizi sevilmeye layık görmezseniz, sevemezsiniz

Bir kişi kendini aşırı derecede değerli görüyorsa, bu durum kendini hiç değerli görmeyen biri kadar tehlikelidir Her iki durumda da aşkın kapıları kapanacaktır

Seviliyor olmak, özellikle bir kadının içindeki özgüveni yeniler, tazeler ve yükseltir Aynı durum erkek için de geçerlidir Ancak kadının sevme sebebi erkeğinkinden farklıdır Kadının bir erkeğe ihtiyaç duymasının altında yatan his, sevme isteği değildir Kadın, bir erkeğin kendine ihtiyaç duymasını ve sevilmeyi istediği için bir erkeği ister

Kendini sevmemesiyle baş edebilecek ruhu olanlar sevebilir Yani aşk, ancak cesurların işidir…

Candan Ünal