Çocuk Gülüşlerine Sakladım Düşlerimi/Erdal Kınacı

Fotoğraftaki sesime…

« Yoksulluğa karşı takınılan vurdumduymaz kayıtsızlık,
insanlığa yöneltilmiş bir soykırımdan farksızdır »*

Herkesin “bir zamanlar…” diye başlayan cümleleri vardı Benim de…

İşte o “bir zamanlar…”ı dolduran, varoluşun sevmekten çok sevilme çabasına, tanımaktan çok tanınmaya, her anın minik de olsa bir tebessümle harcanmasına bağlı olduğu kimliklerimiz… O zamanlardı; çocuklar hep gülerdi, hiç üzülmezlerdi, gözyaşları dediklerini yaptırmak için ebeveynlerine uyguladıkları bir zorlamaydı, o kadar Çocuk dünyasında üzüntü hiç olmazdı ki…

Hep derler ya, kimileri yedisinde neyse yetmişinde odur; kimileri “bir zamanları…”nı bugün de yaşarlar, yarın da, ölene kadar Kimileri ise…

Bir zamanlar neysek o olabilirdik belki… “Fotoğraf” denen illet ruhumuza hiç bulaşmasaydı…

Fotoğraf; yaşadığımız fanusları kırıp çırılçıplak bırakabiliyor insanı… Birgün bir fotoğrafta, yüzünüze bakan bir çocuk, o güne kadar temellerini sağlam attığınızı sandığınız bütün kavramları, inşasını tamamladığınız benliğinizi yerle bir edebilir Elbette ilk tepki çığlıktır, duyulmayan… İnkardır, kaçınılmazlığın bilincinde… Bugüne kadar kaçtığımız acılar, reddedemediğimiz biçimde omuzlarımıza yüklenirken, kaçtığımız o acıların aslında ne kadar da insana, insanlığımıza ait olduğunu keşfediveririz Bütün keşifler, “bir zamanlar…” diye anlatmaya başladığımız yaşamların çok gerilerde kaldığının, flulaşan bir geçmişe dönüştüğünün acı habercisi gibidirler…

Şimdi, şu fotoğraflardan bana bakan çocuk gülüşlerine ve çocuk hüzünlerine takılıp kalmışken, bende yarattıkları o tanıdık sarsıntının ilk keşfine gidiyorum…

Düşler… Sevginin çiçekleri… Gerçeklerden daha çok inandığım düşlerim… Kaç kere baktım bilmiyorum, bana yaşamın bilmediğim bir yüzünü anlatan bu minik bakışlara… Her baktığımda yeni bir düş ekliyorum heybeme… Artık düşlerim sadece bana ait değil, daha geniş…

Çocuk hüzünlerinden düşler topluyorum, çocuk gülüşlerine saklıyorum…