İstihzâ:

İSTİHZÂ:

Söz, yazı, işâret veya çeşitli davranışlarla bir kişinin ayıp ve eksikliklerini ortaya çıkarmak, onunla eğlenmek, alay etmek

Allahü teâlâ âyet-i kerîmede meâlen buyurdu ki:

Münâfıklar (hakka inanmadıkları hâlde inanmış görünenler) mü'minler ile karşılaştıklarında, biz de sizin gibi mü'minleriz derler Kendilerini saptıran, insan şeytanları olan reisleri (veya dostları) ile yalnız kaldıklarında; "Biz sizin dîniniz üzereyiz Biz ancak mü'minlerle istihzâ ediyoruz" derler Allahü teâlâ onların bu istihzâlarının cezâsını verir (Bekara sûresi: 14-15)

(Dünyâda) insanlarla istihzâ eden birine, âhirette Cennet'ten bir kapı açılır ve; "Buyur gel" denir O kişi sıkıntılı ve telaşlı olarak gelir Fakat kapı kapanır Sonra başka bir kapı açılır O kişi yine sıkıntılı ve üzgün bir hâlde bu kapıya gelir, o da kapanır Bu hâl o kadar devâm eder ki, artık o kişiye "gel" diye seslendikleri hâlde gidemez duruma gelir (Hadîs-i şerîf-İbn-i Ebiddünyâ)

İstihzâ, insanın vekârını (ağır başlılığını) kaybettirir Yüzünden hayâyı (utanmayı) kaldırır, karşı tarafta kin ve nefret uyandırır Dostluğun tadını kaçırır İnsanı Allahü teâlâdan uzaklaştırır Hâtıraları öldürür Kusurları çoğaltır Günahları açı ğa çıkartır (İmâm-ı Gazâlî)