Psikoloji-İçimizdeki Odalar

Kendimi böyle bir durumda gördüm mü ya da görebileceğimi tahmin ettim mi acaba! Bazen koşullar ne getirise getirsin ayakta kalma mücadelesi veririz Ama sanırım artık ayaklarımı hissetmediğim, diz kapaklarımda dayanılmaz ağrıların olduğu bir dönemdeyim

Ayakta duramıyorum, kalkmak için mücadele verdikçe diz kapaklarımdaki ağrılardan dolayı kalkamıyorum Tutunacak bir el arıyorum ya da tutunacak destek! Sanırım bomboş bir odada yapayalnızım! Aradığım ve istediğim hiçbirşey yok, kendimle başbaşayım!

Düşünüyorum, sadece düşünüyorum Nasıl bu boş odaya geldim, nasıl ayaklarımı hissetmeyecek duruma geldim Nasıl? Yapayalnız ve bomboş odada bunları soruyorum kendime Beni bu odaya kim hapsetti! Yürüyemediğimi, yalnız başına ayağa kalkamayacağımı kimse bilmiyormuydu!

Düşünüyorum, düşünceler arasında kayboluyorum Karanlık bir odada, bir ışık arıyorum Önce odayı, sonra içimi aydınlatsın diye! Evet; düşüncelerle boğuştuğum anlar, dakikalar ve saatlerde bu odaya gelmeden önceki günlerimi düşlüyorum Hem de anımsayabilidiğim en uzun zamanlardan başlıyorum

Gülümsüyorum, ağlıyorum, şaşırıyorum! Geçirdiğim, yaşadığım o zamanlardaki beni düşlüyorum Tıpkı bir film şeridi misali en uzaka zamandan başlıyorum kendimle konuşmaya! Film şeridinin son bir, iki sahnesinde bir karmaşa! Beynim ve kalbimin birbiri ile mücadele ettiği bir kaos! Mücadele o kadar uzun sürüyor ki; mantığım dayanamayıp benden kaçıyor! Beynim ise; "YAŞA ve GÖR" diyor Kalbimle başbaşa kalıyorum Bense yenik düşüyorum kalbime Uzakta yanan kocaman bir ateş alev alev gecenin karanlığını tıpki gündüz gibi aydınlatan o ateşin yanına gidiyorum Ateşe yaklaşıyorum, yaklaştıkça beni yakacağını biliyorum Aldanıyorum onun o aydınlığına Yakşaltıkça o ateşe sanki benim içimde aydınlancaktı tıpkı gecenin aydınlandığı gibi! Yaklaştım, yalaştım ve ayaklarımın kızgın korlara bastığını fark etmeden yakşaltım

Canım acıdı anladım ki ayakalarım yandı, koştum uzaklaştım o kocaman ateşten, odaya geldim canımın acısıyla herşeyi fırlatıp attım Canım acımıştı, hiç birşeyi görmek istemiyordum Canım yanıyordu, film şeridinin akıp gitmesi beni getiridi bu odaya Evet beni bu hale kalbim getirdi

Keşke demiyorum Ama sadece Ayaklarımı yakan bu ateşin hep o geceyi aydınlatan kocaman alevlerini görebilseydim Ona yaklaşırken bilemezdim; ayaklarımın yanıp ve onunda kısa bir süre sonra söneceğini!!