Ey Yar!

Ey yar!
Bir muma müptela bir damla ezadır bakışın
Kışım geçer yazım biter
Anlatamam pervanenin halini,kalem kırıktır
Atamam sevdadan yadigar elem hıçkırıktır…
Ben aykırıyım ey yar ! Haykırırım
Çığlık çığlık isyanımı ılık bir nisyan susturur
Hatırlamaksa düşen payıma ,ne kin,ne nefret ve ne de gurur
Leyl-ü Nehar karşımda ay gibi güneş gibi , gözlerin durur
Kapatma yüzünü atma şu düğümü bu sevda sana ulaşmaz
Bilmezsin kan gölünde yüzdüğümü,yüzdürüldüğümü hallacın gergin ve keskin yayında
Bilmezsin…
Züleyha’nın günden güne niçin süzüldüğünü…
Korkma ey yar!
Sen hiç gördün mü gülün bülbüle döndüğünü?
Canan kalmaktır sana yakışan,evvel zaman içinde kalbur saman içinde akarda insan bu sevda dünyaya sığmaz…
Sorma ey yar!
Yorma beni
Geri sayım hayatım,hücrelerim dertli
Hükümlüyüm hücrende ümidim de kederli…
Rüzgarda mı kabahat,yaprak mı mecnun kalmıştır?
Şairlik ne delilik,izan dipte insan ipte söz loş kalmıştır…
Kırık bir kalp boş kalmıştır
Yazılan varsa sırların kalbine ancak bir noktadır
Cahiller çoğaltmamıştır henüz ve süveyda hala tek bir noktadır
Kazılan varsa sırların dibine mezar bir yoktadır
Var ki yoktadır
Gözler bende,kirpik sende sevda bir oktadır…
Ah oktadır,oktadır!