Namaz İçin Ağlanır Mı?

Yıllar önce bir otobüsle yolculuk ederken sabah namazının vakti girmişti
Her yolculukta yaşadığım “namaz sancısı” her yanımı öylesine kaplamıştı ki, uyuyamıyordum
Şoför bir türlü mola vermiyor, vakit gittikçe daralıyordu
Birlikte yolculuk ettiğimiz arkadaşıma yöneldim: — Namaz geçmek üzere
Ben şoföre namaz içn ricada bulunacağım Durmazsa ineceğim, dedim
Kaşlarını çattı, alaycı bir ifadeyle: — Ya sen aklını mı kaçırdın, dedi
Şaşırdım, üzüldüm, kırıldım
Namazlarını kılan bir kimseydi o
Gerçekten ben aklımı mı kaçırmıştım? Otobüste mışıl mışıl uyuyup, Rabbimi düşünmeden oturmalı mıydım? Kendimi sorguladım
Sabah namazını bu kadar düşünmekte haksız mıydım? Oysa bir gece dayısına misafir olan babam, sabah hıçkırık sesleriyle uyanıyor
Dayısının oğlu çocuk gibi gözyaşı döküyor
Sebebini sorduğunda aldığı cevap ilginç: — Sabah namazına kalkamadık
Baksana, güneş doğmuş; onun için ağlıyorum
Evet, namaz için ağlanır, namaz için akıl kaçırılır, ona can ve canan feda edilir
Ne yazık ki, şimdi bu gerçek tam anlaşılmıyor
Öyle bir çağda yaşıyoruz ki, sabah namazını düşünmek “delilik”, kalkamayınca ağlamak “gariplik” olabiliyor! Gerçekten sabah namazını kaçırınca üzülmemiz gerekmez mi? “İmandan sonra en büyük ve en mühim mesele olan namaz”ın bir vakti geçirilince hiçbir şey olmamış gibi normal mi karşılamalıyız? Sabaha kadar dünya kupası maçlarını izlemek mantıklı, ama Kur’an’da en fazla emredilen ibadet olan namazı düşünmek gereksiz mi? Oysa sabah uyanamadığı için üniversite sınavını kaçıran bir genç, üzüntüsünden, kahrından, yeri göğü yıkabiliyor
Peki, Peygamberimizin (sav), iki ayrı hadiste, “Dünya ve içindekilerden hayırlıdır” dediği sabah namazının sünneti ve farzı, bir maç kadar önemli değil mi? Dünya ve içindeki tüm hazinelerden daha değerli olan sabah namazı, bir üniversite imtihanı kadar ehemmiyet taşımıyor mu? Bir ankete göre, ülkemizde namaz kılanların oranı yüzde 25, kılmayanlar ise yüzde 75
Beş vakit namaz kılan mü’minler içinde, haftada, ayda veya birkaç ayda bir namazını kaçıranların sayısı oldukça fazla
Oysa sabah namazı ve tüm farz namazlar, başta Peygamberimiz (sav) ve onun güzide ashabının üzerinde titrediği muhteşem bir ibadettir
Bir mü’min namazını kaçırdığında “aklını kaçırmış gibi” deli divane olmalı, dünyası kararmalı, yemek yiyecek bir iştah bulamamalı, kendini cezalandırmalıdır
Ve hepsinden önemlisi, namazı kaçırmayı kesinlikle “sıradan” bir olay gibi görmemeli, “olabilir” kabul etmemeli; nefsine, gaşetine, uykusuna isyan etmelidir
Hemen, “Nerede hata ettim? Hangi tedbiri almalıyım ki, bir daha bu acıklı azaba düşmeyeyim?” diyerek çözüm arayışına girmeli, çözümü bulmalı ve derhal uygulamalıdır
Çünkü söz konusu olan çocuk oyuncağı değil, basit bir hadise değil, üç günlük dünya hayatını ilgilendiren bir mesele değil
Sözünü ettiğimiz; bizim, kâinatın ve her şeyin Sahibi, Sultanı, Yaratıcısı olan Allah’ın huzuruna girme; Onun dergâhında secdeye kapanma; canımız, cananımız, biricik varlığımız, sevenimiz, sevgilimiz olan Zât-ı Zülcelâle ibadet etme meselesidir
Dünyada hiçbir şey bundan daha mühim, daha lüzumlu, daha sevimli, daha vazgeçilmez olamaz
Eğer burada bir eksiğimiz varsa, hata bizdedir
Kulu olmakla iftihar ettiğimiz Rabbimiz bizden namaza karşı umursamazlık, vurdumduymazlık istemiyor
Ümmeti olmakla şereflendiğimiz sevgili Peygamberimiz (sav), bize ihmalkârlığı değil, aksine hassasiyeti emrediyor
Namaz konusunda nasıl bir durumda olursak olalım, ister onu haftada bir, ister yılda bir, hatta birkaç yılda bir kaçırıyor olalım; yeni bir ubudiyet şuuruyla donanmak, yeni bir cehd ve ret kılıcını kuşanmak, yeni bir tebliğ ve ikaz harekâtı başlatmak durumundayız