Nietzsche'nin Şiirleri

Nietzsche Nin Şiirleri

Nietzsche'nin Şiirleri

Friedrich Wilhelm Nietzsche'nin Şiirleri

ŞAİRİN ÇAĞRISI

Gençken serinletmek için kendimi,

Oturdum ben bir dumanlı ormanda,

Tik sesi duydum, uzak bir tik sesi,

Zarif, ölçülü, uygun “tak” ardında

Çıldıracaktım neydi bu ses neydi,

Aradım hep aradım da vazgeçtim,

Sonunda karşısında şair gibi,

Tiktaklarla konuşmayı seçtim

Ben de ne dizeler düzdüm anlayın,

Hece hece dans ettiler az sonra

Bir güldüm bir güldüm ki sormayın

Gülmem sürdü tam on beş dakika

Sen bir şair ha? Şair, böyle sessiz?

Üşüttün mü kafayı yoksa bir an?

- “Evet efendim, bir şairsiniz siz”

Omuz silkip, söylendi ağaçkakan

Kimi bekliyorum bu çalılıkta?

Soyup ta kaçacağım birini mi?

Bir sözü, bir imgeyi karanlıkta,

Sessizce uyağımın yerini mi?

Koşan hoplayan ne varsa seçimsiz,

Gönderiliyor şiire doğrudan

-”Evet efendim, bir şairsiniz siz”

Omuz silkip, söylendi ağaçkakan

Uyaklar, oklar mı onlar, öldüren?

Nasıl da oynatırlar ne de titrek!

Gösterirler tüm güçlerini girerek!

Ah! Ölüyorsun, bil işte çaresiz,

Sensin bu sersem sersem yalpalayan!

-”Evet efendim, bir şairsiniz siz”

Omuz silkip söylendi ağaçkakan

Çarpık söz kırıntısı çok acele,

Şiir sarhoş sözcükler kumkuması!

Satırdan satıra uçuyor hele

Tik taklar zincirinde uyak dansı

Serserilerden misin, merhametsiz?

Kötü müdür bu şairler her zaman?

-”Evet efendim, bir şairsiniz siz”

Omuz silkip, söylendi ağaçkakan

Şaka mı bu, kuş? Ettiğin alay mı?

Kafamı beğenmedin, kötüledin

Kalbim daha da fena, kolay mı?

Köpür, coş, ey öfkem şiirle geldin

Şair, uyaklar bul, sen, bitimsiz

Ey sen kızgın, kötü ve haklı olan

-”Evet efendim, bir şairsiniz siz”

Omuz silkip, söylendi ağaçkakan

Nietzsche

SOFUCA DİLEKLER

“Tüm anahtarlar birdenbire

Uçup ortadan kaybolmalı

Ve her anahtar deliğine

Bir maymuncuk uydurulmalı!”

Hep böyle düşünür kesinkes

Herkes - maymuncuk olan herkes

Nietzsche

İŞARET ATEŞİ

Burada, adanın denizlerin ortasında çıkıverdiği,

bir kurban taşı gibi birdenbire yükseldiği yerde,

burada, kara göklerin altında tutuşturuyor

Zerdüşt koca ateşini,

yollarını kaybetmiş gemicilere işaret ateşi,

bir cevap verebileceklere soru işareti…

Beyaz-gri karınlı bu alev

-arzulaması yalıyor soğuk uzaklıkları,

hep daha arı yüksekliklere uzatıyor boynunu-

sabırsızlıkla dikelmiş bir yılan:

bu işareti takıyorum kendi kendime

Benim ruhumdur bu alev:

Kanmazca susuz hep yeni uzaklıklara,

durgun yalazını fırlatıyor, yukarlara

Ne demeğe kaçtı Zerdüşt hayvandan da insandan da?

Ne demeğe bıraktı sağlam karaları?

altı yalnızlığı tanımıştı bile

ama yetmedi ona denizin yalnızlığı,

ada bıraktı tırmansın, tepe bıraktı yansın, alev olsun,

bir yedinci yalnızlığı, yukarıya,

attı şimdi oltasını arayışla,

Ey yollarını kaybetmiş denizciler! Ey sönmüş yıldızların artıkları!

Siz ey geleceğin denizcileri! Ey keşfedilmemiş gökler!

İşte atıyorum bütün yalnızlara oltamı:

bir cevap verin alevin sabırsızlığına,

yakalayın bana, yüksek dağlarda bekleyen balıkçıya

yedinci, sonuncu yalnızlığımı!

Friedrich NİETZSCHE

köprünün üstünde

Köprünün üstünde durmuşum geçende

Karanlık geceye bürünmüşüm

Bir türkü duyulur uzaklardan

Altın damlalar yağardı bir de

Ürperen aynasında suyun

Gondollar, ışıklar, bir de müzik

Geçmiş kendinden, yüzdüler alaca karanlığa doğru

Ruhum, şu görünmez parmakların dokunduğu çalgı,

Bir venedik türküsü söyledi gizlice,

Boyam boyam mutluluk içinde ürpererek

__Bir duyan varmı dersin?

Nietzsche

YENİ DENİZLERE DOĞRU

Oraya gitmek istiyorum, oraya

Artık güvenim var koluma, kendime

Önümde uzanan açık deniz

Bir gemi taşıyor beni engine

Her şey pırıl pırıl, daha yeni

Uyur mekânda, zamanda öğle vakti

Yalnız senin gözlerin, ey sonsuz!

Senin bakışın seyreder beni

Friedrich NİETZSCHE

YURTSUZ

Dört nala koşan atlar

Uzaklara götürür beni,

Korkmadan, doludizgin

Gören tanır beni,

Ve tanıyan

Yurtsuz Adam diye seslenir

Haydi, haydi!

Asla bırakma beni,

Yazgım, ey parlak yıldız!

Kimse bana soramaz,

Nerelisin diye

Asla bağlanmadım bir yere

Ve geçip giden zamana

Özgürüm kartallar gibi

Haydi, haydi!

Asla bırakma beni,

Yazgım, ey tatlı Mayıs!

Neden inanayım ki?

Bir gün öleceğime,

Kekre ölümü öpeceğime

Mezara mı düşeyim,

Bir daha içmeyeyim mi

Yaşamın nazenin köpüğünü?

Haydi, haydi!

Asla bırakma beni,

Yazgım, ey renkli düş!