Ömer Seyfettin Hikayeleri

Ömer Seyfettinden Kısa Hikayeler

Ömer Seyfettin Hikayeleri Kısa

Başını Vermeyen Şehit

(Ömer Seyfettin)

Yarın arifeydi Öbür günkü bayram için hazırlanan beyaz kurbanlar, küçük Grigal palankasının etrafında otluyorlardı Karşıda… Yarım mil ötede Toygun Paşa’nın son kuşatmasındân çılgın kışın hiddeti sayesinde kurtu lan Zigetvar Kalesi, sönmüş bir yanardağ gibi, simsiyah duruyordu Hava bozuktu Ufku, küflü demir renginde, ağır bulut yığınları eziyor, sürü sürü geçen kargalar tam hisarın üstünden uçarken sanki gizli bir kara haber gö türüyorlarmış gibi, acı acı bağırıyorlardı Palanka kapı sının sağındaki beden siperinde sahipsiz bir gölge kadar sakin duran Kuru Kadı yavaşça kımıldadı; ikindiden be ri rutubetli rüzgârın altında düşünüyor, uzakta, belirsiz sisler içinde süzülen kurşuni kulelere bakıyordu Bunla nn hepsi Türklerin elindeydi Yalnız şu Zigetvar… yıkılmaz bir ölüm seddi halinde “Kızılelma” yolunu kapatı yordu

Hisardakiler zayıflardan, bekçilerden, hastalardan, ihtiyar sipahilerden ibaretti Hepsi yüz on üç kişiydi! Düşman, galiba öteki palanka lardan çekiniyordu: Yoksa burasını bırakmaz, mutlaka almağa kalkardı Biraz eğildi İnce yosunlu, soğuk sipe re dirseklerini dayadı Aşağıya baktı İki üç asker beyaz koyunların arasında dolaşıyordu Bir tanesi karşısına geçtiği iri bir koçu, başına dokunarak kızdırıyordu, tos vuruyordu Öbürleri, elleri silahlarında, bu oyunu seyre diyorlardı Bağırdı:

- Oynamayın şu hayvanla… Askerler, başlarını tepelerden gelen sese doğru kal dırdılar Kuru Kadı’dan hepsi çekinirlerdi Gayet sert, gayet titiz, gayet sinirli bir adamdı Adeta deli gibi bir şeydi Sabahtan akşama kadar namaz kılar, zikreder, geceleri hiç uyumazdı Daha yatıp uyuduğunu kalede gören yoktu Vali Ahmet Bey ona “bizim yarasa” derdi Zavallının sabahı bekleme denilen hastalığını kerame tine de yoranlar vardı Tekrar bağırdı:

- Haydi, artık akşam oluyor, içeri alın onları Askerler koyunları toplamağa başladılar Kuru Ka dı’nın dirsekleri acıdı Doğruldu Tekrar Zigetvar’a bak tı Üst tarafındaki göl, kirli bakır bir levha gibi yeri kaplıyordu Kargalar, havaya boşaltılmış bir çuval can lı kömür ellemeleri gibi karmakarışık geçiyorlar, sükûtu parçalayan keskin, sivri sesleriyle gaklıyorlardı Kalbinde ağır bir elem duydu “Hayırdır inşallah” dedi Canı o kadar sıkılıyordu ki… Elleri arkasında, başı önüne eğik, bastığı siyah kaplama taşlarına görmez bir dikkatle bakarak yavaş yavaş yürüdü Derin bir karan lık kuyusunu andıran merdivenin dar basamaklarında kayboldu … Arife sabahı, herkes uyurken, o, her vakitki gibi yine uyanıktı! Mescit odasının önündeki taş yalakta, iki büklüm, abdestini tazeliyordu Giden gece, daha gölge den eteklerini toplayamamıştı Bahçeye çıkan kapı ke merinde asılı kandil, sönük ışığıyla, duvarları titreti yordu

- Hey, çavuşbaşı… Hey!… Elindeki ibriği bıraktı Kulak kabarttı Bu, kulede ki nöbetçinin sesiydi Kolları sıvalı, ayakları çıplak, ba şında takke, hemen yukarı koştu Merdivende çavuşa rastgeldi Onu itti Yürüdü Nöbetçinin yanına atıldı:

- Ne var?

- Kaleden düşman çıkıyor Erguvani bir esmerlik içinde siyah bir kaya gibi du ran Zigetvara baktı Bu kayadan yine koyu, uzun bir karartı süzülüyor, palankaya doğru akıyordu

- Bize geliyorlar… dedi: Çavuşa döndü:

- Haydi, gazileri uyandır Kurban bayramını bu günden yapacağız Koş Bana da çabuk topçuyu gönder Çavuş, bir eliyle bakır tolgasını tutarak, koştu Merdivene daldı Kuru Kadı, uzakta, kara yerin üstün de daha kara bir leke gibi yavaş yavaş ilerleyen düş man alayına dikkatle baktı Gözlerini küçülttü, büyült tü Önlerinde birkaç top da sürüklüyorlardı Binden fazla idiler Halbuki hisardaki gaziler? Kendisiyle bera ber yüz on dört kişi… “Ama, yine haklarından geliriz!” dedi Uyanan, yukarı koşuyordu Hisar kapısının iyice bağlanmasını emretti Sarığını, cübbesini, kılıcını, tüfe ğini getirtti İhtiyar topçu gelince, ona da, hemen “ha ber topları”nı atmasını söyledi Bu bir adetti Taarruza uğrayan bir palanka hemen “İşaret topu” atarak etra fındaki kuleleri imdadına çağırırdı Biraz sonra düşman hisarın önünde, harp düzenine girmiş bulunuyordu Zaplar başsız, gür ejderha yavru ları gibi siyah ağızlarını bedenlere çevirmişti Türkçe bağırdılar:

- Size teklifimiz var Elçimizi içeri alır mısınız? Kuru Kadı:

- Alırız Gönderin, gelsin! cevabını verdi Bedenler, kalkanlı, tüfekli, oklu gazilerle dolmuştu Palankanın ruhu, neşesi, keyfi olan iki arkadaş, bu es nada tuhaf tuhaf laflar söyleyip yine herkesi güldürü yordu Bunların ikisine de “deli” derlerdi: Deli Mehmet, Deli Hüsrev… Serhatın muharebelerinde, hayale sığ mayacak yararlılıklarıyla masal kahramanlan gibi ina nılmaz bir şöhret kazanan bu iki deli, hiçbir nizama hiçbir kayda, hiçbir disipline girmeyen, dünya şerefin de gözleri olmayan Anadolu dervişlerindendi Her zaferden sonra kumandanlar onlara rütbe, hil’at, muras sa kılıç gibi şeyler vermeye kalkınca gülerler: “İstemeyiz, fani vücuda kefen gerektir Hil’at nadanları sevin dirir…” derler, hak uğrundaki gayretlerine ücret, mükafat, övgü kabul etmezlerdi Harp onların bayramıydı Tüfekler, oklar, atılmağa; toplar gürlemeğe; kılıçlar, kalkanlar şakırdamağa başladı mı, hemen coşarlar, kendilerinden geçerler; naralar savunarak düşman saf larına saldırırlar… alevi gözlerle takip edilemeyen bi rer canlı yıldırım olup tutuşurlardı Kuru Kadı, onların herkesi güldüren münakaşala rını, saçma sapan sözlerini gülümseyerek dinlerken, el çiyi yanına getirdi, iki deli de sustu Herkes kulak ke sildi Bu elçi Türkçe biliyordu Küstahça tekliflerini söyledi Palankayı saran Zigetvar kumandanı Kıraçin’di Yanında iki bine yakın savaşçısı vardı Grijgal’in “Vire ile verilmesini istiyordu Ateşe, nura, haça, İncil”e, Ze bur’a yemin ediyor; çıkıp giderlerken muhafızlara hiç bir ziyanı dokunmayacağına dair söz veriyordu Kuru Kadı:

- Pekâlâ!… Haydi git Biz aramızda anlaşalım, ka rarımızı size öğleden sonra bildiririz! diye elçiyi aşağı gönderip kapıdan attırdı Sonra etrafındakilere döndü Şöyle bir göz gezdirdi Sırtının hafıf kamburu içeri çe kildi:

- İşittiniz ya, gaziler! dedi, Kıraçin haini bizim yüz on kişiden ibaret olduğumuzu anlamış… üzerimize iki bin kişi ile geldi Teklif ettiği “Vire”yi kabul etmek iste yenler vârsa ellerini kaldırsın! Kimsenin eli kalkmadı

- Öyleyse hazır olalım Haydi… Bir gürültüdür koptu;

- Hazırız…

- Hepimiz, hepimiz…

- Hepimiz, hepimiz hazırız

- Kılıçlarımız, kalkanlarımız yağlı

- Yatağanlanmız keskin…

- Bugün nusret bizim

- Amin, amin… Kuru Kadı, “Ey alemlerin rabbi” diye ellerini kaldır dı Bir duaya başlayacaktı Deli Mehmet yalın kılıç kar şısına dikildi Palabıyık, gök gözlü, geniş beyaz çehresi, yeni doğmuş bir ay gibi parlıyordu:

- Duayı bırak, efendi dedi, gaza duadan faziletli dir Gel… Lütfet Bize şu kapıyı aç Kalbindeki korkuyu at İşte hepimiz hazırız Şu ayağımıza gelen gaza fırsa tını kaçırmayalım Kuru Kadı’nın elleri aşağı düştü Deli Hüsrev de ar kadaşının yanına sokulmuştu Bütün gaziler bu iki de linin arkasına üşüştü Sanki hepsi bir anda deli oldu lar… bir ağızdan

- Aç bize kapıyı, aç… diye bağırmaya başladılar Kuru Kadı’nın iri patlak gözleri yaşardı Yüzü sap sarı oldu Uzun siyah sakalı kımıldadı İki deliyi bile titreten, bütün gazilerin saçlarını ürperten ilahi bir ağıt ahengi kadar etkili sesiyle haykırdı

- Meydan erleri! Ey mertler! Padişahımız Süley man Gazi aşkına şu sözümü dinleyin Benim muradım sizi gazadan engellemek değildir Bugün can, baş feda olsun… Özellikle yarın kurban bayramı… Fakat bakınız maksadım ne? Bugün cuma… hem de arife Bugün hacılarımız Arafat’ta, diğer mü’minler camilerde bizim gibi gazilerin zaferi için dua etmekteler… Bunda şüp hesi olan var mı?

- Hayır

- Hayır, asla…

- Hayır

- O halde münasip olan budur ki, biz de namazla rımızı eda edelim Gözlerimizin yaşını dökelim Dua edelim Birbirimizle helallaşalım Sonra gazaya girişe lim Kalanlarımız gazi, ölenlerimiz şehit olsun! Dünya da iyi nam ile anılalım Ahirette peygamberimizin âle mi dibinde toplanalım… Ne dersiniz?

- Hay hay!

- Uygun…

- Pekâlâ! Gazilerin hepsi buna razı oldu Öğleye kadar durdu lar Abdest aldılar, namaz kıldılar, tekbir çektiler, helal laştılar Kıraçin’in askeri, sardıkları palankadan yükse len derin uğultuyu hep teklif ettikleri “Vire” münakaşa sının gürültüsü sanıyorlardı Ansızın, uzaktaki Türk kulelerinden atılan “işaret topları” işitildi Bu, “Biz, dörtnala geliyoruz” demekti Kuru Kadı eliyle hisarın kapısını açtı Grijal gazileri “Allah, Allah” naralarıyla müthiş bir taşkın deniz gibi fışkırdılar İki koldan hücum olunuyordu Kollardan bi risine Deli Hüsrev, birisine Deli Mehmet baş olmuştu Ovada, Grijgal’e gelen yollardan bir toz dumanıdır kalkıyordu Nice bin atlı imdada koşuyor sanılırdı Düş man, bu hali görünce şaşırdı İki ateş arasında kaldığı nı anladı Halbuki toz duman içinde yaklaşan ancak beş on gaziydi … Bozgun başladı Deli Mehmet’le Deli Hüsrevin takımları düşmanı kaçırmamak için iyice sarıyordu

Kara Kadı cübbesini atmış Elindeki kılıç, cesaretlendirdiği gazileri arkasın dan yürüyordu Deli Hüsrev, bir sarhoş gibi Kıraçin’in alayına dalmış kesiyor, kesiyor… inanılmaz bir çabuk lukla kaçanlara yetişiyor, ikiye biçiyordu Kuru Kadı’nın gözleri Deli Mehmet’i aradı Bakındı, bakındı Göremedi Acaba o muydu? Yüreği ağzına geldi Düşman safı na karışıp kaynaşan kolun arkasında iri bir vücut yere uzanmıştı… Elli altmış adım kadar kendisinden uzaktı… Siyah, yüksek atlı bir şövalye, uzun bir kargıyı bu uzanmış vücuda saplıyordu Durmadı İlerledi Koşar ken ayağı bir taşa takıldı Yuvarlanıyordu Kılıcı ile fır ladı Hemen toplandı Kalktı Düşen kılıcını aldı Doğ ruldu Koşacağı tarafa baktı Şövalye atından inmiş, kargıladığı şehidin başını teninden ayırmıştı Bu anda, bu kestiği baş elinde, yine siyah bir şeytan gibi şahla nan atma sıçradı Kaçacaktı… Kuru Kadı, bütün kuv vetiyle ona yetişmek için koşarken, baktı ki sol ilerisin de Deli Hüsrev kalkanını sallayarak, avazı çıktığı kadar bağınyor,

- Mehmet, Mehmet!… Canını verdin!… Bâşını verme Mehmet!… Bu nara o kadar müthiş, o kadar tesirli, o kadar ya nıktı ki… Kuru Kadı: “Vah Deli Mehmet’miş!” diye ol duğu yerde dikildi kaldı Durur durmaz, o an, kırk adım kadar yaklaştığı kesik başlı şehidin yerden fırladığını gördü Nefesi tutuldu Şaşırdı Bu başsız vücut uçar gi bi koşuyordu Kendi kellesini götüren zırhlı şövalyeye yetişti Eliyle öyle bir vuruş vurdu ki… Lanetli hemen yüksek atından tepesi üstü yuvarlandı Götürmek iste diği baş elinden yere düştü Deli Mehmet’in başsız vü cudu canlıymış gibi eğildi Yerden kendi kesik başını al dı Hemen oracığa yorgun bir kahraman gibi, uzanıver di Bunu Kuru Kadı’dan başka kimse görmemişti Her kes kaçan düşmanı kovalıyordu Yalnız Deli Hüsrev,

- Yüzün ak olsun, ey yiğit! diye bağırdı Sonra Ku ru Kadı’ya doğru koşarak sordu

- Nasıl, gördün mü bu civanı?

- Görmedin mi? Kuru kadı sesini çıkaramadı Gördüğü harika onu dondurmuştu Olduğu yerde öyle dimdik kaldı Sanki ölmüştü Deli Hüsrev, onu hızla sarstı

- Ne durursun be can! Ne olsun, haydi gazaya Düşman kaçıyor… Deli Hüsrev’in kalkması Kuru Ka dı’yı baştan can verdi, “Allah Allah” diyerek ileri atıldı Mücahitlere karıştı Cenk akşama kadar sürdü Er meydanının kanlı yüzüne “gece siyah saçlarını” dağıtırken çağırıcının;

- Gaziler hisara! Sesi duyuldu Dönen gaziler içinde kılıcından kan lar damlayan Kuru Kadı, birkaç sipahi ile dışarda kal dı Yaralıları taşıttı Şehit olanları saydırdı Bunlar tam ondokuz kahramandı: Düşman altmış dört ceset bı rakmış, diğer ölülerinin hepsini kaçırmıştı Kuru Kadı sabahtan beri yemek yememiş, su içmemiş, durup din lenmemişti… Toplattığı şehitleri hisarın önündeki mey dana yığdırdı Şehit Deli Mehmet’in cesedini kendi bul du Kesik başı koltuğunda, uyur gibi, sakin yatıyordu Olduğu yerde gömdürdü Sonra yanındakileri savdı Bu taze mezarın başına çöktü

Ezberden “Yasin” okumağa başladı Dışarılarda kimse yoktu, yalnız uzakta palan ka kapısındaki nöbetçi dolaşıyordu Kuru Kadı okur ken, önündeki mezarın birden yeşil yeşil nurlarla tu tuştuğunu gördü Sesi kısıldı Dudaklarını oynatamadı Çeneleri kitlendi Bu yeşil nurun içinde Deli Mehmet’in kanlı boynuna sarılmış beyaz kanatlı bir melaike, hem onu nurdan elleriyle okşuyor, hem açık alnını öpüyor du Bu sıcak, bu yeşil nur büyüdü, taştı, bütün âlem bu nurun içinde kaldı Kuru Kadı’nın gözleri kamaştı Ru hu yandı Kendinden geçti Onu, daha ilk defa böyle derin bir uykuya dalmış gören yoldaşları zorla kaldırdılar Koltuklarına girdiler:

- Haydi, kapı kapanacak dediler, içeri gir Kuru Kadı’nın dili tutulmuştu Cevap veremedi Sarhoş gibi sallana sallana hisara girdi Hâlâ titriyor du Palankanın içinde Deli Hüsrev’in menzilinden ge çerken durdu Kulak verdi; ağlıyor mu, inliyor mu di ye… Hayır, Deli şıkır şıkır atını kaşağılıyor, keyifli bir Türkü söylüyordu Seslendi:

- Hüsrev

- Efendim?… Kapı açıldı Kaşağı elinde, kolları, paçaları sıvalı, başı kabak Deli Hüsrev… daha Kuru Kadı bir şey sor madan,

- Gördün mü Deli Mehmet’in zevkini? dedi

- Siz de benim gibi buradan gördünüz mü?

- “Gözlüye hotti gizli yoktur!” Küttedek kapıyı, kapadı Yine Türküsüne başladı … Kuru Kadı palankada sabahı dar etti Güneş doğ madan, Deli Mehmet’in mezarına koştu Artık bütün günlerini bu mezarın başında geçiriyordu Bu mezarın daimi ziyaretçisi oldu Büyük bir taş yontturdu Yazdır dı Başına diktirdi Beş vakit namazlarını bile cemaati ne bu kabrin başında kıldırmak isterdi Artık ne hacet dilese, ona nail oluyordu Grijgal’de, komşu palankalarda Kuru Kadı için “De li oldu” diyorlardı Her an “sonsuzluk” badesini içmiş ezeli bir sarhoş gibi nihayetsiz bir kendinden geçme, sonsuz sınırsız bir şevk, sükûn bulmaz bir heyecan için de yaşıyordu Fakat nasıl “deniz çanağa sığmaz”sa, onun büyük sırrı da ruhuna sığmadı Taştı

Huruç günü gördüğü harikayı herkese anlatmağa başladı Hatta daha ileri gitti, çok iyi okuduğu “Mevlid-i Şerif” lisanıy la o gün gördüğünü yazdı Yüzlerce beyitlik bir destan düzdü Ama o eski şevki kayboluverdi Ruhuna koyu bir karanlık doldu Kalbine acı bir ağırlık çöktü Artık De li Mehmet’in yeşil nurdan mezan içinde sürdüğü ilahi zevki göremez oldu Bu mahrumiyet onu delirtti Ye mekten içmekten kesildi Bir gün, yine perişan kırlarda dolaşırken Deli Hüsreve rastgeldi Meğer o da gezini yormuş Elindeki yayıyla yavaşça Kuru Kadı’nın arkasına dokundu

- Ahmak, dedi, niye gördüğünü halka söyledin? Adam gördüğünü kaale geçirirse kazandığı hali kaybe der Eğer sussaydın, gördüğün keramete ölünceye ka dar şahit olacaktın… Kuru Kadı yere diz çöktü, ağlamaya başladı:

- Çok perişanım diye inledi, lütfet Gel, beni gaflet uykusundan uyandır Benim o görnüş olduğum durum ne hikmettir? İçinde benimle senden başka onu gören oldu mu?

- Bir gören daha var O “can” herkese görünmez

- Kimdir?

- Bilemezsin…

- Başkaları görmedi de, biz ikimiz niçin gördük?

- A şehitlik müjdesidir!” İkimiz de mutlaka şehit düşeceğiz!…

Kuru Kadı, gittikçe öyle serseri, öyle perişan, öyle berbat oldu ki… kendisini o kadar seven Vali Ahmet Bey bile Budin’den gelince, onun hallerine dayanamadı Nihayet “bu deli bir kişidir Palankada hizmetinden is tifade olunamaz” diye geriye göndermeye mecbur oldu Aradan epey zaman geçti Serhadde değil, hatta Grijgal hisarında bile herkes Kuru Kadı’yı unuttu Yalnız yazdığı destan okunuyor, hiç unutulmuyordu On iki sene sonra…

Zigetvarın zaptı akabinde yaralılar toplanırken, meşhur kahraman Deli Hüsrevin bir gülleyle parçalan mış cesedi yanında, uzun boylu, ak saçlı, ak sakallı, yeşil cübbeli bir şehit buldular Kıbleye yüzükoyun uzanmış yatan bu şehidin büyük, yeşil sarığı, henüz bo zulmamıştı Üzerinde hiçbir silah yoktu Yarası nere sinden olduğu belli değildi Günlerce süren kuşatma es nasında hiç kimse böyle bir adam görmemişti İnceden inceye araştırma yapıldı Kim olduğu bir türlü anlaşıla madı

O vakit birçok gazilerin “gayb ordusundan imdada gelmiş bir veli” sandıkları bu şehit, acaba, Grijgal hisarının o eski deli kadısı mıydı?