"Bu Nasıl Adalet?"

Ülkelerin birinde tuttuğunu koparan,yiğit bir genç yaşardıO kadar kuvvetliydi ki bileği bükülmezdiLakin kısmeti kapalı,rızkı kesiktiNe akşam yemeği bulabiliyordu ne de sabah yiyeceğiYiğitlikle geçinmesimümkün olmadığından,karnını doyurmak için sırtında toprak taşırdıDaima gönlü üzüntülü,hayatı perişandı
"Başkaları bal içer,kuzu yer;
benim ise ekmeğim katık yüzü görmezKendinin bile kürkü varken,ben çırılçıplağımBu nasıl adalet?Ne olur,şu çamur işinde çalışırken ayağım,gönlümün dilediği bir hazineye batsa?Ah,keşke kader yüz gösterse de elime bir define geçse,üzerimdeki sıkıntı bulutları biraz olsun dağılsa!"diye dua ederdi
Bu yiğit delikanlı,günün birinde yine toprağı kazarken çürük bir çene kemiği bulduYer yer erimiş,bağları çözülmüş,inci dişleri dökülmüştüFakat bu cansız kelle,dilsiz olduğu halde o duruşuyla ona türlü öğütler veriyordu:
"Efendi,sen yokluğa razı olİster şeker yemiş,ister dudağının kanını emmiş olsun,toğrağın altında ağzın alacağı şekil sonunda bu değil midir?Sen zamanın döndüğüne üzülme,dünya bizden sonra da dönecektir"
İçine bu manalar doğar doğmaz,delikanlının yüreğindeki sıkıntı uçup gitti