|
Berna
|
Geç Duyulan Beste
"Onu ilk, annemin dudaklarından dinledim ve ruhuma sindirdim O nağme ile içim bir hoş olmuştu Bir yüksek duvar vardı sanki mutluluk ile aramda O ses ile eridi ufaldı ve silindi gitti o mehîp duvar, o yüksek sur "Elhamdülillahirabbil âlemin" diyordu annemin dudakları Gözlerinde yakamoz sarısı bir ışık vardı Bakışları derindi Onun içinde gecenin yıldızları ve mehtabı ışıyordu devamlı Evet, miracî bir çizgi görüyordum o karanlık içinden ötelere yürüyüp giden ve ardı sıra nice yolcuya 'Gel!' diyen Bir çizgi, bir iz, bir ince yol
"Âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd" ile başlıyordu bu çizgi, bu yol O'na şükür ile başlıyordu Evet, boyun eğmeden içe dalma mümkün mü? Başını öne eğmeden öze bakma ve kalbe nazar etme imkânı var mı? Elbette yok
Sonra annemin bakışları başka bir hâl aldı Derinlik daha da büyüdü, daha da genişledi, daha da sınırsızlığa yaklaştı "Errahmânirrahîm" âyeti döküldü dudaklarından Nurlu ve içli bir mûsıkî gibi aktı kucağına bu kelimeler Ben gözlerine bakarken, annemin kucağına dökülen bu ışık parçalarını da toplamadan edemiyordum Onlar en güzide mücevher parçalarından daha değerli geliyordu bana Öyle parlıyorlardı ki anlatamam Sonra "Mâliki yevmiddin" dedi annem "Din gününün Sahibi" diyordu Allah, din gününün sahibiydi Yani asıl günün, ölümsüz ve solmayan sabahın sahibi O gün yaman bir gün, o gün her şeyin iyinin kötüden, karanlığın aydınlıktan, çirkinin güzelden, ızdırabın neşeden, ayrılacağı bir gündü
O sözler de bir tablo gibi çizgileriyle netleşmeye başladı nazarımda Sanki bu sözün renkleri, şekilleri geniş bir dünyayı örüyordu gözümün önünde Annemin bakışlarından yansıyordu bu panoramanın çizgileri Onun özünden kaynıyordu âdeta aşk ve sevda tayfları Onun kalbinden gelip gözlere misafir oluyor ve sonra dudaklarından nağmenin ışıklarını, nurlarını alıp geliyordu bizim dünyamıza
Sonra "İyyakena'büdü ve iyyakenestaiyn" sözleri aktı bir vaha ırmağı gibi kalbime Bu söz ne kadar müessir bir güç ve insanı kendine çeken bir efsun taşıyordu
"Yalnız Sana ibadet eder, yalnız Sen'den yardım dileriz" Kâinattaki bütün varlıklara olan dilencilikten çekip kurtarıyordu kulunu Mevlâ "Sen Benimsin ve kimseye bırakmam!" diyordu "Hele nâdânlara, acizlere, sefillere seni bırakıp, parçalatmam" diyordu ve bizi Kendi'ne çekiyordu Emniyete erdiriyordu kalbimizi, ruhumuzu Evet, bu söz çöllerde dolaşan ruhuma sanki âb-ı zülâl gibi gelmişti O sözün iksirini içtim ve kuru dudaklarıma serinlik sunan ve kalbime diriliş tiryakı yudumlatan bu kevser ile kendimden geçtim Kendime geldiğimde bir başka boyuta çekildiğimi fark ettim "İhdinassırata'l-müstakîm" diyordu annem Bu söz, dosdoğru bir çizgi sunuyordu bizlere Evet, "Sen Benimsin, siz Benimsiniz" diyen Mevlâ, bizden dosdoğru olmamızı istiyordu Eğer böyle olmazsa, o Rahmeti Engin Olan'a ulaşamazdık Yollarda zebil olup gitme, kurda kuşa yem olma ihtimalimiz vardı Zîrâ başlangıçta hafif bir sapma, ilerde büyük açılarla yoldan çıkmaya sebep olurdu Bu dosdoğru çizgi, bir pusula bir rota gibi kalbimi bir ufka doğru çekti Ve beni âdeta doğrunun zincir ve prangalarıyla bağladı, esir etti Bu Hakk'a teslimiyet idi Ve bütün hürriyetlerin, mutlulukların kaynağıydı Keşke bu teslimiyetim haşre dek sürse, sıratta devam etse, Cennet'e girinceye kadar bu zincirler, bu kementler beni sarsa ve bir dost gibi benden asla ayrılmasa
Bir tarif başladı tekrar: "Sıratellezîne en'amte aleyhim" diyordu annemin dudakları Bakışları iyice uhrevîleşmişti Ona bakan, oradan ince vazgeçilmez bir ışık çizgisinin tâ Hakk'a doğru uzadığını, rıza kapısına dayandığını ve o kapının kilidini açan tılsımlı bir anahtar olduğunu anlardı Evet, doğruluktu şifre Bütün rahmet kapılarını ardına kadar açacak olan doğruluk ışığıydı, doğruluk nuruydu "Bizi doğru yola ilet, nimete ermişlerin, nimetlendirdiğin peygamberlerin, evliyaların, ermişlerin yoluna ilet" başka değil diyordu Bu dua bize; "Böyle yakarışa geçin, en güzel dua budur" der gibi nasihatte bulunuyordu O an dudaklarım gayr-i ihtiyarî bu cümleyi tekrar etti Bu kudsî beyan bir tılsımlı güce sahipti ve ömrümü merhamete uygun bir hâle getirecek ve onu bütün çirkinliklerden, karanlık ve kaostan temizleyecekti
Annemin dudaklarından dökülen "Gayril mağdubi aleyhim" sözleri ile irkildim Bu bir ikazdı, bu bir yanlışa sapmayın nasihatiydi Bu sözde bin bir kırmızı ışık yanıp söner gibi bir hâl ve keyfiyet hissettim Sanki bu kırmızı ışıklar bir yangın selinden, bir elem volkanından, bir acılar otağından, bir ızdırap yurdundan geliyordu Veya oradan yansıyordu "Buraya gelmeyin, feci son ile kendinizi heder etmeyin" ikazı vardı bu canavar gözünde parlayan, vahşi iştaha benzer kor gibi yakıcı, ürpertici, kızıl bakışta
Ardından bir cümle döküldü dudaklarından annemin: "Veleddâllîn" Bu daha korkunç bir ikazdı Bu ikaz, derin bir çukurdan, dibi görünmeyen bir boşluktan veya ateş ile dolu bir cehennemden geliyordu
Öncekiler mağdûbindi, Allah'ın gazabına uğrayacak olanlardı Günahkârlar da bunların arasında bulunuyordu Fakat sonuncular, 'veledâllîn' sözüyle tarif edilenler, dalâlete sapmış dallîn güruhuydu Annemin gözlerine baktım o an Derin bir gece, sanki şebnem örgülüyordu Binlerce çiğ danesi, bu derin geceleri hatırlatan gözbebeğinin içinden sanki belirip geliyor ve yanaklarına süzülüyordu Annem ağlıyor ve dua ediyordu "Bu güruhlara dâhil etme bizi Allah'ım!" diyordu Bir arz-ı hâli dillendiriyor ve nağmeleştiriyordu
Benim de gözlerim yaşardı Bu iki güruh içine girmemek için, Allah'a dua ettim İşte o an annemin dudakları 'âmin' deyiverdi Benim dudaklarım da 'âmin' dedi Bu iki 'âmin' iki kanat gibiydi ve kalbimiz ruhumuzu, yekpareleşmiş umudumuzu, aşkımızı ve sevdamızı ötelere taşıyordu, Hakk'ın huzuruna çekiyordu Kurtuluş iklimlerine yükseltiyordu
|
02-16-2009
