Aşk! Gidince; Sende Kaybolmuş, Ruhum !

Bir film şeridi gibi geçti, önümden sırayla anılar…
İlk dokunuşum !
Bir merhabayla ellerine, anlamsız bir panik! G
izliden gizliye, bakarken gözlerine,
Nedensiz! kanatlanıp havalanışı bir kuşun kalbimden
Ahh! Yok! mu?
O ilk anlar kanın damarlarımdan şelale gibi akışı, köpük ,köpük dalgaların göğsümün duvarlarına vuruşu…
Yüzme bilmeden!
Hayallerimin derinlerine daldım gecelerce seninle, boğulmak kimin umrun da!
Sen vardın ya!
Gözlerin vardı ya!
Gökkuşağından aşağı kaymak gibi bulutlara,bir yağmur sonrasın da!
İşte öyle bir şey di!
Ölüm seninle…
Ve İlk kıvılcımı dudaklarının kanıma sıçrayan,ve dağılışı alevlerin hücre, hücre, gittikçe büyüyen bir yangın içim de!
Yakan sen!
Söndüren de sen! oldun…
Ve aşk! kırıldı, bir gün…
Terk etti bizi, ne sen affettirebildin kendini, nede ben!
Dön! diyebildim AŞK’ a
Bir zamanlar aşkla birbirine dolaşan ellerimizi, şimdi çaresizlikle sımsıkı bağladık koynumuza…
Aynı yatak ta!
Koyun koyuna uyurken, Ayrı düşler kurmuşuz!
Sen varlıkla, ben yoklukla…
İşte! Öyle arada bir sessizce geçiyor anılar, bir film şeridi gibi, ben ise sadece seyrediyorum!
AŞK’la biz!
El, ele, geçerken gözlerimin önünden, kalbimde senden hatıra, gittikçe azalan bir sızıyla ve dudaklarımda yarım bir gülümseyişle el sallıyorum…
Aşk! gidince; sende kaybolmuş, ruhum !
Her kapı çaldığında Aşk! mı diye? bakıyorum!
Sana benzemeyen suretler de! kaybettiğim ruhumu arıyorum…