Yaprakların İntiharı

Karanlık gecelerin götürdüğü kadınsın
Adımların uçtan uca perişan
geride bir kent, bir kavga
Ve özlem bırakırsın
gittikce büyür gözlerinin kuşkusu
Yolların belirsizliği değil önünde
Ardından silinen izlerin korkutan

Karanlık gecelerin götürdüğü kadınsın
Durmadan parçalanır bir yerin derinde
Eylüle en güzel yağmur, sana hüzündür yakışan
Bütün yaşanan azar azar unutulur
Bir yarım yaşanan kalır unutulmayan
Sonra mevsim baştan sona hazan gittikce

II

Son bulur İstanbul devri
Kuşlar uzaklara uçup
Ağaçları sessiz koyar geride
Artık yaprakların intiharı değil öylesine

Söner boğazda alev şöleni
Gözlerde seyredilen günbatımları söner
Efsaneden gizemsiz bir su kalır geriye
Yok artık karanfilleşen ellerin iskele kenarlarında
Ayrı ayrı suretlerde tebdil girmezsin kollarıma
Düşmez bir şehir olursun kuşatıldığından habersiz
Ayaklarına çözüldüğümün varmazsın farkına

Karanlık gecelerin götürdüğü kadınsın
Gözlerin bir çift imkansız oldu önce
Renk renk kanıma dağıldı bir isyan zehri
Mevsim baştan sona hazanlaştı gittikce