Penceredeki Mum İşığı

Can çekişen şairlerin aşkın ve ölümün bahçesine
şiirler düşürdüğü gecelerde
aklımı yitirip çok kere sokaklara vurdum kendimi
Sadece senin pencerende mum ışığı var
bilinmezlikte saklı sevgili

Neresinden tutsam
parçalanır bu hayat
eskitilmiş imgelerle yamalanırken sevgiler,
sen ey ruhunun yansıması rüyalarıma giren,
biliyorum olmayacak böyle
titreyen ellerimle kağıttan gemiler yapsam da usanmadan
biliyorum,
parçalanır bu yürek hangi rıhtıma yanaşsam

oysa şimdi,
kalk diyor içimdeki deli
şu köşede hüznünü sigara dumanına boğan
beyefendiye sor bakalım
neymiş aşkın gelmişi geçmişi
ya da yorgun şarkılar söyleyen şu kadının
derin yüz çizgilerine sor
aslını astarını
adını,
aşk koyduğumuz çoğul yalnızlığın

geçtim, kentin harabelerinden tütsülenmiş bir akşamda
boynumda ninemin taktığı cevşen,
geçtim çocukluğumun gül bahçelerinden
parmağıma batan dikenlerin acısı o kadar taze ki
oysa çoktan unutmuşum
ağaçtan düşmelerimi

ve sen zamanlı zamansız takılan aklıma
ey sesi buğulu akşamlarda şarkılara karışıp gelen
sen, yankısı tiz bir çığlığın
pencerendeki son mum ışığı da
sönüyor şimdi
(Fardında mısın