Öğreneceksin Beni Sevmeyi

” öğreneceksin beni sevmeyi…” Duymak ta istemiyordum bunu, onu sevmek te… benim hayalim bu değildi ki, zorla kim kimi sevebilridi Ama inatla aynı cümle ”öğreneceksin beni sevmeyi” O kadar çok duydum ki bunu, artık alışılmış hâline gelmişti bende ama ısrarla sevmiyordum, sevemiyordum Beklediğim, özlediğim,arzuladığım o değildi Bi başkası da yoktu fakat o da olmamalı diyordu kalbim, beynim Birini sevmek için sebep aramamalıydım ben, kayıtsız şartsız sevmeliydim Yani öğrenerek değil!! ”Üzüleceksin!” dedi bi gün, dedi ve gitti… Ben sevmediğimi (!) birinin ardından üzülmemeye şartlamıştım kendimi ,tersine mutlu olmam gerekiodu Kurtuluş gibi bişey olmalıydı benim için Ama olmadı Biliriz ya her zaman herşey istediğimiz gibi olmaz, işte öyle bi zaman dilimi yaşamaktaydım bende Geceler daha karanlık, hayatım daha boş, telefonum daha sessizdi artık Başka zaman olsa dışarı çıkmaya bayılan ben, değil dışarı çıkmak pencereden bile bakamıyordum Oturdum Düşündüm Tek bir soru vardı aklımda ”Neden?” Neden böyleydim ben, ben değilmiydim gitmesini isteyen, onu sevmeyen, sevmek istemeyen ben değilmiydim? Evet bendim, ama bu durumda olan da bendim… Günler geçip gitti, üzerinden çoook zaman geçti Ben onu sevmeyi öğrenmedim, öğrenemedim, çünkü seviyordum, deli gibi aşıktım zaten… Ama artık ne o vardı, ne onun cümleleri, ne acınası bakışları… Ben değerini bilemedim… O ”üzüleceksin” dedi ve ben çok üzüldüm…