Bu Bir Mesaj Değil Gülüm

bu bir mesaj değil, bağışla gülüm!
bilsen seni nasıl özlüyorum
canımın cankuşusun sen!
çakırdikenimsin yüreğimde; acısına alıştığım,
hep orada kalmasını istediğim
elimi uzatmaya çekindiğim
çıkmasından korktuğum
İltihapsın sen!ama ilaç sürmüyorum
iyileşme sakın!
kana dur yaralarımı, kurtlan istersen!
irinlerinde düşeyim hasretine
varsın uykularım kaçsın,
varsın artsın sayıklamalarım ,
varsın tavanlar yıkılsın üstüme,
gök boşalsın
duydun mu?
'mayısta kar yağmış' diyorlar,
'don çalmış' diyorlar yaprakları birde
oysa mayıs nerde, ben nerde!
ben hazandayım; ekimde yani
karın yağması daha muhtemel mevsiminde!
bak!
göçü yarıladı kuşlar
ben,
arta kalan kanatlarına takılıyorum
sana geliyorum onlarla,
uzak mı yolların?
bence değil!
yol yok ki aslında!
biziz onu kıvrım kıvrım dağlara dayayan,
biziz onu ovalar boyu toprağa uzatan,
biziz onu dar geçitlerde bitiren,
dehlizlere süren,
barikatlerde düğümleyen
hasreti de biz yarattık aslında!
kayıverdi yüreğimiz arka sokak sevdasına

arka sokakta bir ıhlamur ağacı
yaydı kokularını, gençlik geldi aklımıza
çok özlemiştik değil mi?
geçtik altından
bir rüzgardı işte esiveren
düştü taç yaprakları topraklara, sulara
hayır!
onları biz serptik avuçlarımızla
beyaz bir nilüfer gibi nazlanır dururlar dalgalarda
uzan kıyılarıma!
buradayım işte!
tükettim yollarıhasreti bitirdim
gel yanıma!

sana mesaj yazmıyorum
bağışla beni gülüm!
çünkü
cümle kurma özürlüsüyüm
nerede büyür harfler, nerede küçülür
nerede nokta,
nerede virgül,
nerede üç nokta düzülür
kelimelerse kırlangıç; tutamıyorum
hecelerimi kurtların yedi bitirdi, beni de özlemin
bırakıp gidemiyorum

bu bir mesaj değil gülüm!
açmamıştım daha kalem uçlarını,
defter yapraklarını
‘alo!’ diyemeden sana
kontörü bitti telefonumun,
süresi geçti net bağlantımın,
çoktan unuttum mektup yazmasını
açma televizyonu!
haberler sansür (!)

bu bir mesaj değil gülüm!
ağzım söz öksüzü,
tenim yitik zaman
‘beni sev’ demek kuşlara özgüydü,
onlar da gitti buradan

artık resmimi çekiyor toprak,
baş ucunda bir mermer olacak, karadan
yada tahta bir perde
iki tarih yazacak üstünde, (parantez içi)
ilki seninle doğduğum gün,
ikincisi;
öldüğüm gün sensizlikte!
yani,
beşinci mevsim sadece

gerisi;
ne çiçek açmış ıhlamur ağaçları
ne yaşanmış arka sokak sevdası
ne de
‘beni sev!’ demiş minik serçe

bitmiş mesaj,
bitmiş mevsimlerin seninle başlayanı,
bir resim kalmış yalnızca
dört yanı taş çerçeve