Yılan Ve Akrep

Yılan ve akrep karanlığında,
Duvardaki kanın kokusunda,
Arabesk iplerle sarılmış tenimin çığlıkları;
Tüm şehirlere yayılırdı biri beni sevdiğinde
Acılı iniltici bir ruhta oyalanan bir gövde bu

Dokunduğunda batardı çakırdikenleri…
Kan ve çığlıkla beslenmiş ten kabullenir ancak,
Kartondan yapılmış kalpten kuleleri olduğunu

Nefesin duvarlarımı yıkarken nasıl izin verebilirdim içimdeki oyuklara üflemene
Kaçtım Uzandım kıyılara Issız kasabalardan geçtim,

Sarkarak ağaçlardan tüylerimi bıraktım yollara…
Kanatlarımı kırdım,
kanatlarımı kırdım dişlerimi ne vakit sıksam,

Yukarılar ormanlarıyla sevişirken ve her gece deniz kızları yağarken gökten
Bilirdim ordaydın

Ben bu dünyada ayakları kırılmış cennet dansçısıydım
Ve sen müziği başlattın
Artık çok geç sesini kısmak için!
Bir yağmur gölgesi bıraktın sonra avuçlarıma,

Avuçlarım kanıyordu ve ırmaklar sesinden geçmiyordu artık…
Issız bir yerde ırmakların yoksa bilincinde olamazdı,

Yağmura düşüyordu bakışların gün batımlarında
Ve ben kendi ellerimle bozduğum bir cennetin dansçısıydım bütün kıyılarda
Her gece yağarken gökten,
deniz kızları bilirdim ordaydın,

Ordaydı yeni yetme sesine düşen aşk,
Ordaydı kentin gölgeleri,
Ordaydı çocuk ve kadın,

Ordaydı ilk fırsatta kaçmak için kıyı çekilmiş bir sandal
Eski bir yüzde tapınağını arayan bir kadın yüzüydün
O kenttin ışıkları içinde unutkanlığından gelen bir adamın gölgesinde,

Sesinde çok beklemiş bir öfke vardı
Ve tapınağın duvarlarının nasıl yıkıldığını izliyordu
İki ses önce bedenimi izleyen gözlerin
Acılı iniltici bir ruhta oyalanan bir gövde bu
Dokunduğunda batardı çakırdikenleri

Ruh değilim,olmadım da
Kadınlar dinliyordu sesimi
Ve ancak onlardan birinde söndürmüştüm tüm yangınlarımı,

Alnımdan geçen ateşin gölgesine sığdırdım elimde kalan her şeyi
Hiç bir şeyi