Adı Ayrılık Olsun

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Aslında; hiç de güzel olmayan bir manzaraya
Bakıyordu pencere, sıcağı ve gürültüyü taşıyordu

Kimin umurundaydı ki, yangın merdivenine açılması

İkisinden başka kimseler yoktu, belki de vardı

Yeşili ve maviyi görmenin imkansız olduğu,
Olabildiğince çarpık ve de kirlenmiş binalar doluydu

Az da olsa görüne biliyordu, başlarını kaldırdıklarında gökyüzü

Beyaz bir dolunay ve tüm şehirlerdeki gibi parlamaya devam eden,
Bir dileğin birlikte tutulması için kaymaya hazır bekleyen yıldızlar

Henüz hava kararmamıştı, onlar için her şey gökkuşağıydı

Onlar ağlayarak girdikleri elma bahçesinden,
Elmaların en güzellerini gülümseyerek sundular

Yüreklerinde tuttular mavilikleri, bir okyanus yarattılar

Yeşili armağan edip, dans ettiler yunuslarla

Sokaklar aynı sokaklardı, onlar bambaşkaydı o gece

Şakalaşan, bağıran, şarkılar söyleyen, hatta dans eden
Bizim insanlarımızdı ama onların basmıyordu ayakları yere

Çekmeselerdi kanatlarını, seyre çıkmasalardı,
Bıraksalar kanat takıp uçacaklardı kuleden

Parkta bir kuğuya isim bile koymuşlardı yada koymuştu

Kendilerine gelince koyamadılar adlarını, korktular

Zaman dilimi yoktu onlar için, hiç de umurlarında değildi zaten

En güzeliydi, dopdolu, yaşanası bir o kadarda kısaydı vakitleri

Sığdırmalılardı kısacık vakitlerine, doğanın tüm renklerini

Rüzgar taşıdı onları ayrılık noktasına, yağmur yağdı
Sel olup ayrıldılar, gözler aradı, yürekler buldu

Bir kitap düştü yere, ayrıldılar

“Sudaki karıncanın; tutunduğu dalı sevmesi gibi
Seviyorum seni”
Dedi kadın

duymadı adam

gitti

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Adı Ayrılık Olsun Aslında; hiç de güzel olmayan bir manzaraya Bakıyordu pencere, sıcağı ve gürültüyü taşıyordu Kimin umurundaydı ki, yangın merdivenine açılması İkisinden başka kimseler yoktu, belki de vardı Yeşili ve maviyi görmenin imkansız olduğu, Olabildiğince çarpık ve de kirlenmiş binalar doluydu Az da olsa görüne biliyordu, başlarını kaldırdıklarında gökyüzü Beyaz bir dolunay ve tüm şehirlerdeki gibi parlamaya devam eden, Bir dileğin birlikte tutulması için kaymaya hazır bekleyen yıldızlar Henüz hava kararmamıştı, onlar için her şey gökkuşağıydı Onlar ağlayarak girdikleri elma bahçesinden, Elmaların en güzellerini gülümseyerek sundular Yüreklerinde tuttular mavilikleri, bir okyanus yarattılar Yeşili armağan edip, dans ettiler yunuslarla Sokaklar aynı sokaklardı, onlar bambaşkaydı o gece Şakalaşan, bağıran, şarkılar söyleyen, hatta dans eden Bizim insanlarımızdı ama onların basmıyordu ayakları yere Çekmeselerdi kanatlarını, seyre çıkmasalardı, Bıraksalar kanat takıp uçacaklardı kuleden Parkta bir kuğuya isim bile koymuşlardı yada koymuştu Kendilerine gelince koyamadılar adlarını, korktular Zaman dilimi yoktu onlar için, hiç de umurlarında değildi zaten En güzeliydi, dopdolu, yaşanası bir o kadarda kısaydı vakitleri Sığdırmalılardı kısacık vakitlerine, doğanın tüm renklerini Rüzgar taşıdı onları ayrılık noktasına, yağmur yağdı Sel olup ayrıldılar, gözler aradı, yürekler buldu Bir kitap düştü yere, ayrıldılar “Sudaki karıncanın; tutunduğu dalı sevmesi gibi Seviyorum seni” Dedi kadın duymadı adam gitti