Hüzün Ve Yalnızlık Verdi Bu Sevgi

Yine yalnızım işte
Ve zirvesindeyim yokluğunun…
Biraz da hüznü var yüzüm de,
Anlaşılamamış olduğumun…

Halbuki evrenseldir derler
Sevginin dili için…
Bakışlar da filizlenir
Yüreklerde büyür güçlenir
Sevişmelerle meyveler verirmiş…
Bu meyveler gülen gözler
Bu meyveler mutlu yüzler
Bu meyveler güzel sözlermiş

Oysa tüm emeğini sarfeden ben,
Tek bir meyve göremedim
Büyüttüğüm bu ağacın
Üzerindeki ağırlıktan yerlere eğilip
Birer birer kırılan dallarında…

Günlerce bekledim de umutla
Tek bir serçe şarkı söylemedi
Bu ağacın dallarında…
Arada bir baykuş öttü
Yokluğuna, vefasızlığına kahrettiğim
Kabus gibi gecelerin bir yarısında…
Gövdesinde, dalında
Hatta her bir yaprağında
Sadece hüzün ve yalnızlık vardı
Siyah, sessiz bir hüzünle
İkili bir yalnızlık…

Ya tohumdaydı hata
Ya da toprakta
Bilemedim…

Bir huzurla serilip
Serince gölgesine
Dinlenemedim…

Ya da oturup dibinde
Neşeli bir şarkı anımsayıp
Söyleyemedim…