Elveda Baba!

Gece halüsinasyonlar görüyordu Gözlerini tavana dikmiş yatarken hepten incelmiş uzun parmaklarını duvara doğru uzatıyor, “Beni almaya geldiler Ayaklarımdan çekiyorlar” diye mırıldanıyordu
Gelenleri tahmin ediyor, göndermemek için elini sımsıkı tutuyorduk
Sonucu malum bir ölüm-kalım savaşıydı bu
Yenileceğimizi bildiğimiz halde çekiştirip duruyorduk
Ve babam, ne yazık ki, kendisini çağıranların safındaydı
* * *
Akransızdı çünkü
Yaşıtları çoktan gitmişti Her gömdüğü dostuyla, yaşama sevincinden bir parçayı da vermişti toprağa
Pencere kenarında, “iftihar kaynağı” oğlunun başucundaki fotoğrafına bakarak ve çıkageleceğini umarak yaşıyordu
Ayakta ölen ağaçlar neslindendi
“Elden ayaktan düşürmeden al Rabbim” diye yakararak geçirmişti son yıllarını
Onu tanıdım tanıyalı şıktı ve hastanenin acil asansöründe dağılmış saçlarını toplayacak kadar bakımlı
Öyle bir hayat sürmüşken bakıma muhtaç halde yatağa düşüp başkalarına külfet olmak istemiyordu
Yaşama asılmayı değil, yaşadığı kadarına şükretmeyi öğrenmiş, öğretmişti
“Zor bir hayat sürdüm, ama senin mürüvvetini, düğününü, torunumun büyüdüğünü, başarını gördüm; bana yeter” diyordu
* * *
Elini bırakmak istemesem de, onu ona rağmen yaşatmanın bencillik olacağını biliyordum
İki dünya arasındaki bir “terminal”de bekliyorduk
Ona ihtimamla bakan sevgili doktorlarının yapacağı birkaç operasyon son treni belki biraz geciktirebilirdi, ama yoğun bakımda, tanımadığı hastalar arasında, birkaç ay fazla yaşayacağına, evinde, kendi yatağında, ailesinin kollarında daha azına razı olacağı kesindi
Zor kararı verdim
Onu hastaneden alıp eve getirdim Huzurlu bir final hazırlığına girdim
Ayağından çekiştirenlere inat, son günlerini, bir veda şölenine çevirdik
Yatağını salona taşıdık TRT-Müzik’i açtık Karısı, oğlu, gelini, torunu, kuşu, yakınları, hepimiz güle oynaya onu mutlu etmeye, acısını dindirmeye çalıştık
Gözyaşımızı gizlemedik; kahkahamızı da esirgemedik
Zorda mı? İçimizden dualar ettik
Kederli mi? Annemle kulağına en sevdiği türküyü söyledik:
“Diyeceğim çok amma da, pek kalabalık yerdesin”
* * *
Bunca yıl diyememiştik diyeceğimizi Gizlemiştik birbirimizden, acımızı da sevgimizi de
Boğazımda yarım asırlık bir yumruydu o
Giderayak o kördüğümü de çözdüm
Ağırlaştığı gecelerden birinde gözünü açtı, kulağıma “Sonum yaklaştı oğlum Tanrıma emanet ol” diye fısıldadı
Eline yapışıp “Bizi bırakma baba” diye hıçkırdım
“Ağlama oğlum” diyebildi
Hiç söylenememiş, söylenemedikçe gecikmiş cümlelerim, veda buseleri eşliğinde geldi:
“Seni çok seviyorum baba; sen çok iyi bir baba oldun bana” diyebildim
“Karşılıklı” sözcüğünü işittim
Saçını okşadım, yanına yattım
Onunla böyle güzel vedalaşabilmiş, helalleşebilmiş olmanın huzurunu tattım
Çok geçmeden, 51 yıllık eşinin göğsünde, dudağının kenarında minicik bir tebessümle verdi son nefesini
Kışa ayak direyen uzun pastırma yazı bittiğinde babam cansızdı, Can babasız
* * *
Hiç durmayan saati, torununun bileğinde şimdi
Onun nabzı attıkça zaman çarkı dönecek ve günü geldiğinde dilerim o da babasını böyle seve okşaya yolcu edecek