Son Kez Elveda Demeyi Öğret Bana

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Son Kez "ELVEDA" Demeyi Öğret Bana

Her düştüğümde tutup ellerimden kaldıran ayağa, ellerinle silen gözyaşlarımı

Titriyor dizlerim, geçtim yürümekten, adım atmaktan, ayakta bile duramıyorum

Yıkılıyorum ufacık bir fiskeyle bile boylu boyunca yere

Su gibi akıp gidiyorsun ellerimin arasından, tutamıyorum

Ellerimde bıraktığın ıslaklığını da alıp gitsen ya

Aksa ya gözlerimden gözlerin gözyaşlarım gibi

Bana yokluğunu öğret

"Hiç bir şey güzel olmayacak bundan sonra" de, "Sen yoksun" de, "Ben yokum" de

"Denizin lekesi de çıkar elbet bir gün", "Bundan sonra hiç gelmeyecek baharların, hep zemherilerde üşüyeceksin" de

Köhnemiş bir hayatın içinden aldığın beni, bırak aldığın yere

Bana gitmeyi öğret

Zannettim ki çok kolay olacaktı, dönüp sırtımı ağır adımlarla yürüyecektim sadece

Hiç bir şey eksilmemiş gibi tutup hayatın bir ucundan, avutacaktım kendimi, kendi süslediğim yalanlarla

Bilemezdim ki, öğrenmediğimi gitmeleri

Takıldı ayaklarım yıllara, sendeledim, sarsılıp kaldım olduğum yerde

Bir adım bile atamıyorum şimdi ne önüme ne de ardıma, bekliyorum öylece

Bana ıssızlığı öğret

Kalabalıkların arasında duymuyorum hiç bir sesi

Ne bir sevda, ne de bir dost eli çekip çıkaramıyor beni ıssızlığımdan

Koskoca dünyada bir ben kalmışım sanki tek başıma

Oysa ki devam etmekte hayat, akıp gidiyor zaman herkes için

Gün yine doğuyor bir yerlerde, akşamlar oluyor

Şehrin ışıkları aydınlatıyor bir bir sokakları

Yağmurlar yağıyor

Derin bir nefes alıp, içime çekmek isterken fark ediyorum toprağın kokusunu bile hissetmediğimi artık

Bana sensiz ağlamayı öğret

Hiç bilmedim ki ben yalnız ağlamayı

Küçük bir kız çocuğu gibi sığındığım kollar, şimdi öylesine uzak, bir o kadar da yabancı

Seninle olan çokluğumu bırakırken sende, benimle kalacak yalnızlığım yanıbaşımda bekliyor beni

Bilirsin, hiç sevmedim "Elveda" ları

Kaç kez "Hoşçakal" dediğimi de saymadım sana

Şimdi tek bir kelime bile etme, susuşalım sadece

Son kez "Elveda" demeyi öğret, gitmeden önce

Bu hiddet benim!

Kimse sahiplenmesin! Bütün suçlar ‘yine benim!

Kimse, nezaketini araya verip,

suçtan pay çıkarmasın kendine!

Nesnelerinizin, kelimelerinizin, zamanınızın, sevginizin ziyanlığına yanmayın!

Hasarı tespit edin yeter!

Bedelini, fazlasına canımı ekleyip ödeyeceğim! Sıyrılıp çekilirken aranızdan,

‘üstüm kalsın’ diyebileceğim!

Meğer siz, nasıl da yetermişsiniz size! Bilemedim…

Sağ olun,

sizi sevmeme izin verdiğiniz için

ve benisevdiğiniz için…

ÜSTÜM KALSIN!!!

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Son Kez Elveda Demeyi Öğret Bana Son Kez "ELVEDA" Demeyi Öğret Bana Her düştüğümde tutup ellerimden kaldıran ayağa, ellerinle silen gözyaşlarımı Titriyor dizlerim, geçtim yürümekten, adım atmaktan, ayakta bile duramıyorum Yıkılıyorum ufacık bir fiskeyle bile boylu boyunca yere Su gibi akıp gidiyorsun ellerimin arasından, tutamıyorum Ellerimde bıraktığın ıslaklığını da alıp gitsen ya Aksa ya gözlerimden gözlerin gözyaşlarım gibi Bana yokluğunu öğret "Hiç bir şey güzel olmayacak bundan sonra" de, "Sen yoksun" de, "Ben yokum" de "Denizin lekesi de çıkar elbet bir gün", "Bundan sonra hiç gelmeyecek baharların, hep zemherilerde üşüyeceksin" de Köhnemiş bir hayatın içinden aldığın beni, bırak aldığın yere Bana gitmeyi öğret Zannettim ki çok kolay olacaktı, dönüp sırtımı ağır adımlarla yürüyecektim sadece Hiç bir şey eksilmemiş gibi tutup hayatın bir ucundan, avutacaktım kendimi, kendi süslediğim yalanlarla Bilemezdim ki, öğrenmediğimi gitmeleri Takıldı ayaklarım yıllara, sendeledim, sarsılıp kaldım olduğum yerde Bir adım bile atamıyorum şimdi ne önüme ne de ardıma, bekliyorum öylece Bana ıssızlığı öğret Kalabalıkların arasında duymuyorum hiç bir sesi Ne bir sevda, ne de bir dost eli çekip çıkaramıyor beni ıssızlığımdan Koskoca dünyada bir ben kalmışım sanki tek başıma Oysa ki devam etmekte hayat, akıp gidiyor zaman herkes için Gün yine doğuyor bir yerlerde, akşamlar oluyor Şehrin ışıkları aydınlatıyor bir bir sokakları Yağmurlar yağıyor Derin bir nefes alıp, içime çekmek isterken fark ediyorum toprağın kokusunu bile hissetmediğimi artık Bana sensiz ağlamayı öğret Hiç bilmedim ki ben yalnız ağlamayı Küçük bir kız çocuğu gibi sığındığım kollar, şimdi öylesine uzak, bir o kadar da yabancı Seninle olan çokluğumu bırakırken sende, benimle kalacak yalnızlığım yanıbaşımda bekliyor beni Bilirsin, hiç sevmedim "Elveda" ları Kaç kez "Hoşçakal" dediğimi de saymadım sana Şimdi tek bir kelime bile etme, susuşalım sadece Son kez "Elveda" demeyi öğret, gitmeden önce Bu hiddet benim! Kimse sahiplenmesin! Bütün suçlar ‘yine benim! Kimse, nezaketini araya verip, suçtan pay çıkarmasın kendine! Nesnelerinizin, kelimelerinizin, zamanınızın, sevginizin ziyanlığına yanmayın! Hasarı tespit edin yeter! Bedelini, fazlasına canımı ekleyip ödeyeceğim! Sıyrılıp çekilirken aranızdan, ‘üstüm kalsın’ diyebileceğim! Meğer siz, nasıl da yetermişsiniz size! Bilemedim… Sağ olun, sizi sevmeme izin verdiğiniz için ve benisevdiğiniz için… ÜSTÜM KALSIN!!!