Evet, ßen Sokak Çocuquyum

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

şu dört direkli köprünün altında

açmışım gözlerimi

sahipsiz

rüzgar sarmış kundağımı

yağmurla beslenmişim

adımı insanlar koymuş

benden habersiz

benimsemişim

serseri derler, hırsız derler

derler, anlamam da

alınmam da

hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda

marka satmadım

gökyüzü yorganım oldu hep

dirseğim yastık

alışkınım; kara, yağmura, soğuğa

üşümem

sıcak dokunur bana

özlemem, hiç tanımadığım hisleri

istemem varlığını bilmediğim şeyleri

kıskanmam hiç kimseyi

özenmem

halbuki bilmez kimse

kendilerinden şanslı olduğumu

daha özgür

ve daha zengin

şu deniz herkesten çok benimdir

arkasındaki orman da

bütün sokaklar benimdir herkesten çok

her simitçi biraz bana çalışır

aslında her çocuktan daha çocuğum

canım hiç sıkılmaz buralarda

en sevdiğim oyundur

köşe kapmaca

yalnız da değilimdir

yüzlerce kardeşim var

benim gibi, bana benzer

kimse ayırt edemez bizi

birbirimizden

geceleri toplanmaya başlarız

el ayak çekildikten sonra

konuşuruz, güleriz, dertleşiriz

biraz farklı olsa da

herkes kadar biz de umut besleriz

hayallerimiz de vardır

ayın dolaştığı yerlerde

herkes kadar okumuşluğum da vardır

her tip insandan bir harf öğrendim

insanları en iyi ben tanırım

okuldan, öğretmenden anlamam ama

bu sokakların mektebini bitirdim

bana lazım olanı öğrendim

herkes kadar insanım da galiba

herkes kadar ben de bazen ağlarım

kafam da var, kalbim de

severim de, düşünürüm de

yalnız ben sokak çocuğuyum

sokaklarda yaşamak tek suçum

bir gün ben de gideceğim buralardan

herkes gibi

yalnız biraz sessizce

kimseler anlamadan

cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek

belki

belediye kaldıracak gürültüsüzce

ağlayanlar olmayacak başucumda

bir hayırsever uğramazsa geçerken

mezarım da çorak kalacak sonunda

benim gibi

içimizden kimin gittiği

fark edilmeden

biri alacaktır yerimi

vakit geçmeden

evet, ben sokak çocuğuyum

bu sokaklarda ne ilk

ne de sonuncuyum

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Evet, ßen Sokak Çocuquyum şu dört direkli köprünün altında açmışım gözlerimi sahipsiz rüzgar sarmış kundağımı yağmurla beslenmişim adımı insanlar koymuş benden habersiz benimsemişim serseri derler, hırsız derler derler, anlamam da alınmam da hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda marka satmadım gökyüzü yorganım oldu hep dirseğim yastık alışkınım; kara, yağmura, soğuğa üşümem sıcak dokunur bana özlemem, hiç tanımadığım hisleri istemem varlığını bilmediğim şeyleri kıskanmam hiç kimseyi özenmem halbuki bilmez kimse kendilerinden şanslı olduğumu daha özgür ve daha zengin şu deniz herkesten çok benimdir arkasındaki orman da bütün sokaklar benimdir herkesten çok her simitçi biraz bana çalışır aslında her çocuktan daha çocuğum canım hiç sıkılmaz buralarda en sevdiğim oyundur köşe kapmaca yalnız da değilimdir yüzlerce kardeşim var benim gibi, bana benzer kimse ayırt edemez bizi birbirimizden geceleri toplanmaya başlarız el ayak çekildikten sonra konuşuruz, güleriz, dertleşiriz biraz farklı olsa da herkes kadar biz de umut besleriz hayallerimiz de vardır ayın dolaştığı yerlerde herkes kadar okumuşluğum da vardır her tip insandan bir harf öğrendim insanları en iyi ben tanırım okuldan, öğretmenden anlamam ama bu sokakların mektebini bitirdim bana lazım olanı öğrendim herkes kadar insanım da galiba herkes kadar ben de bazen ağlarım kafam da var, kalbim de severim de, düşünürüm de yalnız ben sokak çocuğuyum sokaklarda yaşamak tek suçum bir gün ben de gideceğim buralardan herkes gibi yalnız biraz sessizce kimseler anlamadan cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek belki belediye kaldıracak gürültüsüzce ağlayanlar olmayacak başucumda bir hayırsever uğramazsa geçerken mezarım da çorak kalacak sonunda benim gibi içimizden kimin gittiği fark edilmeden biri alacaktır yerimi vakit geçmeden evet, ben sokak çocuğuyum bu sokaklarda ne ilk ne de sonuncuyum