Bir Tek Hüzün Vardı

Güneş,tan yerinde, yeni bir güne sancılı,doğdu doğacak

Kumsal da yanan ağaç parçaları, yanmaktan yorgun

Alevleri resim çizemiyor artık, hükmü var orda külün

Deniz bir adım ötede yerinden memnun

Dalgalar tembel, sessizliğe sahip çıkma çabasında alabildiğine

Çıt yok hiçbir yerde

Gece sabahı beklerken suskun

Küçük ormanın bitiminde bir kulübe ıssızlığın sahibi sanki

Kenarda kırmızı bir çocuk bisikleti belli hiç binilmemiş

Sepeti, zili, çıngırağı, ekleme yan tekerleri el değmemiş öksüz, küskün

Ateşle deniz arasında alçak bir masa, özenle hazırlanmış

iki kişilik beyaz porselen servis

Biri kullanılmış diğeri dokunulmamış, sahipsiz, birini bekler gibi

Katlanır iki metal sandalye, onlarda masa gibi siyah örtülü

Sağdaki sandalyede kırmızı bir omuz şalı, üstüne gonca gül iliştirilmiş,

Oturulmadığı belli kumda emanet duruşundan

Diğer sandalyede bir adam ellisini geçmiş

Kaç aydır tıraş olmamış kim bilir!!!

Avuçlarının arasında zayıflıktan ufalmış yüzü, dirsekleri dizlerinde

Bedeni sandalyede ama kendi yok … gözleri denize kilitli

Belli ki gece öyle başlamış ve bitmeyecek kadar uzun

Ortalıkta tek dolaşan hüzün

Ateşten çıkan duman son deminde

-salına salına yön arıyor kaçmaya-

Aylardan ağustos bir Pazar takvim on üç…

Güneş yine yırttı karanlığı bulutsuz bir güne sabırsızca

Gece karanlığını sakladı gitti, simsiyah masaya

Güneş meraklı, giden gece hüzün yüklü

Bir kulübe,

Bir adam,

Uslu bir deniz,

Sönmüş bir ateş,

İki sandalye,

Kırmızı bir şal