Gönlümün Doğum Lekesi

Kırıklarından taç yaptım kendime Hayaller taşıyorum başımın üstünde Paramparça




Bir sonbahar rüzgarının dalından ayırdığı yaprağın kaderi gibi oradan oraya savrulmakla geçiyor ömrüm güç bu Zor bedeller ödedim ömrümce ödüyorum halen zor zamanlar geçiriyorum acılarım öyle yoğun öyle çirkef ki ağlayamıyorum bile ama saklıyorum bana ait olanı gizliyorum yine de Gözlerimi açmakta zorlandığım ama katiyen uyumadığım gecelerimde sığındığım düşüm o Benimle beraber doğmuş olmasının verdiği güven var onda her zaman benimle gözlerimi yumup toprak olup yok oluncaya kadar da benimle olacağı için bu denli yaşıyorum belki de onu o yüzden küçülmüyordu ona bakışlarım hep canlı gözlerle hep iri iri bakışlarla hayallerime katıyorum onu

Doğum lekem o benim gönlümün lekesi Çıkmayacak olan

Öyle güzel bir yere saklanmış ki kimse göremiyor bulamıyor Kirletemiyor onu ulaşamıyorlar ona Yalnızca ben biliyorum yerini istediğimde ben yaşıyorum onu doyasıya düşüme renk katıyorum onunla Bekliyorum ki gelsin gelsin beni sarp karanlıklarımdan kurtarsın Adına layık olduğunca beni hayata bağlasın Gözlerimdeki pusu nemi kaldırsın merhem olsun beni uykularımdan uyandırsın Umut olsun hayatımı yeşillendirsin Çirkef acılarıma üç noktalar koymaktan vazgeçirsin beni Cümle sonlarıma konulan asil bir nokta masallarımı kıskandıracak bir mutlu son olsun

Bir benzeri de onda olsun o lekenin beni benim onu hayal ettiğim gibi hayal etsin Doğum lekeleri çıkmaz çıkmayacağını benden asla gidemeyeceğini bilsin

Saklıyorum onu usulca sessizce kimsenin ulaşamayacağı yerlerde Gece yastığıma başımı koyupta düşündüğümde sadece benim bulabileceğim labirentlerde gizliyorum onu Kirletilmemiş kırıklara uğramamış Hiç ona açılmamış şekilde

Bekliyorum gelecek hissediyorum Benle yaşayacak nefes alacak kaybolmayacak asla bende

Hayal kurmak ne de özlemişim seni