Gömün Bugün Beni Yüreğimdeki Küçük Kızın Gözbebeklerine...!

Yüreğime gömün beni bugün


Yoruldum sivri çakıl taşlarına benzer aşkların üzerinde yürümekten


Dalgaların kıyıya vurup, savurup koynuna aldığı


ince bir kum tanesi olmak istiyorum


Ve boğulmak kendi mavilerimde


Deniz yıldızının beş kolundan bir tanesi bile saramadı beni


Oysa ince sızılara da, keskin acılara da alışkın benim bedenim


Suların durulduğu bir denizde oynaşan martıları hiç izlemedim


Yüreğinize gömün beni bugün


Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreğinize


Yorgunum kırık dökük kelimelerle konuşmaktan


Yorgunum boş yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan


Usandım kendini tekrarlayan başlangıçlardan


Kendi yüreğimin kara deliklerine saklanmak istiyorum


Hiçbir ışığın sızmaya gücünün yetmeyeceği


Hiçbir umut çiçeğinin yeşermeye yeltenmediği


Hayallerin kucağında öyle gündoğumları, öyle manolya kokulu ilkyazlar yaşadım ki


Ağır geliyor artık sabaha varmayan gecelerin gerçekliği


Saklanmak kendime ve yavaş yavaş yok olmak istiyorum


Gömün beni yüreğimdeki küçük kızın gözbebeklerine


Balköpüğü damlalar damlıyor göğsüne


Çocuklara özgü umursamazlık, çocuklara özgü vurdumduymazlıkla yaklaştı aymazlıklarınıza


Uçurtmalar uçurdu bilmediği gökyüzüne


Bir bedenin içine sığmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte


Güzelliğe tutkun, şehvete aç bakışların yükü altında ezildim


Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarımı bu süslü elbise


Dokunabileceğiniz yumuşacık bir ten isteyen elleriniz


öpebileceğiniz arzulu dudakları hedef belirlemiştiniz


Oysa dokunmanın hiç aklınıza gelmediği bir yüreğe de sahibim ben


Orada ebruli bir kadın bekliyor


Kendimden yorulup, kendime kaçmanın kısır döngüsüne yolculuğum


Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkındayım


Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum


Oysa yalnızlığım öyle koyu bir renk ki bugün, toprağa bile koyamıyorum


“Kayıp” ilanı vermek istiyorum ruhum için:


“Bir tutam umuda muhtaç, yarına dair özlemlere aç, belirsizliğin kıskacında yarım bir ayraç”


Var mı böyle bir ruh etrafınızda sahipsizce dolaşan!


Kayıptır kendisi!


Ulaşın lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boğuluyorum, çok ama çok derinlerde


Kendi yarattığım sahte balonların içine oturup


Kendi yarattığım sahte diyarları izledim gökyüzünden


Kulaklarım sağır oldu patlama sesinden


Patlayıp sönen sahte balonum muydu, boş hayallerim miydi bilemedim


Patlama sonrası sessizliğindeyim ben


Küçük bir masal ülkesi kurmuştum kendime, kraliçesi ve tek hakimi olduğum


Sınırlarımı yerle bir eden bu deprem nereden çıktı birden


Fay hattının tam üstünde mi inşa etmişim değerlerimi


Kaçışlar çözüm olur mu ki


Yıkılan binaların taze yanık ve toprak kokusu mu, yoksa yıkılan değerlerim mi hıçkırıklarımın sebebi


Bir kaosun içinde içiçe geçmiş hepsi


Gömün, gömün beni yüreğime


Emanet ediyorum elimde kalan son üç beş sevincimi bir avuç dosta


Tek mirasım bu, o da yalnızca anlayana


Gidiyorum kendime Gömün beni bugün yüreğime