Ölemedim!

Ölmedim işte Ölemedim Demek ki yaşamam gerekliydi Bir gizli kuvvet olmalı bizi yaşatan…




Yaşamakla ölmek arasındaki maceramızı düzenleyen çaresizliğimizi her yerde yüzümüze tokat gibi indiren bir büyük kuvvet olmalı





Şimdi seni daha çok seviyorum…Meğer ölüm senin kadar güzel değilmiş





Şimdi güzelliğin daha yakıcı, daha alımlı





Bütün neden`ler senin için yaşamayı gerektiriyor şimdi





Nasıldım , nasıldım o gece, o gün bilemezsin? eski, taş binalar üstüme yıkılıyordu, başımda parçalanıyordu vitrinlerin camları







Her taşıt beni ezip geçiyordu yanımdan…





İnsanlar alnımda yürüyordu çamurlu pis ayaklarıyla Rüzgar gırtlağıma yapışmış bir el gibiydi…



Kitaplar, dergiler, gazeteler gördüm boyalı dükkanlarda





Hepsi ölmek diyordu…Yalnız ölümdü gördüğüm kaldırımlarda…





Artık her şey boştu, yalandı…









Kirli bir çamaşırdı üzerimde yaşamak Umutlarımı yitirmiştim…



Arayıp bulacak gücüm kalmamıştı…Öylesine yorgundum, bitkindim…



Ellerimi sevmiyordum,gözlerim utanç veriyordu gözlerime…



Damarlarımdaki kan rahatsız ediyordu beni…



Ölmek, gitgide bir umut haline geliyordu içimde…



Büyüyor, büyüyordu…





Boşlukta bir tel gerilmeye başladı…



Gerildi, gerildi Sonra kan rengi bir karanlığa düştüm…



Duvarlar kırmızıydı, yerler, masalar, sokaklar, insanlar hep kırmızıydı, Ama karanlıktı yine, korkunç bir karanlıktı



Kırmızı sisler içindeydim





Dört yanım denizdi, kıpkızıl…





Sonra rengi değişti çevreminBulutlar dağılmaya başladı



İlk gün ışığı merhaba dedi pencereden, yeşil yapraklar el salladı







Bir adam uzun uzun öksürdü





İlk ellerimi buldum vücudumda, derken ayaklarımı, gözlerimi, dudaklarımı, saçlarımı buldumve seni düşündüm





İşte o zaman yaşadığımı anladım, utandım