Nefesimi

Ayrılıklar uyandırmalı kör yüreğimi

Cehennem yangınlarından

Ölmeden çıktıysa bedenim; artık

Benim olmalıyım, benim

Yeter yüreğimi bir çift gözün

Ateşine rehin verdiğim Ateş artıyı

Değildir karşılığımız Pusatını dağ

Sisinden alan, firarını mermisine

Emanet eden bir namludur bu

Eşkıya sevda ki; zulasında asılı

Durur kefenlediği ölümü

Ellerinin çeliğine su verilmiştir ta

Adem`den beri Bilir ve intihar

Cüretiyle yoklar yüreğinin tetiğini

Güneşin kızılca kıyametine çatar

Kuruyan umut dallarını Yanacaksa

Cehennemden beter yanmalı!

Kim anlar ki eşkıyanın sağlamlığını;

Özleminin çiseyle yıkanmış şafak

Değerini kim? Hani ellerine kuşlar

İnerdi, kardan üşüyen kuşlar

Bahçen kuş sevinçleriyle inlerdi ay

Şahrud

Eşkıya yüreğime çığ düştü

Üşüyorum ha

Aç ellerini


SeyDuNa