Bedirhan Gökçe-Zigon Sehpa

Bugün ordaydım,

Aynı yerde, aynı evde

Aynı kapıdan girdim içeri,

Tesadüf bu ya,

Aynı anahtar kalmış bende

Sandalyede yeleğini unutmuşsun,

Masada kahkahanı, mutfakta bardağını,

Salonda duruşunu unutmuşsun,

Sonra yan odada hıçkırığını,

Koridorda gözyaşlarını

Kapıda çarpıp çıkışını unutmuşsun

Bir çiçeğin zehri düşmüş, zigon sehpaya,

Bir rujunun rengi düşmüş, oval aynaya,

O kavgadan arta kalan kırık vazoyla,

İkimizin kalbi düşmüş tozlu balkona

Duvardaki resminde gülüşün kalmış,

Son içtiğin fincanda dudak izlerin,

Portmantonun yanında gidişin,

Kapıda bıraktığın ayak izlerin kalmış

Yastığının üstünde saçını buldum,

Posta kutusunda mektuplarını,

En son dinlediğin şarkını buldum,

O hicazda kalmış gözyaşlarını

Yazan böyle yazmış demek ki,

Nasıl anlam buldu sen olmayınca:

“Neyleyim köşkü neyleyim sarayı,

İçinde salınan YAR olmayınca…”


bEDİRHAN GÖKÇE