...::SÜKÛT-U HÜZÜN::...

SÜKÛT-U HÜZÜN

İçimin en iç odalarına hapsetmiştim seni Yıllar yılı tutsağımdın sen benim, senin haberin yoktu… Gözlerinden, sözlerinden ve hiç büyümeyen, çocuk kalan yanlarından ibaret bir “sen”di içimde tutsak olan
En katışıksız sevgilerle besliyor, kem nazarlardan korumak için üzerine titriyordum içimdeki “sen”in…
Hiç büyüme istiyordum, hep öyle kal,masum kal,küçük kal,bende kal…
Ama zamanı durduramıyordukZaman akıyor,aktıkça içimdeki seni benden söküyordu sanki,canımı yakıyorduSen içimden kayıyordun,içime koyuyordun,ben istemesem de büyüyordun
“Sen” büyüdükçe sığmıyordun içimeKalemimden satırlara dökülüyordun sızım sızımTarafından hiç okunmayacak satırlara seni yazıyor,şiirlerime seni diziyordum
Büyüttükçe seni eksiltiyordum kendimi, eskitiyordum…
Eski bir “ben”de yeniyetme bir “sen” duruyordu şimdi Sen hırçınlaşıyor ben aksileşiyordum Kuşak çatışmaları yaşıyorduk seninle…
Gün geçtikçe azalıyordu ortak dilimizdeki kelimelerKelimeleri tüketiyor,elimizde kalan “tek hece”ye yüklüyorduk bütün manaları
Biz bütün manaları yüklemeye çalıştıkça ağırlaşıyordu aşk,derinleşiyordu,bir çukur gibi büyüyordu,ve bizi derinlerine doğru çekiyordu
Kavanozdaki balık kadar çaresizdin Suya mecbur özgürlüğe muhtaç İçim dardı sana, fakat dışarısı da yasak
Ben sana bencilleştikçe “sen” asileşiyordun
Çoktan yitirmiştik bütün ortak paydalarımızı Payımıza düşense yine yalnızlık olmuştu
Aşk içinde yalnızlık… Senaryosunu ikimizin yazdığı bir yalnızlığın başrol oyuncularıydık Yalnızlık tek kişilik bir oyundur oysa… Mecburiyet sahnesinde alkışsız ve seyircisiz oynanır
Sen ve ben “biz”i kaybedeli beri yitirdik ikimize ait bütün ümitleri…
Ve ümitlerimizin bittiği yerde başladı bütün iç savaşlar
Oysa sevgi kale’m de korumaya çalıştığım sendin…Ama sen içimden yıktın kale’miO zaman dalgalandır yıkık burçlarımda isyan bayrağını diye bekledim “sen”onu da yapmadın…
Ne bir isyankâr kadar cesaretin vardı, ne de davana sahip çıkacak gerçekçiliğin

Yıkık ,viran,işgal edilmiş bir şehir şimdi içimde duranSen ise muzaffer bir komutan edasıyla geçiyorsun içimdenKazandın bütün iç savaşlarımızı zafer senin…
Hadi mâmûr et işgal ülkeni, diye beklerken sen ateşe verdin viranelikleri…
Sonu baştan belliydi savaşımızın, Ben sana yenilmeye çoktan razıymışım meğer Bütün kayıpları göze almıştım Nerden bilirdim seni de kaybedeceğimi?
Bütün kayıplarıma karşı seni kazanacağımı sanmışım
Benliğimi “sen”de yitirmenin bedeli olmalıydı ödediğim…
Ödediğim bütün bedeller bir parça daha götürüyor içimden Benden eksilen bütün parçalar “sen”i tamamlıyor
“Ben”,”Sen” oluyorum, yitiyorum, bitiyorum… Derdimle dermanımı “sen”de tüketiyorum
İçimin sokaklarına vuruyorum kendimi Bütün yollarım sana çıkardı oysa Şimdi çıkmaz sokaklarda kayboluyorum
Viranelerime baykuşlar tünemiş ansızın, gül bahçelerimde şakıyan bülbüllerim baharlarda kalmış Sana sunmuştum bütün baharlarımı, içim hüzün sarısı şimdi Beklediğim ayaz, beklediğim kara kış…
Mevsimsiz yalnızlıklar dökülüyor dev umut ağaçlarımdan Bütün dallarımı kırdın da gittin
Hiç kesişmeyecek yollara düştük seninle Her adımda, her nefeste, her saniyede biraz daha uzaklaştık
Artık bakışlarımız yabancı, sükûtumuz hüzün, beraberliklerimiz ayrılık
Hadi; yitirdiğimiz bütün sözlere inat sessizliğin dilinde konuşalım
Arzuhale kifayet etmeyen bütün kelimeleri dökelim sükûtumuza
Sessizliğimiz sükût-u hüzün olsa da…

Hadi; yitirdiğimiz bütün sözlere inat sessizliğin dilinde konuşalım


çok güzel yazıosun yüreğine sağlık

seninde okuyan gözlerine sağlık canım