Sen Bile Ağlıyorsun Efendim...

Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem bir gece zevcesi Ümmü Seleme’nin evinde idi Gece yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla (ALLAH’a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu Ümmü Seleme, Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’i yatağında görmeyince kalkıp onu aramaya koyuldu Bir de baktı ki Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe kaldırmış, ağlayarak ALLAH’a şöyle yalvarıp yakarıyor:

“ALLAH’ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme Beni, düşmanların bana gülme vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme

ALLAH’ım! Beni kurtardığın kötülük ve çirkinliklere geri çevirme

ALLAH’ım! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi başıma bırakma; kendin beni her şeyden ve her afetten (beladan) koru”

Ümmü Seleme Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in bu durumunu görünce ağlayarak kendi yerine döndü Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem Ümmü Seleme’nin ağlama sesini duyunca, ona doğru gidip ağlamasının sebebini sordu

Ümmü Seleme şöyle dedi:

“Ya Resulallah! Senin ağlaman beni ağlattı Sen neden ağlıyorsun? Siz katında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza rağmen ’ALLAHtan böyle korkuyorsunuz, ALLAH’tan bir an bile sizi kendi başınıza bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize!”

Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem onun sözüne karşılık şöyle buyurdular:

“Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden korkmayayım, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysa ki ALLAH'U Teala, Hz Yunus’u bir an kendi haline bıraktı ve onun başına gelmemesi gereken şey geldi!”
=alıntı=