Abdullah-İ Ensârî Hazretleri

"Yâ Rabbî! Dostlarını öyle yaptın ki, onları tanıyan sana kavuşuyor ve sana kavuşmayan onları tanıyamıyor Yâ Rabbî! Her kimi felâkete düşürmek istersen, onu dostlarının, evliyânın ve gerçek İslâm âlimlerinin üzerine atarsın"
"Öyle zaman olur ki, Allahü teâlâ bir kulunu ibâdetleri ile meşgûl eyler O ibâdetler, o kulun azıtmasına sebeb olur Yâni kibir ve ucba kapılmasına yol açar Yine öyle zaman olur ki, o kulunu bir işe, bir günâha düşürür O günâhı sebebiyle kul o kadar üzülür ki, bu üzülmesi o kimsenin hidâyetine sebeb olur Hâline bakıp gafletten uyanır Tövbe ve istigfâr eder Bu her iki durumda da atılgan olmamalıdır Allahü teâlâ, cesâret ve atılganlıkla günâh işleyip de; "O bizi affeder" diyen kullarını sevmez Günâhları küçük görmekten daha zararlı bir şey yoktur Günâhların küçüklüğünü değil de, kimin koyduğu yasakları çiğnemekte olduğunu düşünüp, hayâ etmelidir"
"Hak teâlânın sevdiklerinin yolunda olmak ile dünyaya kıymet vermek, dünyâya düşkün olmak, bir arada bulunmaz Bu yolda bulunan bir kimsenin kalbinde, dünyânın zerre kadar kıymeti bulunursa, yağdan kıl çıkması gibi, kolayca bu yoldan çıkar Allahü teâlânın dostları, dünyâya hiç kıymet vermezler, onun için gam yemezler Bütün dünyâyı bir lokma hâline getirip, bir velînin ağzına koysan, israf olmaz Gerçek israf, bir şeyi Allahü teâlânın rızâsına aykırı olarak sarfetmektir Allahü teâlâ, dünyâyı eliniz ile terketmeyi değil, kalbiniz ile terketmeyi ister ve beğenir"
"İşlediğin tâat ve ibâdetleri beğenmemelisin O tâat sana hoş gelmemeli, bir lezzet aramamalısın Tâatini beğenmek şirktir Yalnız Allahü teâlânın emri olduğu için, buyurulduğu gibi, yânî ilmihâl kitaplarında bildirdiği gibi işlemeli Tâatini Hak teâlâya ısmarla ve kendi beğenmeni şeytanın yüzüne çarp Beyt:
Bir amel ki kalbine hoş gelir
Bir günâhtır ki özrü müşkildir
"Bedbahtlığın, zarar ve ziyân içinde olmanın en açık alâmeti, Allah yolunda hergün ilerleyememektir"
"Malı seviyorsan, yerine sarf et de sana sonsuz arkadaş olsun! Eğer sevmiyorsan, ye de yok olsun"