Hırpalanmış Çocuk Sendromu

İkinci Dünya Savaşı sonuna kadar, küçük çocuklarda görülen birçok zedelenmeler belirsiz kemik hastalıklarına ve kan dlskrazilerine (kan bozuklukları) atfediliyordu Artık, diğer birçok memeli türlerinde olduğu gibi, insan anne ve babanın da çocuklarını, bazen devamlı olarak,hırpalayabildikleri anlaşılmıştır 1962 yılında Kempe, çocuk hırpalamanın belli bir sosyo-ekonomik sınıfa, veya mutlaka akıl hastalarına özgü olmadığını göstermiştir Bazı ebeveynlerde ya kişilik bozuklukları () vardı, ya da psikopatlardı () Bazıları sürekli kızgın ve öfkeliydiler, öbürlerinde ise şiddetli emosyonel bozukluklar vardı ve çocuklarından sevgi bekliyorlardı Bazıları ise, ortalığı dağıtan, ilgi bekleyen çocukları tarafından düzenleri ve hayatları bozulunca öfkelenen aksi, disiplinli, titiz kimselerdi Bu ebeveynlerden birçoğu kendi çocukluklarında şiddet görmüş olabilirlerÇoğu zaman vücudunda, bazen bir iki günlük yaralar bulunan bir çocuk ebeveyni tarafından bir hastaneye veya bir doktora getirilir ve çocuğun yataktan yahut merdivenlerden düştüğü hikâyesi uydurulur Teşhis güç olabilir Oysa bütün vücudu kapsayan röntgenler daha eski, iyileşmiş yara izlerini meydana çıkarır Ebeveyn ile anlayışlı, fakat uyanık bir görüşme şarttır; ebeveyn tehdit veya itham edilmemeli, çocukla ilgili duyguları tartışılmalı ve onları nasıl kızdırdığı öğrenilmelidir Çok çocuklu ailelerde ebeveyn bazen yalnızca bir tek çocuğunu hırpalamaz; buna rağmen, hırpalanan çocuk çoğu zaman küçük yaştan beri istenmeyen çocukturBu çocuklar için tehlike son derece büyüktür Herhangi bir şüphe üzerine ustalıklı bir psikiyatrik ve sosyal yardımdan yararlanılmalıdır (örneğin bölgesel çocuk kurumları gibi) Bazı vakalarda polis müdahalesi gerekebilir Oysa ustalıklı bir ihtimamdan sonra hile, bu gibi çocukların % 60'ı yeniden hırpalanırlar Bu durumlarda çocukları ailelerinden ayırmak gerekebilir Çocuk Katilliği