Kumpaz

Kumpas bahçelere kanat çirpma derdindeyken gün isigi
yelkovansiz karlar düstü topragimiza
bir bir kirildi içimizde sakli yesil dallar
yikildi basimiza bahar kokulu çimlere kurdugumuz çadirlar
unuttuk vefayi
vazgeçtik tutunmaktan gönül bagina
kapildik kösk kilikli viranelerin soguk girdabina
kagit çalan ellere kaptirdik nakisli yastiklarimizi
kareyi tamamladigimiz uykularda yitirdik sabahlarimizi

mahkûm kilinirken gülüslerimiz çürümelere
en eksik aci yanimizdir seyirci kalmak desiselere
degil mi ki her yandan dökülen gri sulara inat
çirpinip kiyiya çikmaya deger yine de hayat
o halde simdi zaman
bütün kumpaslarin kuruldugu girdaptan sökerek adimizi
yüzsüzlügünden utanmayan maskelerle kavgaya durmak
ve ayiklayarak ruhumuzu zedeleyen ayna kiriklarini
yarini çuha altinda saklayan mizikçilarin oyununu bozmak zamani Nazlihan Hasköylü