Sağa Çektim, Bekliyorum...

Şizofreni, zihin bölünmesi anlamına gelen bir hastalıktır
Biyolojik ve genetik faktörlerin yanısıra, özellikle eğitimde tutarsızlık, verilen çelişkili mesajlar yahut belirsiz, anlamsız, korkutucu olaylar ruhsal dünyada bir parçalanmaya yol açabiliyor, bu da sonunda gerçeklerden tamamen kopmayla ve bir hayal dünyasında yaşamayla bitebiliyordu

Bu delikanlı o noktaya gelene dek neler yaşamıştı kim bilir?
"Ben iyiyim doktor ağabey, ben iyiyim, hiçbir şeyim yok Sağa çektim, bekliyorum"
Böyle demişti Hüseyin, daha odaya ilk girişinde
Onsekiz yaşındaydı
Şizofreni hastasıydı
Gözlerinde hayalet görmüşçesine bir korku ile hiçbir şey görmüyormuş gibi boş bir bakış yer değiştiriyordu
Çocuk gibiydi tavırları
Büyümeyi reddetmiş, zamanı geri çevirip küçük bir çocuğun o problemsiz, saf dünyasına dönmüştü sanki
Artık mücadeleyi bırakmış, dış dünyaya kapılarını kapatmıştı
Kendisine ait bilinmez bir dünyadaydı
Neyi neden yaptığını, ne zaman ne yapacağını kestiremiyordu ailesi
İnsanlardan kaçıyor, bazen kendi kendine birseyler konuşup gülüyordu
Ama, gariptir, halinden memnun görünüyordu Ve yerli yersiz aynı sözü tekrarlayıp duruyordu:
"İyiyim ben, iyiyim Sağa çektim, bekliyorum"

Çocukluğundan ilk hatırladığı, babasından yediği bir tokattı
Oyundan eve biraz geç gelmiş, evdekiler onu çok merak etmişlerdi
"Geldim işte, sevinin" dercesine masum bir neşeyle yüzüne baktığı babasının öfke dolu bakışları, yediği tokat esnasında gördüğü yıldızlara karışmıştı
Neye sinirlenmişti babası, bilemedi Çok korktu ve yatağına gidip ağladı
Babasının -asabi- olduğunu, bazen işten gergin geldiğini, o yüzden ufak şeylere sinirlendiğini, -aslında iyi bir insan- olduğunu zamanla annesinden öğrenmişti
İyi de, kendisinin ne kabahati vardı ki? Hem babası -Sizin için çalışıyorum, ablanın ve senin geleceğiniz için yoruluyorum- demiyor muydu?
Bizim için çalışıp yorulduğu ve sinirleri bozulduğu için bizi dövmesi nasıl işti? Bizden intikam mı alıyordu yoksa? Neden ki?

Bazen -aslan oğlum, akıllı oğlum- derdi babası kendisine, bazen de -salak, haylaz!-
Ne zaman nasıl tepki alacağını bilemiyor, güvensizlik içini kemiriyordu

Babasına bile güvenemeyecekse, bu dünyada kime güvenebilirdi ki?

Annesi, babasının aksine, çok şefkatliydi Bir o kadar da evhamlı
Devamlı peşinde dolaşır, -Hasta olacaksın- der, başka şey demezdi
Bu aşırı ilgiden boğulacak gibi oluyordu bazen Ama seviyordu kendisini ve dövmüyordu ya; yetebilirdi bu
Bu sevgi uğruna bazen kişiliğini feda etmesi gerekiyordu ama, olsundu
Hep sevildiğini bilmek güven vericiydi zira
Ama hayır; maalesef her zaman sevmiyordu annesi onu
Uslu olduğu zamanlarda geçerliydi bu sevgi Şartlı bir sevgiydi yani
Annesinin hoşlanmadığı birsey yaptığında -Seni doğuracağıma taş doğursaydım- sözünü sık duydu
Bir gün dayanamayıp -Acaba benim gerçek anne-babam siz değil misiniz?- sorusunu sorduğunda, annesi öfkeli gözlerle -Saçmalama salak!- diye bağırdı
Bu cevap acaba ne anlama geliyordu? Bazen annesiyle babası kavga ederlerdi
Daha doğrusu, öyle hissediyordu İçeriden bağırışlar gelir, yanlarına gidince susarlardı
Birşey yokmuş gibi davranırlardı Ama evde birkaç gün sessiz bir gerginlik olurdu
İçini dağlardı bu gergin dönemler Neydi problem, anlayamadı hiç Neden anlatmazlardı ki?
Problem varsa söylesinler, yoksa güzel güzel sohbet etsinlerdi Böylesi daha mı iyiydi sanki? Suratsız bir çocuk olmuştu artık
Evlerine bir misafir geldiğinde ise, keyfi biraz yerine gelirdi
Anne baba ne kadar gergin de olsalar misafirin yanında gülümserlerdi çünkü
Yalancıktan da olsa onları öyle mutlu, kibar, konuşkan görmek hoşuna gidiyordu
Hoşuna gidiyordu da, neden biz bize iken böyle davranmıyorlardı ki?
Biz komşulardan daha mı değersizdik?
Saflık derecesindeki patavatsızlığı misafirliklerde başına dert oldu
Anne-babasının evde -kel toş- dedikleri komşu evlerine misafir olduğu bir gün ona -kel toş- diye seslenince buz gibi bir hava esmişti Ablası çimdikledi Yanlış mı söylemişti adını yoksa? Adı bu değil miydi? Niye öyle diyorlardı o zaman?

Gelen giden arttıkça, çelişkiler de artıyordu "Yine mi o gıcık tipler geliyor? / Aman efendim ne iyi oldu da geldiniz?" "O Ayten de çok saçmalıyor canım / Haklısın Aytenciğim, naaparsın?" "Keşke evde yok deseydin oğlum / İnanın çok özlemiştik"

Bir kenara çekilmiş, sessizce izliyordu çoğunlukla Bu karmaşık oyunun kuralı acaba neydi?
İlkokula başlayışını, evdeki sıkıntılardan kaçış olarak, sevinçle karşılamıştı
Ama siyah önlükler, anlamsız kısıtlamalar olmasa daha iyi olurdu
Hele bazen bayat nutuklar atıp bazen de öfkeyle bağıran asık suratlı öğretmenler olmasa çok da güzel olabilirdi
Nutuklarda başka konuşuyorlardı, koridorlarda başka

"Gelecek sizin elinizde / Siz haylazsınız!" "Okuyup büyük adam olacaksınız / Adam olmazsınız siz!" "Bu ülkenin umudu sizlerde / Sizi her gün dövmek lazım!" "Atatürk bu ülkeyi sizlere bıraktı / Aptallar!"

Anlayamıyordu çoğu şeyi Atatürk’ü öğretmişlerdi ona önce ve sonra ve hep-beden eğitimi dersinde bile "En büyük o! Bizi kurtardı Bir millet yarattı" Ama Hüseyin dedesinden "Allah en büyüktür, tek yaratıcı Odur" diye öğrenmişti Bir gün öğretmenine "Allah mı büyük, Atatürk mü?" diye sordu Öğretmen ters ters baktı ve "Böyle saçma soruları bir daha sorma; fena olur" dedi Korktu yine Korkmaya alışmıştı zaten Korkutucuydu dünya Nasıl korunacaktı?

İlkokul öğretmeni kopyaya çok kızardı Bir kez sınavda kopya çeken bir arkadaşını sınıfın ortasında evire çevire dövmüş, hatta bacağını kanatmıştı
Kopya kötüydü, çekmemeliydi Hiç çekmedi de Son sınıfta ilkokullar arası bilgi yarışmasına katıldılar Final yarışmasında öğretmeni yanlarına yanaştı ve "Şöyle bir soru gelecek, cevabı da şu" diye fısıldadı Duymazdan geldi Kopya kötü değil miydi? Öğretmen kendilerini deniyordu herhalde Yarışma sonrasında öğretmen "Beni niye dinlemediniz? Size cevabı söyledim Ya yarışmayı kaybetseydiniz?" diye bağırınca, kafası iyice karıştı Bir gün birisi "Bunlar kamera şakasıydı" diyecek diye bekliyordu Ama ya değilse?

Bir de kafasındaki çelişkileri tutabilseydi! Anlaşılan, onları kendi kendine ve kendince çözmesi gerekecekti Yapabilirse…

Susmak çok iyiydi aslında Zaten ilkokulda öğretmenleri hep "Susun! Çok konuşmayın bakayım!" derdi Ama lisede öğretmenler "Niye aval aval bakıyorsunuz, derse katılın biraz, sizin gibi koyunlar yüzünden bu millet geri kaldı!" deyince, sessiz ve uslu olma konusunda da çelişkide kaldı

Büyümeseydi keşke Hep küçük bir çocuk olarak kalsa ne iyi olurdu Zaten genellikle odasında tek başına oyuncaklarıyla oynamasına, onlarla konuşmasına, annesi "Hâlâ çocuk gibisin" diye tepki gösteriyordu

Ergenliğe girdiğinde garip şeyler yaşamaya başladı Öteden beri bildiği bedeninde o güne dek bilmediği şeyler oluyordu Ama kimseye soramadı Kimse de, ne olup bittiğini ona doğru düzgün anlatmadı Ayıp deyip sustular "Kızların şeyi var mı?" sorusunun cevabını bile arkadaşlarıyla başbaşa verip üç ayda öğrenebildi Yine o dönemde öğrendiğini sandığı bir yığın şeyi düzeltmesi yıllarını alacaktı

Zaten kızlardan yana başı dertteydi hep Çıktığı bir kız olmadığı için arkadaşları kendisiyle alay ediyorlardı Üzülüyordu Neredeyse sırf bu alaylardan kurtulmak için, hoşlandığı bir kızı gözüne kestirdi Ders aralarında onunla konuşmaya başladı Hatta ona âşık oldu bile denilebilirdi Ama bu kez de âşık olmasıyla alay edildi İnsanlar neden böyleydi ki?
Bir gün teneffüste hoşlandığı kıza "Seni seviyorum" demek geldi içinden Dedi de Ama kız ağlamaya başladı Hatta kendisini öğretmene şikayet etti Tabii ki, dayak yedi öğretmenden Çok üzülmüştü Durumu düzeltmek için kızın yanına gitti, özür diledi ve "Tamam, seni sevmiyorum" dedi Ama kız buna da ağladı Yine şikayet edildi, yine dayak yedi, yine anlayamadı neler olup bittiğini Su kızlar da garipti doğrusu

Okul dışındaki kızlara yöneldi ilgisi Yaşça büyük, tecrübeli ağabeylerle gezmeye başladı Çok şey öğrenebilirdi onlardan Öğrendi de Caddelerde gezip, gelen geçen kızlara laf atmaya başladı "Üf ağabey, şu kıza bak, çok güzel" "Hakikaten Hüseyin, ne kız bee? Sana bakıyo oğlum, asıl şuna" "Yok ağabey şu gelene asılayım Baksana o daha hoş Değil mi Ali ağabey?" Değildi maalesef "Daha hoş" deyip laf attığı kız, Ali abisinin kızkardeşiydi Birkaç küfürle paçayı kurtardı Sahipsiz kızlara asılmak iyiydi, sahipliler ise bacımız olurdu Ama sahipsiz dediklerimiz de bizim gibi birilerinin ablası yahut kardeşi değil miydi? Acaba şu an ablasına kim nerede laf atıyordu?

İğrendi bu çifte standarttan Çözemedikçe çözülüyordu
Çok fazla kızla çıkmak makbuldü arkadaş çevresinde Popüler bir delikanlının fazla kız arkadaşı olmalıydı Ama kızların erkeklerle fazla çıkmaları iyi değildi, "kaşar" damgası yerlerdi Peki o zaman erkekler kiminle çıkacaktı ki? Meselâ kendisinin kız arkadaşlarıyla gezmesi anne babasının hoşuna gitmişti Ama ablasının bir erkekle çıkması evdekilerin en büyük korkusu idi Kendisine bir kız telefon edince "aslan oğlum" diyen bakışlar gezinirdi üzerinde Ama ablasını bir erkek ararsa evde kıyamet kopardı

"Bu tutarsızlıklar beni deli edecek" diyordu içinden Sonunu hissetmişti sanki
Kur’ân okumanın ve ondaki emirlere uymanın çok güzel olduğunu öğrenmişti lise yıllarında Anne babası Kur’ân okumazlardı, ama "Okumak lazım, iyidir" derlerdi "Okumak lazım, iyidir" derler, ama okumazlardı Normaldi artık bu çelişkiler; pek üstünde durmadı O okudu, etkilendi Namaza başladı Kızlarla mesafeli olması gerektiğini de öğrenmişti Kız arkadaşlarıyla samimiyetini azalttı Bira içmez oldu TV izlemedi, sohbetlere gitti Bir gün anne babasını fısır fısır konuşurken gördü O akşam babası onu karşısına alıp konuşmaya başladı Bir problem olduğunu anlamıştı Bir problem olmasa babası onunla konuşmazdı çünkü; ancak bir problem varsa konuşurdu Sonunda babası dilinin altındaki baklayı çıkardı: "Evladım, aşırı gitme Namazını da kıl, gereğinde bara, pavyona da git Kur’ân da oku, kızlarla gezip içki de iç Dengeli yaşa" "Nerede yazıyor bu denge baba?" diye sordu Babası sinirlenip "İşte burada yazıyor" dedi ve avucunu gösterip yanağına okkalı bir tokat yapıştırdı Ağlamıyordu artık Etkileniyormuş gibi yapmaya çalışıyordu Ama direnci zayıflamıştı Kur’ân’ı da, namazı da bıraktı

Evlerinde televizyon hep açık dururdu Bazen açık-saçık programlar olurdu Spiker ‘Sok, Sok! Şu rezilliğe bakın!’ diye ekranı inletirken bir yandan da o rezillikler en ayrıntılı biçimde gösterilirdi Babası da hem onları seyreder, hem de "Tövbe, tövbe! Başımıza taş yağacak; şunların yaptıklarına bakın" derdi Hüseyin "Baba, başka kanala geçelim" deyince de, "Biraz bakalım canım, meraktan izliyorum zaten, neler olup bitiyor bilmek lazım" diye cevap verirdi Babasının bakışlarında merak denilemeyecek garip bir pırıltı olurdu oysa Hüseyin farkındaydı bunun Lise son sınıfta siyasetle ilgilenmek ama aşırı gitmemek gerektiğini öğrendi; nasıl olacaksa? Ve haber programlarını izlemeye, gazetelerdeki köşe yazılarını okumaya başladı Birçok şey öğrendi; özellikle dış politika konusunda Batılı olmak lazımdı Batılılar bizden üstündü Yok hayır, biz en üstündük Sadece, biraz geri kalmıştık Ama en güçlü, en akıllı bizdik Bu millet adam olmazdı Biz Batılıları seviyorduk, ama onlar bizi sevmiyordu Onlar bizi sevmediği için biz de onları sevmiyorduk Ama onlar gibi olmalıydık yine de Sevmeliydiler bizi, biz onları sevmesek de

Hele Yunanlılar bize iyice düşmandılar Biz de onlardan nefret ederdik Hep savaşmış, hep yenmiştik onları Ama aslında kardeştik Bazen bizden korktukları söylenirdi Sinirlendiriyordu bu bizi Bizden neden korkuyorlardı ki? Fazla sinirlenirsek canlarına okurduk onların Korkmasinlardı bizden

Araplar ise zaten oldum olası bizi sevmezlerdi Biz de onları hiç sevmezdik Ama onlar bizi neden sevmiyordu ki? Biz onları hep sevmiş, hep iyilik yapmış değil miydik? Oysa onlar bize hep kötülük yapmak istiyorlardı Bizi sevmeleri lazımdı Ama bizim onları sevmememiz lazımdı

Zihni iyice dağılmaya başlamıştı İçine kapanmaya başladı Odasından çıkmamaya başladı
Hayallerle avundu Hayallerinde herşey netti, kontrolü altındaydı En iyisi buydu galiba Ama annesi neden ona garip garip bakmaya başlamıştı ki?

Askere gitmeden önce bir işe girip çalışmak istedi Birkaç yere başvurdu Torpilliler yüzünden ilk başvurduğu yere alınmadı Babası öfkelendi "Bu torpil yüzünden memleket batacak" dedi Bir hafta sonra ikinci başvurduğu yer için torpil bulunca sevindiler Başkası lehine olunca kötüydü torpil Ama, biz yapınca iyi oluyordu

İşyerinde bir kıza âşık oldu Tutunacak bir dal arıyordu bu çalkantılar arasında Her şey bozulmuştu, o kız tertemizdi Onunla hayatı sihirli bir değnek değmişçesine değişecekti O da Hüseyin’i sevecekti mutlaka, hatta seviyordu galiba Zaten geçen gün işyerinde sudan bir sebepten bağırmıştı ona; tıpkı küçükken annesinin yaptığı gibi Seviyordu kesin, ama tutucu bir aileden geldiği için bunu pek belli etmiyordu Özellikle sessiz, mazbut bir kız oluşundan hoşlanmıştı onun

Ama yaz gelince son hayal kırıklığını yaşadı Okuduğu Kur'ân'da yazanlara benzemiyordu bunlar Sevdiği kız bazen kısacık etekler giyiyordu Otururken de, görünmesin diye eteğini habire çekiştiriyordu Niye kısa giyiyordu ki o zaman? Uzun giyse rahat ederdi Dayanamayıp bunu söyledi bir gün Kız utançla karışık gülümsedi, ama giyimini değiştirmedi Sonra bir gün onun yazın plajda bikiniyle dolaşıp erkek arkadaşlarıyla denize girdiğini öğrendi "Nasıl yani???"

Karşımda oturmuş kendi kendine konuşup gülen bu delikanlı, aslında kendince kurtuluşu seçmişti anlaşılan Çocukluğundan beri bu hayatı, bu insanları çözememiş, doğru bir pusula, tutarlı bir rehber bulamamış, çifte standartların, yaman çelişkilerin çekiştirmesine daha fazla dayanamamış ve huzuru ancak gerçeği reddederek bulmuştu işte Bu kuralsız trafik, üstüne gelenler, arkadan sıkıştıranlar, yol isteyenler, küfredenler yüzünden, hayat yolculuğunda sağa çekmişti Bekliyordu

"Ben iyiyim artık, hiçbir şeyim yok doktor ağabey, çok iyiyim ben Sağa çektim, bekliyorum"


Çok derin anlamları olan bir hikaye İnsanlığın ne halde olduğunu açıkça gösteriyor

gusel paylasım

Teşekkür ederim