Schopenhauer'un Pesimizmi

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-20-2012

Felsefesinin temelinde, derin bir pesimizm/kötümserlik var

Kötümserliği her şeyine yansır

Asıl kötümserliği, insan varlığı ile

İnsanın pek çok ihtiyacı vardır ve bu ihtiyaçların pek çoğu tatmin edilmez

İnsanın her zaman yeni ihtiyaçları, yeni arzuları ortaya çıkar

Hayat dediğimiz sürekli bir aldatmaca

İnsan sürekli bir tatminsizlik ve sıkıntı içinde

Bu da acıyı doğurur

Acı, insan yaşamının temel özelliğidir

Ona göre her yaşam öyküsü, bir acı öyküsüdür

İnsanın yaşamı bir yanıyla dram diğer yanıyla komedidir

Bu yetmezmiş gibi bir de insanlar birbirine yaşamı çekilmez hale getirirler

Ona göre insanların dünyası, bir cehennemdir

Kısaca, yaşam acı doludur

Hiç de arzulanacak bir yanı yoktur

Sefalet ve acı sadece insanlara özgü değil bütün canlılara hakim

Doğa bütün canlıların yaşam mücadelesi verdiği, acı çekenlerin toplandığı yerdir

Doğa olması gerektiği gibi değildir

Tüm dünyanın gerçekliği; acıdan başka bir şey değildir

İşte burası onun çıkış noktasıdır

Onun felsefesi, acının temellendirilmesidir ve bunu da metafizik bir şekilde yapar

Temel eseri; ?İsteme ve Tasarım Olarak Dünya?nın ilk cümlesi, ?dünya benim tasarımımdır

? Bütün gerçeklik; öncelikle dünya, insanın tasarladığı gibi vardır

İnsan, bütün gerçekliğin kendine dolaysız olarak verilen tasarımını bilir

Herşey görünüşten ibarettir

(Burada Kantçı) Nesnelerin kendisi dünya değildir

Onun öyle olduğunu bize veren bizim ona bakışımız, tasarlayışımızdır?

Ona göre bu görünüşün ardında kendini göstermeyen bir şey olmalı diye düşünür

Schopenhauer, önce insanın kendini nasıl tanıdığına bakar

Ona göre insan, bedenini iki şekilde tanır:

1-Bedeni, diğer bütün nesneler gibi tasarım nesnesi olan şeydir

Fakat bir de işin iç yanı var:

2-Beden kendini insanın istemesi ile gösterir

Tüm gerçekliğin temelinde ?isteme? vardır

Organlar da istemenin ürünüdür

İnsan bedeni, istemenin nesneleşmesidir

İsteme, insanın en iç özüdür

Nesnelere, kendilerini o şekilde gösterttiren arkalarındaki istemedir

Ona göre isteme, sadece insanın özü değil; dünyanın, doğanın her şeyin özüdür

1-Dünya tasarımdır

2-Dünyanın kendi başınalığı; istemedir

Alıntıdır

yeksez

08-20-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Schopenhauer'un Pesimizmi Felsefesinin temelinde, derin bir pesimizm/kötümserlik var Kötümserliği her şeyine yansır Asıl kötümserliği, insan varlığı ile İnsanın pek çok ihtiyacı vardır ve bu ihtiyaçların pek çoğu tatmin edilmez İnsanın her zaman yeni ihtiyaçları, yeni arzuları ortaya çıkar Hayat dediğimiz sürekli bir aldatmaca İnsan sürekli bir tatminsizlik ve sıkıntı içinde Bu da acıyı doğurur Acı, insan yaşamının temel özelliğidir Ona göre her yaşam öyküsü, bir acı öyküsüdür İnsanın yaşamı bir yanıyla dram diğer yanıyla komedidir Bu yetmezmiş gibi bir de insanlar birbirine yaşamı çekilmez hale getirirler Ona göre insanların dünyası, bir cehennemdir Kısaca, yaşam acı doludur Hiç de arzulanacak bir yanı yoktur Sefalet ve acı sadece insanlara özgü değil bütün canlılara hakim Doğa bütün canlıların yaşam mücadelesi verdiği, acı çekenlerin toplandığı yerdir Doğa olması gerektiği gibi değildir Tüm dünyanın gerçekliği; acıdan başka bir şey değildir İşte burası onun çıkış noktasıdır Onun felsefesi, acının temellendirilmesidir ve bunu da metafizik bir şekilde yapar Temel eseri; ?İsteme ve Tasarım Olarak Dünya?nın ilk cümlesi, ?dünya benim tasarımımdır? Bütün gerçeklik; öncelikle dünya, insanın tasarladığı gibi vardır İnsan, bütün gerçekliğin kendine dolaysız olarak verilen tasarımını bilir Herşey görünüşten ibarettir (Burada Kantçı) Nesnelerin kendisi dünya değildir Onun öyle olduğunu bize veren bizim ona bakışımız, tasarlayışımızdır? Ona göre bu görünüşün ardında kendini göstermeyen bir şey olmalı diye düşünür Schopenhauer, önce insanın kendini nasıl tanıdığına bakar Ona göre insan, bedenini iki şekilde tanır: 1-Bedeni, diğer bütün nesneler gibi tasarım nesnesi olan şeydir Fakat bir de işin iç yanı var: 2-Beden kendini insanın istemesi ile gösterir Tüm gerçekliğin temelinde ?isteme? vardır Organlar da istemenin ürünüdür İnsan bedeni, istemenin nesneleşmesidir İsteme, insanın en iç özüdür Nesnelere, kendilerini o şekilde gösterttiren arkalarındaki istemedir Ona göre isteme, sadece insanın özü değil; dünyanın, doğanın her şeyin özüdür 1-Dünya tasarımdır 2-Dünyanın kendi başınalığı; istemedir Alıntıdır yeksez