Yûsuf İle Züleyha / Nazan Bekiroğlu

Yûsuf ile Züleyha / Kalbin üzerinde titreyen hüzün




önsözü;



SÖZ BAŞI



Bismihû


Esirgeyen ve bağışlayan Allah’ın adıyla


Önce söz vardı, hayat sonradan geldi


Önce çile vardı, ihsan arkadan geldi


Önce iştiyak, arkadan sebat geldi




Sözün yaradılışı Züleyha’nın yaratılışından evveldi


Âdem, ki O’na bütün isimler öğretildi


Yûsuf’un kaderi Züleyha’ya tecelli Züleyha’nın kaderi Yûsuf’a tecelli Kuyu Zindan Kuyu Zindan


Önce çile arkadan ihsan


Züleyha vazgeçti mi maşukundan?




Mülk gibi söz de, ne senin ne benim


Cümle gibi aşk da ne senin ne benim


Söz de,


Aşk da,


Ne benim ne senin


Bir yaz sabahına doğan ve su değdiğinde kokusunu salan kırmızı sardunya,


Ağustos göklerinde başımın üzerinden geçen bulut,


Mayıs gülü,


Işıklı nisan yağmuru


Ne kadar Allah’tansa,


Mülk gibi söz de ve aşk da


O’ndan


“Sen” tahtına yazıcı kimi oturtsa da,


beşerî bir sevgili ya da cismanî bir aşk gibi görünen,


hiçbir yol O’ndan özgeye çıkmıyor aslında


“Gönül tahtına O’ndan özge sultan” olmuyor


Değil mi ki herşey O’ndan,


Gidecek yer yok O’ndan başka Gelinen yer yok O’ndan başka




İnsan o ki, O’ndan başkasını sevemez sevginin mahiyeti icabı


O’ndan başkasını bilemez bilginin mahiyeti icabı


Işık ki tek kaynaktan dağılır;


Işığa yakın olan aydınlık, uzakta kalan karanlıktır


Herşeyin O’ndan olması ve ışığın tek kaynaktan dağılıyor olması O’ndan başkasının bilinme ve sevilme ihtimalini tümden yok eder




Kimi zaman sevdiğimizin ne olduğunu bilmeden severiz


Ve insan henüz neyi sevdiğini bilmediği böyle zamanlarda,O’ndan başkasını sevdiğini zannedebilir:


Bir çiçeği, bir kuşu,


Denizi, yağmuru,


Gökyüzünü, yazıyı,


Yazıyı yazanı, kalemi tutanı,


Bir yaratılmışı hasılı


Söz gelimi Leylâ Mecnun’u, Şirin Ferhad’ı, Züleyha Yûsuf’u sevdiğini zannedebilir


Oysa sevmek, en fazla, neyi sevdiğini fark etmek demektir ve seven biraz da neyi sevdiğini bilendir


Çünkü ışığın kaynağı tektir ve, kim aydınlığının kendinden menkul olduğunu iddia edebilir?


Her aşk O’na çıkar sonunda


O’ndan başkasını sevmek imkansız gibidir


Seven neyi sevdiğini bilse de bu böyledir


Bu yüzden değil mi ki kendini kaybetmek gibi görünen aşk, aslında kendini bilmek


İstese de insan O’ndan özgeyi sevme şansı yok


Şans sözcüğü yok lügatlarda bundan böyle,


O’ndan özgeyi sevme ihtimali yok


Ve neyi sevdiğini bilenle bilmeyen arasındaki fark, sadece bilmenin bilincinden ibaret


Küçük bir biliş farkı,


Mülk gibi aşk da Allah’tan


Ruhun da O, kalbin de O, aklın da O


Tenin de O, canın da O, cismin de O


Ve aradan perdeleri kaldırarak O’nu bilmek olarak tanımlanan şey, bu seyr-ü sefer, sadece O’nu bilmeyi bilmenin sancısından ibaret




Sevginin yanılgısı yok


Yanlış olan, neyi sevdiğini bilmemek ve yolu yanlış çizmek


Hangi kaynaktan geldiğini suyun, hangi dağın üstünden döküldüğünü aydınlığın, bilmemek Bilmemek yanlış kılar sevgiyi




Züleyha ki Yûsuf’u sevdi İbtida, neyi ve kimi sevdiğini bilmedi


Sonra aşkın kaynağını bildi;


Yûsuf’u değil, Yûsuf’ta tecellâ eden nuru sevdiğini farketti


Yûsuf da, ki rüyasında güneş, ay ve on bir yıldız O’na secde etmişti, bir kuyuya atılmış ve kendisine zindanda rüya yorumu verilmişti,

önce aşkın kaynağını bildi, sonra nurun Züleyha sûretinde tecellâ ettiğini fark etti


Biri sûretten nura yükselirken, diğeri nurun sûrette tecellâ ettiğini idrak etti




İşte bütün hikaye


Kim düştü kuyuya, Yûsuf mu? Yakub mu? Züleyha mı?


Zindan kimin kaderi?


Yûsuf’un mu? Yakub’un mu? Yoksa Züleyha’nın mı?


Yûsuf, Yakub ve Züleyha yok aslında


Hepsi BİR,


Hepsi O BİR


Hepsi TEK BİR



Nazan Bekiroğlu