Sanskritçe - Sanskritçe Hakkında Bilgi

Sanskritçe
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Sanskrit yazısı


Etimolojisi
Sanskrit, sözcük olarak cilalanmış, düzenlenmiş, kusursuzlaştırılmış manalarını taşımaktadır

Tarihçesi
Tarihçiler Sanskritçeyi ilk konuşanların Hindistan, Hazar Denizi ve Ortadoğu'ya kadar yayılan çok geniş bir topluluk olduğunu öne sürer; bazıları da bu lisanın hiçbir zaman dini ve ilmi çevre sınırlarını aşıp, halk tarafından kullanılmadığını iddia etmektedirler
Sanskritçeyi konuşanların ilk vatanları Pencap (Yukarı İndus Vadisi)tır Burada Sanskritçenin en eski şekli olan Veda lisanı ortaya çıkmıştır MÖ 2 bin yılın ilk yarısına tekabül eden dönemde, Veda dili gelişmiş, esneklik kazanmıştır MÖ 1 bin yılda, Ganj Vadisine kadar yayılan Hint- Ari topluluğu bu lisanı iyice benimsemiş ve daha sonra da Prakrit denilen dil ortaya çıkmıştır Bu arada komşu kültürlerden birçok sözcük ve kullanılış şekli de Sanskritçeye karışmıştır
İlk gramer çalışmalarını ise MÖ 5 yüzyılın edip ve bilginleri yapmıştır Araştırmacılar, Sanskritçeyi hakiki zenginliğine kavuşturanların Panini adlı edebiyat bilgininin başını çektiği bir grup olduğunda ittifak halindedirler Ancak Panini'nin kurduğu gramer kuralları o devirde halkın hemen hemen tamamının konuştuğu Sanskritçenin Veda ve Prakit kollarından birçok yerde ayrılan bir Sanskritçeydi

Sanskritçenin Yayılması
Devrin aydınları önlerine çıkan bu intizamlı lisânı memnuniyetle kabullenmişlerdir Buna rağmen halk hiçbir zaman Panini'nin gramerini benimsememiştir Sanskritçe'nin asıl olarak ehemmiyet kazanması Hint kutsal metinlerinin yazılmasıyla başlar Genellikle Devanagari harfleriyle yazılan bu metinlerin Brahmi ve Haroşti harfleriyle yazılmış olanları da vardır Ancak hepsinde de lisan olarak Sanskritçe kullanılmıştır
Sanskrit lisânı, yapı bakımından hem çekime hem de eklemelere imkân tanıyan bir dildir Birçok dilden farklı olarak sözcüklerin birbirlerine defalarca eklenmeleri mümkündür Bu lisânda sözcük kombinasyonları nihâyetsizdir A sözcüğü, B sözcüğü ve C sözcüğüyle ABC, AABC, BCA vb şeklinde türetilebilecek yüzbinlerce sözcük vardır ve hepsinin manaları birbirinden farklıdır Bu yüzden Sanskritçe, sözcük bakımından yeryüzünün en zengin birkaç dilinden biridir

Benzer Diller
Veda, Prakrit ve Sanskritçe'nin diğer lehçeleri yapı olarak %90 oranında gramer ve sözcük hazînesi olarak en çok Avesta Eski Farsça ve Medce olan en eski belgeli İrani dillere, sonra da Eski Yunanca ve Latinceye çok benzemektedirler Bu benzerlik sözcüklerde görüldüğü gibi sıfat, fiil, zamirlerde de mevcuttur Yine çoğullandırma, cisimlerin tasnifi (dişil, eril, nötr); nominatiflik, akkusatiflik, vokatiflikte, yardımcı fiillerde (pasif, aktif, kozatif, desideratif) ve zamanlarda da çok büyük bir paralellik görülmektedir
Sanskritçenin en son halinde 15'i ünlü, 37'si ünsüz olmak üzere toplam 52 harf vardır Bunlar da kendi aralarında genizden çıkma, bükümlü vs gibi bölümlere ayrılmaktadırlar
Günümüzde halk tarafından kullanılmayan Sanskritçeyi bilenler, bu dilden Hint tarih ve dinini araştırma alanında faydalanmaktadırlar

Türkler ve Sanskritçe
Türkler, sık sık Hindistan'a girip çıkmışlardır Türklerin bölgeye ilk inişleri Sakalar devrine denk gelmektedir Buda'nın, yani gerçek adıyla, Sidharta Sakyamuni'nin, soyadı ile Saka hükümdâr ailesinin adı olan Sakyamuni ile aynı olması ilginçtir
Sakalardan sonra Hunlar, Gazneliler, Timurlular dönemlerinde de Hindistanla ilgisini kesmeyen Türkler, Timur soyundan Babür Şah zamanından sonra bütün Hindistan'a egemen olmuştur Bu dönemde Türkçe ile Sanskritçe arasında iletişim olmuştur
Türkçe'de bugün kullanılan sözsel ifâdeler olan "bir, iki, üç" gibi sayma sayıları Sanskritçe'de kullanılan sayma ifâdelerinin birebir aynısıdır